Από σήμερα
στους κινηματογράφους.
Με
ενθουσίασε τόσο ο Abdellatif Kechiche όταν είδα τη «Ζωή της Αντέλ» που αποφάσισα να τον δω πακέτο, δηλαδή όλες τις ταινίες του. Έχω κάνει
συνολική ανάρτηση εδώ.
Και πάλι βλέπουμε τη γνωστή θεματική του Kechiche, τον έρωτα
που είναι καταδικασμένος σε ματαίωση, και το κατεξοχήν υφολογικό του στοιχείο,
τις μεγάλες σκηνές, με πιο χαρακτηριστικές εκείνες στη ντισκοτέκ. Οι σκηνές
αυτές, με εξαίρεση εκείνες της ντισκοτέκ, καταλαμβάνονται σχεδόν εξ ολοκλήρου
από διάλογο. Είδαμε περίπου σε real time τη γέννα μια προβατίνας. Η σχεδόν τρίωρη
διάρκεια της ταινίας, όπως και όλων σχεδόν των ταινιών του, είναι λίγο πολύ
αναπόφευκτο αποτέλεσμα.
Ο Αμίν πηγαίνει στο χωριό του για τις διακοπές, σε κάποια παραλία της Γαλλίας.
Έχει εγκαταλείψει τις σπουδές του στην ιατρική, θέλει να γίνει σεναριογράφος και
φωτογράφος. Είναι ένας ντροπαλός νεαρός σε αντίθεση με τον ξάδελφό του τον
Τόνι, με τις πάμπολλες κατακτήσεις. Μου θύμισε το δίδυμο στο «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τραίνα να
περνούν» που ξαναείδα πριν πέντε μέρες.
Βλέπουμε
και εδώ τον διάχυτο ερωτισμό που είδαμε και στη «Ζωή της Αντέλ». Η πρώτη σκηνή της ταινίας θα μπορούσε απομονωμένη να χαρακτηρισθεί ως
κανονικό πορνό. Όσο για τις υπόλοιπες, οι όμορφες κοπέλες που ο φακός τις
παίρνει σχεδόν πάντα σε γκρο πλαν και σε κοντινές λήψεις, συχνά στην παραλία με
μαγιό, δημιουργούν μια έντονη αίσθηση ερωτισμού. Όλες και όλοι δείχνουν να
απολαμβάνουν το σεξ, αν και υπάρχει και το αγκάθι της ζήλειας σε μια από αυτές.
Παρά την συνταγματική παράθεση απλά δεικτικών και όχι πυρηνικών σκηνών
οι οποίες μάλιστα τραβάνε σε μάκρος, με μοναδικό σασπένς το αν θα βρει τελικά ο
Αμίν κοπέλα, δεν νιώθει κανείς να πλήττει. Εξαιρετικός σκηνοθέτης ο Kechiche, και η νεαρή πρωταγωνίστριά του Οφιλία Μπω (Οφιλία είναι το όνομά της
και στην ταινία) κέρδισε βραβείο σαν η πιο υποσχόμενη ηθοποιός.
Θα υπάρξει και συνέχεια της ταινίας, με το canto due.
Posts
No comments:
Post a Comment