Zhang Yimou-Yang Fengliang 3, Ju Dou (1990)

Zhang Yimou-Yang Fengliang 3, Ju Dou (1990)

  Η ταινία είναι μεταφορά της νουβέλας του Liu Heng «Fuxi fuxi» (Φούσι φούσι). Η υπόθεση του έργου τοποθετείται, υποθέτω, στα χρόνια της αυτοκρατορίας, σίγουρα όχι στην κομμουνιστική Κίνα.

  Ο θείος έχει ένα εργαστήριο βαφής υφασμάτων. Επειδή δεν μπορεί να κάνει παιδί κυριολεκτικά εξοντώνει από την κακομεταχείριση τις δυο προηγούμενες γυναίκες του και αγοράζει μια τρίτη. Και σ’ αυτήν φέρεται το ίδιο. Όμως αυτή τα φτιάχνει με τον ανιψιό του, που όταν έμεινε ορφανός τον περιμάζεψε, γιατί ο κόσμος άρχισε να σχολιάζει. Όμως του φέρεται χειρότερα και από απλό εργάτη.

  Θα μείνει έγκυος, το γιο του ανιψιού. Ο άντρας της είναι ενθουσιασμένος που έκανε γιο. Όμως λίγο μετά θα μείνει, έπειτα από ένα ατύχημα, παραπληγικός. Δεν μπορεί να περπατήσει. Εξακολουθεί να φέρεται άσχημα στη γυναίκα του. Αυτή, αγανακτισμένη, του λέει ότι το παιδί δεν είναι δικό του, ότι είναι του ανιψιού του. Αυτός θα προσπαθήσει να το σκοτώσει, όμως όταν το παιδί τον φωνάζει μπαμπά, ενώ μέχρι τότε δεν είχε πει ούτε μία λέξη, συγκινείται. Το αγκαλιάζει. Και θα το μεγαλώσει σαν πραγματικό του γιο. Όμως ένα ατύχημα, για το οποίο ευθύνεται ο μικρός, θα του στοιχίσει τη ζωή. Σύμφωνα με τις παραδόσεις η γυναίκα πρέπει να μείνει χήρα για να τιμήσει τη μνήμη του άντρα της και ο ανιψιός να μετοικήσει σε άλλο συγγενή.

  Βλέπονται κρυφά. Σχεδιάζουν να φύγουν. Ο μικρός ακούει τα κουτσομπολιά. Χωρίς να δηλώνεται με σαφήνεια στην ταινία, μάλλον άκουσε τη μητέρα του, μετά από ένα τσακωμό, ότι ο πατέρας του είναι αυτός που μέχρι τώρα παρουσιαζόταν σαν αδελφός του.

  Στο τέλος ο μικρός, ήδη προέφηβος, θα ρίξει τον ημιαναίσθητο πατέρα του μέσα στη δεξαμενή με το νερό όπου είχε ρίξει κατά λάθος και τον δήθεν πατέρα του και πνίγηκε. Έντρομη η μητέρα του θα δει τι έκανε ο γιος της.

  Στο τέλος του έργου τη βλέπουμε ανάμεσα σε φλόγες. Αποφάσισε να αυτοκτονήσει βάζοντας φωτιά στο σπίτι.

  Εξαιρετικός σκηνοθέτης ο Γιμόου (η κριτική θεωρεί ότι η ματιά της ταινίας είναι μόνο η δική του, παρόλο που την υπογράφουν και οι δυο σκηνοθέτες), μας δείχνει με πολύ λεπτό τρόπο το πώς αναπτύχθηκε η σχέση του ανιψιού και της θείας, πατώντας πάνω σε μια λεπτή γραμμή που λίγο αν ξέφευγε θα την έδειχνε εκχυδαϊσμένη. 

  Δεν είναι η πρώτη ταινία που βλέπουμε που δείχνει την καταπίεση της γυναίκας και τη ματαίωση του έρωτα, όμως για πρώτη φορά με τόσο δραματικό τρόπο. Όχι, τώρα θυμήθηκα και την ταινία του Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν «Κάποτε στην Ανατολία», στην οποία η ματαίωση των πατρικών αισθημάτων φαίνεται με επίσης πολύ δραματικό τρόπο.

  Αναρωτιέμαι ποιος μικρονοϊκός κομμουνιστικός εγκέφαλος απαγόρευσε την ταινία, αφού αναφερόταν στα προ-κομμουνιστικά χρόνια. Ευτυχώς κάποιος πιο ξύπνιος απ’ αυτόν το είδε, και η προβολή της ταινίας επιτράπηκε μετά από δυο χρόνια.  

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Codename cougar».