Βλέπουμε στα τελευταία έργα του τον Όζου να επανέρχεται θεματικά σε προηγούμενες
ταινίες του. Το «The end of summer» είναι μια «οικογενειακή» ταινία, μια ταινία όπου παρακολουθούμε τη
ζωή μιας οικογένειας. Η χήρα κόρη, που της κάνουν προξενιό. Η ανύπαντρη κόρη,
που και σ’ αυτήν κάνουν προξενιό όμως θα προτιμήσει να πάει να ζήσει με τον
άνθρωπο που αγαπάει, στην πόλη όπου έχει μετατεθεί. Ο γιος και η νύφη ανησυχούν
με τον μπερμπάντη πατέρα, που όλο χάνεται. Και πού πάει; Βάζει να τον
παρακολουθήσουν. Πηγαίνει σε μια πρώην του.
Γιατί τα επείγοντα προξενιά;
Μήπως ξελασπώσουν οικονομικά την οικογενειακή επιχείρηση που δεν
πηγαίνει καλά, όπως όλες οι μικρές επιχειρήσεις. Δεν το κάνει η καρδιά τους να
προχωρήσουν σε συγχώνευση με κάποια άλλη. Στο τέλος βλέπουν ότι δεν υπάρχει
εναλλακτική λύση.
Ποιο τέλος;
Όταν ο πατέρας τους πεθαίνει στο σπίτι της άλλης
Η άλλη έχει μια κόρη. Είναι πράγματι ο πατέρας μου; ρωτάει τη μητέρα
της. Έχει σημασία; της απαντάει αυτή. Με το θάνατο του ίσως πατέρα της πάει και
το δώρο που της υποσχέθηκε.
Το χιούμορ συνοδεύει πάντα τον Όζου. Και τα χιουμοριστικά επεισόδια, το
έχουμε ξαναγράψει, σπάνια είναι πυρηνικά, που προωθούν δηλαδή τη δράση, απλά
βρίσκονται εκεί, για να γελάσουμε.
Σε ένα από τα μεγαλύτερα επεισόδια ο παππούς παίζει κρυφτό με τον
εγγονό. Ο εγγονός κρύβεται. Είσαι έτοιμος; Ακόμη. Στο μεταξύ αυτός ντύνεται στα
κρυφά, προσέχοντας μην τον πάρει χαμπάρι η κόρη του. Δυο φορές λίγο έλλειψε.
Στο τέλος φεύγει. Ο εγγονός τον ψάχνει. Τον βλέπει από το παράθυρο να
απομακρύνεται στο βάθος του δρόμου. Με τα δάχτυλα σε σχήμα πιστολιού τον
πυροβολεί.
Και βλέπω και εδώ, όπως και στα δυο προηγούμενα έργα, το σκηνοθετικό
στήσιμο που πιστεύω ότι ενέπνευσε στον Κιαροστάμι το «Five-dedicated to Ozu»: άτομα να προχωρούν εις φάλαγγα κατ’ άνδρα, σε ένα διάδρομο ή δρόμο
κάθετο σε αυτόν που είναι στημένη η κάμερα.
Υπάρχει,
λέει, copyright claim, και έτσι δεν μπορείτε να τη δείτε στο
youtube.
Posts
No comments:
Post a Comment