Yasujiro Ozu 33.Good morning (Ohayo, 1959)

Yasujiro Ozu 33.Good morning (Ohayo, 1959)

  Επί τέλους!!! Και πάλι κωμωδία.

  Την παράσταση την κλέβουν οι δυο πιτσιρικάδες, ο ένας στο μισό μπόι του άλλου. Είναι αδέλφια, και συχνά το σκάνε από τα μαθήματα για να δούνε τηλεόραση στο σπίτι ενός γείτονα. Απαιτούν από τους γονείς τους να τους αγοράσουν τηλεόραση. Αυτοί αρνούνται. Αρχίζουν να κάνουν φασαρία σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Τιμωρούνται. Και η αντίδραση; Κάνουν απεργία σιωπής. Δεν μιλάνε σε κανένα. Οι γειτόνισσες νομίζουν ότι είναι δασκαλεμένα από τη μάνα τους για κάποια παρεξήγηση που έγινε. Και ο δάσκαλός τους δεν ξέρει τι να υποθέσει.

  Τελικά βέβαια έγινε το δικό τους, η τηλεόραση αγοράστηκε.

  Και θυμήθηκα το γιο μου, όταν ήταν μικρός.

  Όπως εκείνος ο Πέρσης που κάθε πρωί έλεγε στον βασιλιά «Μέμνησο των Αθηναίων», έτσι και ο γιος μας κάθε πρωί, με το που θα ξυπνούσε, έλεγε «DSL». Πανάκριβο τότε, μόλις είχε έλθει στην Ελλάδα, όλοι είχαμε dial up σύνδεση. Τι να κάνουμε, ένα τον είχαμε, υποχωρήσαμε. Στο μυαλό μου έχω κάπου 50 ευρώ το μήνα επί πλέον από την κανονική σύνδεση του ΟΤΕ, ήταν πανάκριβο τότε. Την ίδια εποχή μας έκανε και τον εκβιασμό: δεν θα ερχόταν διακοπές στην Κρήτη αν δεν βάζαμε δορυφορική κι εκεί, στο πατρικό μου στο χωριό. Τι να κάνουμε, βάλαμε.

  Δίπλα στην κωμική ιστορία με τους πιτσιρικάδες, που το επεισόδιο με την τηλεόραση δεν είναι το μόνο, έχουμε πάλι και τον «ρεαλιστή» Όζου, που μας δείχνει πτυχές της ζωής των γιαπωνέζων εκείνη την εποχή. Ο συνταξιούχος νοιώθει σαν να πεθαίνει καθημερινά, το έχει ρίξει στο πιοτό, είναι χαμηλές και οι συντάξεις, κάτι πρέπει να κάνει, και για να περνάει την ώρα του και για να αυξήσει το εισόδημά του. Στο τέλος βρίσκει δουλειά πλασιέ. Απ’ αυτόν θα αγοράσουν την τηλεόραση, με δόσεις. Πιο πριν είχαμε δει έναν άλλο πλασιέ, σε άλλα κωμικά επεισόδια, που πουλούσε μολύβια και διάφορα άλλα μικροπράγματα. Ξεκινάει το ψηστήρι με τα  μολύβια, όλοι προσπαθούν να τον αποφύγουν.

  Μια ακόμη σάτιρα του Όζου, στο στόμα των μικρών: -Εσείς οι μεγάλοι όλο λέτε καλημέρα, καλησπέρα, τι ωραίος καιρός… και τίποτα σοβαρό.

  Αυτό λέει και η μητέρα τους στην αδελφή της. Αφού της αρέσει ο νεαρός μεταφραστής, γιατί δεν το προχωράνε, μόνο όλο μιλάνε για τον καιρό; Σε μια από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας τους βλέπουμε να περιμένουν το τρένο και να μιλάνε για τον καιρό. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι στο τέλος, αφού τελειώσει όμως η ταινία, αυτοί οι δυο θα τα φτιάξουν.

  Και βέβαια θυμήθηκα την ταινία «Τι ωραία μέρα» του Gennaro Nunciante. Ο Checco Zalone λέει στην Nabiha Akkari, η οποία του είχε πει ψέματα ότι παρόλο που είναι αραβικής καταγωγής δεν ξέρει αραβικά γιατί μεγάλωσε στη Γαλλία, το «Σ’ αγαπώ» στα αραβικά. Ναι, ερωτευμένος καθώς είναι άρχισε να μαθαίνει αραβικά. Αυτή τον ρωτάει τι θα πει αυτό (είναι ακουμπισμένοι πλάτη με πλάτη, και κρυφογελάει). –Εεεε, αυτό θα πει… Τι ωραία μέρα.

  Από αυτή την ταινία πιστεύω ότι εμπνεύστηκε ο Αμπάς Κιαροστάμι την ταινία του «Five-dedicated to Ozu». Βλέπουμε παιδιά μέσα από ένα στενό διάδρομο και από το δρομάκι που βρίσκονται τα σπίτια τους να πηγαίνουν προς μια κατεύθυνση, σαν στρατιωτάκια.

  Απολαυστικότατη, πολύ μου άρεσε αυτή η ταινία.  

  Την ταινία μπορείτε να τη δείτε στο youtube με αγγλικούς υπότιτλους.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Equinox».