Κι άλλες μαντινιάδες-Ευχές για το νέο χρόνο (σελ. 6)

Ευχές για το νέο χρόνο

Πολλοί στέλνουν ευχές για το νέο χρόνο σε κινητά, όμως κάποιοι τις ευχές αυτές τις στέλνουν με μαντινιάδες. Ο Μανώλης ο Μπαχλιτζανάκης δεν μπορούσε να μην είναι ένας από αυτούς. Χθες βράδυ είχα πάει επίσκεψη στον ξάδελφό μου το Γιώργη, και μετά πήγαμε μαζί στην κόρη του τη Μαρία. Τους κρατούσα και το βιβλίο μου «Πες της το με μια μαντινιάδα». Ο μικρός Γιαννάκης, τριών χρονών, που ακούει μόνο κρητικά, ενθουσιάστηκε που είδε τη φωτογραφία μου να κρατάω τη λύρα. Δεν μοιάζω και πολύ, λέει στη μητέρα του. Μα φυσικά, είμαι τριάντα χρόνια νεότερος και χωρίς μούσι.

Μόλις έχω φάει για δεύτερη φορά ένα πιάτο γλυκά (η πρώτη ήταν στο σπίτι του Γιώργη) και έχω πιει μια σόδα για να χωνέψω, και ακούω στο κινητό μου ότι έχω μήνυμα. Το ανοίγω, και διαβάζω την παρακάτω μαντινιάδα.

Όσες φορές κι αν θα σας πω ευχές το νέο χρόνο

μια θα ’ναι πάντα επίκαιρη, υγεία, υγεία μόνο

Μου την έστειλε ο Μανώλης.

Τη διαβάζω για τους υπόλοιπους, και ο Γιώργης μου λέει ότι πήρε και αυτός στο κινητό του ευχές με μαντινιάδα. Μου την κάνει προώθηση. Είναι η παρακάτω.

Σαν τις νιφάδες του χιονιού που ρίχνει όταν χιονίζει

ο νέος χρόνος εύχομαι χαρές να σας χαρίζει

Την μαντινιάδα την υπογράφει κάποιος Αλ Μαθιουδάκης. Σίγουρα θα είναι κάποιος Αλέκος ή Αλέξανδρος, και όχι απλώς Αλ, όπως Αλ Πατσίνο.

Στέλνω τις παραπάνω μαντινιάδες με e-mail στις δυο λίστες με τους φίλους μου και τις αναρτώ και στον τοίχο μου στο facebook. H Στέλλα η Κοντογιάννη με χαιρετά: Γεια σου Μπάμπη με τις μαντινιάδες σου. Της λέω ότι δεν είναι δικές μου, και αυτή μου απαντάει ότι θα μπορούσαν να είναι και δικές μου. Αυτό το είδα σαν πρόκληση, και έτσι σε επόμενο σχόλιο γράφω τη δική μου.

Χίλιες χαρές σας εύχομαι για τον καινούριο χρόνο

ποτέ μη συναντήσετε το μίσος και το φθόνο

Η Έρη η Ρίτσου γράφει και αυτή σε σχόλιο τη μαντινιάδα της.

Να ’ναι ανοιχτός ο ουρανός Μπάμπη μου να τ’ ακούει

γιατί πια μόνο οι ευχές μας έχουν γίνει χούι

Και εγώ απαντάω.

Ας μην ακούει ο ουρανός, εμείς θε να τις λέμε

χωρίς πολλά να ελπίζουμε, αλλ’ ούτε και να κλαίμε