Zhang Yimou, Το σινικό τοίχος (长城 2016)

Zhang Yimou, Το σινικό τοίχος (长城 2016) 

  Εν όψει της προβολής της «Σκιάς» του Τζανγκ Γιμόου σήμερα.

  Είναι η τέταρτη ταινία εποχής του Τζανγκ Γιμόου. Η πέμπτη είναι η «Σκιά. Βασίζεται πάνω σε ένα μύθο, από τους κάμποσους που κυκλοφορούν για το σινικό τοίχος.

  Το σινικό τοίχος χτίστηκε από τον Τσινγ Σι Χουάνγκ Ντι, τον πρώτο αυτοκράτορα μιας ενοποιημένης Κίνας, τον οποίο είδαμε πριν την ενοποίησή της στο έργο «Ο ήρωας». Είναι το πιο κολοσσιαίο έργο της ανθρωπότητας, ορατό από τα διαστημόπλοια.

  Δυο Άγγλοι τυχοδιώκτες πηγαίνουν στην Κίνα. Θέλουν να ανταλλάξουν άλογα με μπαρούτι. Το μπαρούτι, όπως και το χαρτί, είναι εφεύρεση των Κινέζων, που όμως δεν είχαν σκεφτεί να το χρησιμοποιήσουν για πολεμικούς σκοπούς (στην ταινία, αναχρονιστικά, το χρησιμοποιούν) αλλά μόνο για την κατασκευή πυροτεχνημάτων. Πέφτουν πάνω σε ληστές που τους παίρνουν τα άλογα. Καταφέρνουν να ξεφύγουν, οι μόνοι επιζήσαντες από τους συντρόφους τους σ’ αυτό το ριψοκίνδυνο ταξίδι.

  Όμως γρήγορα οι ληστές βρίσκουν τα ίχνη τους και τους καταδιώκουν. Αυτοί τρέχουν να ξεφύγουν και φτάνουν μπροστά στο σινικό τοίχος. Τους περιμένουν οι κινέζοι στρατιώτες. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Θα προτιμήσουν τελικά τους στρατιώτες.

  Αντιμετωπίζοντας αρχικά τη δυσπιστία τους θα γίνουν έμπιστοί τους όταν τους βοηθούν να αντιμετωπίσουν κάτι μυθικά τέρατα που μοιάζουν με δεινόσαυρους, που εμφανίζονται κάθε εξήντα χρόνια. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι οι συμπλοκές με αυτά τα τέρατα. Στον αγώνα είναι και γυναίκες στρατιώτες, κάτι σαν αμαζόνες. Και βέβαια το happy end είναι δεδομένο, θα φύγουν, όμως χωρίς το μπαρούτι. Ο Matt Damon έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στο μπαρούτι και στον σύντροφό του τον Pedro Pascal, που ήταν σιδηροδέσμιος καθώς το είχε σκάσει με τον Wilherm Dafoe, άλλον εγγλέζο που είχε έλθει και αυτός, πριν εικοσιπέντε χρόνια, για τον ίδιο σκοπό.

  Ταινίες φαντασίας και ταινίες εποχής δεν μου αρέσουν, και εδώ είχαμε δύο σε ένα. Δεν θα την έβλεπα ποτέ αν δεν ήταν ταινία του Τζανγκ Γιμόου.

  Έτσι κάνω πάντα: αν βλέπω πακέτο έναν σκηνοθέτη βλέπω και ταινίες του που σαν είδος δεν μου αρέσουν.

  Και θυμήθηκα μια παρόμοια ταινία, τους «47 ρονίν» με τον Κιάνου Ρηβς, βασισμένη και αυτή σε πραγματικό γεγονός με το φανταστικό να εισχωρεί μέσα του. Έχω δει όλες τις ταινίες που έχουν σχέση με το γεγονός αυτό, με πρώτη την ταινία του Μιτζογκούτσι, και είναι αυτή που μου άρεσε λιγότερο, για να μην πω καθόλου.   

  Η προηγούμενη ταινία του Τζανγκ Γιμόου είναι η «Μεγάλη επιστροφή», για την οποία αναρτήσαμε πριν από δυόμισι χρόνια. Η προηγούμενη για την οποία αναρτήσαμε σήμερα είναι «Το δένδρο με τα λευκά άνθη».