Patrice Leconte, Ο δρόμος των αισθήσεων (Rue de plaisirs, 2002)

Patrice Leconte, Ο δρόμος των αισθήσεων (Rue de plaisirs, 2002)

 

  Στην «Κουκλίτσα της Νέας Ορλεάνης» η πόρνη γέννησε κορίτσι που την ακολούθησε στο επάγγελμα. Στο «Δρόμο των αισθήσεων» η πόρνη γέννησε αγόρι, τον Μικρό Λουί, που έγινε παιδί για όλες τις δουλειές στο πορνείο.

  Από παιδί είχε ένα όνειρο, να αφιερώσει τη ζωή του σε μια πόρνη, να προσπαθήσει να την κάνει ευτυχισμένη. Όταν μεγάλωσε, κάποια στιγμή τη βρήκε. Ήταν η Μαριόν.

  Πώς θα την έκανε ευτυχισμένη;

  Με τον έρωτα, με το γάμο.

  Τα καταφέρνει.

  Είναι όμως καλή η επιλογή του;

  Αυτός που της βρίσκει την αγαπάει, την παντρεύεται, όμως είχε αλισιβερίσια με τον υπόκοσμο. Την πρώτη φορά θα γλιτώσουν από τους δυο που είναι στο κατόπιν τους. Όχι όμως και τη δεύτερη με την οποία τελειώνει η ταινία. Στο προτελευταίο πλάνο ο μικρός Λουί κρατάει στην αγκαλιά του την ετοιμοθάνατη Μαριόν, που σε λίγο ξεψυχάει.

  Την ιστορία την αφηγούνται τρεις πόρνες. Τα πορνεία έχουν κλείσει, όπως εκείνα της Νέας Ορλεάνης, ο μόνος τρόπος για να ζήσουν οι πόρνες είναι το πεζοδρόμιο. Βρέχει, οι πιθανοί πελάτες τρέχουν στη ζεστασιά των σπιτιών τους, έχουν χρόνο, μια από αυτές διηγείται την ιστορία του μικρού Λουί και της Μαριόν στις άλλες δυο. Η αναδρομή κόβεται συχνότατα με τις ερωτήσεις και τα σχόλια πάνω σ’ αυτό που μόλις αφηγήθηκε.

  Το σενάριο με την υπερβολή του μοιάζει με παραμύθι, όμως ο Πατρίς Λεκόντ το αμβλύνει με ελαφρές κωμικές πινελιές κατά διαστήματα.

  Καλή η ταινία, αλλά δεν μου άρεσε το unhappy end. Θα ήθελα τον Λουί να κρατάει ένα πιστόλι και να σκοτώνει τους δυο κακοποιούς.

  Αλλά μετά;

  Ο ίδιος είναι βαθιά ερωτευμένος με τη Μαριόν, όμως δεν είναι κανένας κούκλος. Αυτή τον αγαπάει, όμως είναι φυσικά αδύνατον να τον ερωτευθεί, ακόμη και αν σκοτωνόταν ο άντρας της και οι δυο τους κατάφερναν να γλιτώσουν.

  Ένας ματαιωμένος έρωτας για μια ζωή;

  Θα άφηνε σίγουρα μια στυφή γεύση.

  Ο μικρός Λουί θα μπορούσε να ζήσει με την ανάμνηση του μεγάλου, απελπισμένου έρωτά του, όχι όμως και με τη συνεχή ματαίωσή του.

  Τελικά αυτό ήταν το πιο ταιριαστό τέλος γι’ αυτή την ιστορία