Zhang Yimou, Μια γυναίκα, ένα όπλο και ένα noodle-bar (三枪拍案惊奇 2009)

Zhang Yimou, Μια γυναίκα, ένα όπλο και ένα noodle-bar (三枪拍案惊奇  2009)

   Εν όψει της προβολής της «Σκιάς» του Τζανγκ Γιμόου αύριο.

  «Η έκπληξη του τρίκαννου πιστολιού» είναι κατά προσέγγιση η ελληνική μετάφραση του κινέζικου τίτλου της ταινίας, η οποία είναι remake της ταινίας των αδελφών Κοέν «Blood simple», μιας ταινίας crime. Το crime είναι είδος που δεν μου αρέσει ενώ στην κορυφή των προτιμήσεών μου είναι η κωμωδία. Τι κάνει ο συνδυασμός αυτών των δύο; Black comedy.

  Μαύρη κωμωδία είναι αυτή που έφτιαξε ο Τζανγκ Γιμόου, και αυτό ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα γιατί περίμενα να είναι και αυτή crime.

  Ακολουθεί πάρα πολύ πιστά τους αδελφούς Coen, με εξαίρεση βέβαια ότι τοποθετεί το story στην Κίνα, κάπου τρακόσια χρόνια πριν, τότε που για πρώτη φορά βγήκαν τα πυροβόλα όπλα. Επίσης στη θέση του μαύρου υπαλλήλου στο noodle-bar υπάρχει ένα ζευγάρι, που και αυτοί σκορπούν πάρα πολλές κωμικές νότες της ταινίας. Στη θέση του ντετέκτιβ είναι ένας αστυνομικός.

  Ο αστυνομικός προτείνει στον ιδιοκτήτη να σκοτώσει την άπιστη γυναίκα του και τον εραστή της. Την αγόρασε μαθαίνουμε, και της φέρεται πολύ άσχημα. Όμως ο αστυνομικός προτιμάει να σκοτώσει αυτόν με το πιστόλι που είχε κλέψει από τη γυναίκα του, ώστε να ενοχοποιηθούν αυτοί. Ο εραστής της βλέπει το αφεντικό στην ίδια στάση όπως και στην ταινία των Κοέν, καθισμένο στην καρέκλα με σκυμμένο κεφάλι. Όταν βλέπει το πιστόλι που είχε αφήσει δίπλα ο αστυνομικός νομίζει ότι τον σκότωσε η γυναίκα του. Πρέπει να απομακρύνει το πτώμα για να μην ενοχοποιηθεί.

  Σκέφτηκα ότι θα βρισκόμουν μπροστά στην ίδια σκηνή που είδα στους Κοέν και που δεν μου άρεσε καθόλου, όμως όχι.

  Ο εραστής δεν έχει σκάψει λάκκο, αρχίζει απλά να τον σκεπάζει με χώμα, όπως έκανε η Αντιγόνη τον Πολυνείκη. Ξάφνου τον βλέπει έντρομος να σαλεύει. Ανασηκώνεται, βγάζει ένα πιστόλι από την τσέπη του και σκοπεύει τον εραστή. Πιέζει επανειλημμένα τη σκανδάλη, όμως δεν ακούγεται πυροβολισμός. Μήπως είναι χωρίς σφαίρες; -Έχει μπλοκάρει, του εξηγεί ο εραστής αφού το έχει αρπάξει από το χέρι του και το κοιτάζει. Και καθώς το ξεμπλοκάρει εκπυρσοκροτεί, η σφαίρα βρίσκει τον άντρα της ερωμένης του στο στήθος, και αυτή τη φορά σκοτώνεται για τα καλά. Έτσι δεν θάβει έναν ζωντανό όπως στην ταινία των Κοέν αλλά έναν πεθαμένο.

  Το τελευταίο επεισόδιο είναι σχεδόν πανομοιότυπο με εκείνο της ταινίας των Κοέν, με μόνη τη διαφορά ότι ο αστυνομικός δεν κρατάει πιστόλι αλλά τόξο και η γυναίκα καρφώνει το χέρι του στο περβάζι του παραθυριού με ψαλίδι και όχι με μαχαίρι.

  Κάθε ταινία που έχει κωμικά στοιχεία μου αρέσει, έτσι δεν ήταν δυνατόν να μη μου αρέσει η ταινία αυτή. Ένας λόγος επί πλέον είναι τα υπέροχα εικαστικά πλάνα στο βουνό με πανσέληνο και ελαφρά συννεφιασμένο ουρανό. Και θυμάμαι τώρα ότι ξέχασα να γράψω για τα πανέμορφα εικαστικά πλάνα, σαν πίνακες ιμπρεσιονιστών ζωγράφων, που είδα στο «Δρόμο για το σπίτι», στα «Τα ιπτάμενα στιλέτα» και στον «Ήρωα».  

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για τα «Ιπτάμενα στιλέτα».

  Για τις δυο επόμενες ταινίες του έγραψα πριν χρόνια, για το «Καλπάζοντας μόνος χιλιάδες μίλια» το 2009 και για την «Κατάρα του κίτρινου λουλουδιού» το 2012.