Κι άλλες μαντινιάδες-Όταν η φαντασία αντικαθιστά τη μνήμη (σελ. 2)

Όταν η φαντασία αντικαθιστά τη μνήμη

Πολλές φορές δεν θυμόμαστε τον ένα από τους δυο στίχους μιας μαντινιάδας. Στην περίπτωση αυτή είναι εύκολο να επινοήσουμε το στίχο που λείπει, και του οποίου ξέρουμε το νόημα αλλά τον ίδιο δεν τον θυμόμαστε. Για παράδειγμα στη παρακάτω μαντινιάδα που παρέθεσα στο βιβλίο μου «Πες της το με μια μαντινάδα» δεν θυμόμουν τον πρώτο στίχο παρά μόνο τον δεύτερο, και έτσι αναγκάστηκα να τον επινοήσω. Η μαντινιάδα, όπως την έγραψα, έχει ως εξής:

Πως είμαι μαύρη κι άσκημη κατέχω το, θωρώ το

μα εκειά που το ’χουν οι όμορφες το ’χω κι εγώ, χαρώ το

Το ίδιο έκανα και με τη μαντινιάδα που μου είπε ο πατέρας μου όταν μάζευα τη σαβούρα από την αυλή· θυμόμουνα τον δεύτερο στίχο, όχι όμως τον πρώτο, τον οποίο αναγκάστηκα επίσης να επινοήσω.

Άχι και ας επόθαινα, στον Κάτω Κόσμο να ’μου

να μη θωρώ, να μη γροικώ, να μη πονεί η καρδιά μου

Και τώρα που την γράφω αναρωτιέμαι αν ο πατέρας μου έβαλε πρώτο το «γροικώ» και όχι το «θωρώ», όμως αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία.