Παρθενώνας

  Παρθενώνας

 Έχω ένα απόφθεγμα: καλύτερα να περπατάς πριν το έμφραγμα παρά μετά το έμφραγμα. Έτσι προσπαθώ να περπατώ μισή ώρα το πρωί και μισή ώρα το βράδυ στο παρκάκι, ψηλά στα Καραγιαννέικα, στο Γαλάτσι. Στο μέρος που είναι οι κούνιες και που προτιμώ να περπατώ το βράδυ, κυκλικά, βλέπω απέναντί μου τον Παρθενώνα, ολοφώτιστο. Κάνω τη σκέψη ότι με το βλέμμα μου γεφυρώνω 2.500 χρόνια ιστορίας. Απέναντι ο Παρθενώνας, σύμβολο του 5^ου αιώνα, του χρυσού όπως ονομάστηκε. Το παρκάκι, σύμβολο του παρόντος. Οι ενδιάμεσοι αιώνες, η γούβα που σχηματίζεται κάτω από τη νοητή ευθεία του ματιού μου με την Ακρόπολη. Και σκέφτομαι με θλίψη ότι μετά από 300 χρόνια, το 2017 και όλος ο 21^ος αιώνας θα έχει κυλίσει κι αυτός στη γούβα, ενώ η Ακρόπολη και ο 5^ος αιώνας θα είναι πάντα μια κορυφή.