Wim Wenders, Summer in the city (1970)

Wim Wenders, Summer in the city (1970)

  Είναι η πρώτη ταινία του εικοσιπεντάχρονου τότε Βιμ Βέντερς, τον οποίο αποφασίσαμε να δούμε πακέτο μια και έχουμε ήδη δει άλλες πέντε ταινίες του.

  Την παρουσιάζει σαν crime, όμως στην πραγματικότητα είναι κι αυτή ένα οδοιπορικό μοναξιάς.

  Ο ήρωάς του αποφυλακίζεται. Κάνανε μια ληστεία, αυτός έχει τα κλοπιμαία, οι άλλοι τον αναζητούν. Προσπαθεί να ξεφύγει. Μια γυναίκα και ένας άντρας θα τον βοηθήσουν.

  Βρίσκονται στο αμάξι, που το οδηγεί ο άνδρας. Τους παρακολουθούν. Πρέπει να ξεφύγουν. Όμως μη φαντάζεστε, δεν υπάρχει αυτό το τρελό χολιγουντιανό κυνηγητό με τα αμάξια, που είναι μέσα στη συνταγή μιας mainstream ταινίας. Το πώς τους ξεφεύγουν ούτε που το παίρνουμε χαμπάρι. Στο τέλος βλέπουμε ένα αεροπλάνο να πετάει. Πηγαίνει τον ήρωά μας στο Ντίσελντορφ. Από εκεί θα πάει για Ολλανδία. Πρέπει να τους ξεφύγει γρήγορα, και ο πρώτος προορισμός που σκέφτηκε, η Αμερική, απορρίφθηκε, όταν έμαθε ότι η έκδοση της βίζας θα ήταν πολύ χρονοβόρα.

  Την ταινία δεν θα διστάσω να τη χαρακτηρίσω πρωτόλεια, και πιστεύω ότι το 6,1 που έχει στο IMDb οφείλεται περισσότερο στη μεταγενέστερη φήμη του Βέντερς. Όμως, πιστεύω επίσης, ότι οι αδυναμίες της ταινίας οφείλονται αφενός στα πιθανόν πενιχρά οικονομικά μέσα που θα διέθετε και αφετέρου στην προσπάθειά του να τις καλύψει με αδέξιους πειραματισμούς. Για παράδειγμα, ο ήχος δεν ακούγεται καθαρά πάρα πολλές φορές. Φταίει ο μπούμαν ή ο εξοπλισμός του; Και κάνει την «πειραματική» επινόηση που έγινε για κάποιες βουβές ταινίες του Μιτζογκούτσι: με voice over αφηγείται τον πιθανό διάλογο σε σκηνές οιονεί βωβού κινηματογράφου.

  Όχι πάντα. Κάποιες φορές επαναλαμβάνεται ο διάλογος που ακούγεται, πάλι με voice over, καθαρά αυτή τη φορά.

  Και πάλι όχι πάντα. Σε κάποιο σημείο ο Άγγλος υποτιτλιστής γράφει ότι δεν άκουγε καθαρά, το μόνο που κατάλαβε είναι ότι μιλάνε για… και για… κάτι που το συναντάω πρώτη φορά σε υπότιτλους.

  Η κάμερα είναι στημένη. Νομίζω μόνο μια φορά τη βλέπουμε να παρακολουθεί τον ήρωα στην πεζοπορία του, ενώ τρεις φορές νομίζω κινείται μαζί με το όχημα στο οποίο επιβαίνει μαζί με τους φίλους του. Μια φορά αυτός και η φίλη του εξαφανίζονται για λίγο από το οπτικό πεδίο της κάμερας που όμως είναι ακίνητη (βρίσκονται στο δωμάτιό της), όπως κάποιες φορές τα cam girls. Επίσης κάποιες σκηνές τραβάνε σε μάκρος, όπως η σκηνή στο μπιλιάρδο, στην οποία συμπαίχτης του είναι ο Βέντερς.

  Τελικά μου άρεσε η ταινία;

  Πάλι θα μιλήσω για τις προτιμήσεις μου.

  Μου άρεσε πάρα πολύ η ταινία γιατί ήταν μια μουσική πανδαισία. Εξάλλου ήταν αφιερωμένη στους Kinks, ένα συγκρότημα που το τραγούδι του «Sunny afternoon» είναι από τα αγαπημένα μου. Ξέρω ακόμη όλους τους στίχους του και το τραγουδάμε με το φίλο μου το Θόδωρα. Θυμάμαι, σε μια σκηνή που σκέφτηκα ότι παρατραβάει σε μάκρος, ξαφνικά μπήκε ένα τραγούδι σαν μουσική υπόκρουση και μου άρεσε πολύ.

  Δεν ξέρω πολλά τραγούδια των Kinks, όπως βέβαια και γενικά της δεκαετίας των sixties με την οποία όμως είμαι εξοικειωμένος, όμως μπορώ να τοποθετήσω ένα άγνωστό μου τραγούδι σ’ αυτή την δεκαετία από τον ήχο του.

  Και κάτι ακόμη: ενώ η ταινία είναι αφιερωμένη στους kinks, το «Summer in the city» είναι των Lovin’ spoonful, πολύ αγαπημένο τραγούδι κι αυτό που θυμάμαι πάρα πολλούς στίχους του και το τραγουδούμε επίσης με το φίλο μου τον Θόδωρα.

  Ο ήρωάς μας ζητάει από τη φίλη του να του χαρίσει ένα long play των Troggs. Διαβάζει τα τραγούδια που περιέχει, από τα οποία αναγνώρισα δυο αγαπημένα μου, το «Night of the long grass» και το «Give it to me», που τα είχα όμως ολότελα ξεχασμένα. 

  Η ταινία μου άρεσε και για το λόγο ότι με γύρισε πίσω στα μαθητικά μου χρόνια.