Yasujiro Ozu 34.Floating weeds (Ukigusa 1959)

Yasujiro Ozu 34.Floating weeds (Ukigusa 1959)

  Συνήθως το remake μιας ταινίας το κάνει άλλος σκηνοθέτης. Η μόνη εξαίρεση που ξέρω είναι ο Frank Capra, που την ταινία του «Lady for a day» (1933) την έκανε remake το 1961 με τίτλο «Pocketful of miracles». Εδώ βλέπουμε τον Όζου να κάνει remake την ταινία του «UKigusa monogatari» (1936), με σχεδόν ίδιο τίτλο. Το «monogatari» στα γιαπωνέζικα σημαίνει ιστορία (物語, ναι, άρχισα να ξαναδιαβάζω τα γιαπωνέζικα που είχα παρατήσει, ξέροντας ότι ποτέ δεν θα φτάσω στο επίπεδο να διαβάζω βιβλίο, αλλά απλά για να εξασκήσω τη μνήμη και να εξορκίσω το Alzheimer).

  Δεν υπάρχουν παρά επουσιώδεις διαφορές στην πλοκή ανάμεσα στην ταινία του 1936 και στην ταινία του 1959, γι’ αυτό και θα παραπέμψω στην πρώτη (Νο 16). Εδώ να πω κάποια πράγματα επί πλέον.

  Πέρα από την πατρική αγάπη που φτάνει στη φοβερή θυσία, παρόμοια με τη μητρική αγάπη της «Κυρίας για μια μέρα», που σαν ζητιάνα που είναι δεν θέλει να τη δει η κόρη της αλλά φροντίζει γι’ αυτήν από μακριά, υπάρχει και το μοτίβο της σταχτοπούτας σε μια ειδική μορφή. Η νεαρή κοπέλα που σαν ηθοποιός του Kabuki θεωρείται ανυπόληπτη (όλοι οι ηθοποιοί του θεωρούνταν ανυπόληπτοι, φαίνεται ακόμη και το 1957 όπου τοποθετείται η πλοκή), τελικά θα έχει την έγκριση του πατέρα για το γιο του.

  Ο Όζου φαίνεται κουβαλούσε την ιστορία μέσα του σαν εμμονή. Ποιος να ξαναδεί μια ασπρόμαυρη ταινία, και μάλιστα βουβή; Αυτός είναι ο λόγος, πιστεύω, που την έκανε remake.  

  Συγκινητική ταινία, αλλά θα κάνω ένα ακόμη σχόλιο γενικότερο. Υπάρχουν πολλοί που μιλάνε για το καλλιτεχνικό ασπρόμαυρο. Εγώ πιστεύω ότι αυτό το τάχα καλλιτεχνικό στην πραγματικότητα είναι μια νοσταλγία, ή μάλλον μια ειδική μορφή της γενικότερης νοσταλγίας για ένα παρελθόν που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Θα εξαιρέσω τις περιπτώσεις που γίνεται για ρεαλιστικούς λόγους, για να παραπέμψει συνειρμικά σε μια εποχή. Δεν είναι βέβαια επιλογή όλων. Δεν ήταν επιλογή του Παντελή Βούλγαρη για το «Τελευταίο σημείωμα» που παίζεται τώρα στους κινηματογράφους, ήταν όμως επιλογή του Αντρέι Κοντσαλόφσκι για τον «Παράδεισο» (2016). Και βέβαια ο ασπρόμαυρος κινηματογράφος της δεκαετίας του πενήντα και του εξήντα, όταν ήδη υπήρχε ο έγχρωμος, ήταν ζήτημα καθαρά οικονομικής επιλογής.

  Και θυμήθηκα τον συγχωρεμένο το φίλο μου τον Νικολή το Ζυγάκη, που όταν ήταν να πάμε σινεμά, στο καλοκαιρινό σινε-Αστέρια του χωριού μου (ο ιδιοκτήτης του ο Μανώλης ο Φαφουτάκης μας έφυγε προχθές, κοντά στα ενενήντα, προσθέτω σήμερα 25-3-2019). Καλό παράδεισο Μανώλη) ρωτούσε αν η ταινία ήταν έγχρωμη. Τις ασπρόμαυρες δεν τις συμπαθούσε καθόλου, πράγμα για το οποίο τον ειρωνευόμασταν. Χρόνια μετά άρχισα να του δίνω δίκιο.

  Την ταινία μπορείτε να τη δείτε στο youtube με αγγλικούς υπότιτλους.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Good morning».