Κατερίνα Κατράκη, Άθροισμα

Κατερίνα Κατράκη, Άθροισμα, Σμίλη 2022 σελ. 62

 

Η παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

 

  Έχουμε ήδη παρουσιάσει τη συλλογή της Κατερίνας Κατράκη «Παράθυρο». Σειρά έχει σήμερα το «Άθροισμα», η τελευταία ποιητική της συλλογή.

  Το έχω ξαναγράψει, μου αρέσουν τα ολιγόστιχα ποιήματα. Η Κατράκη σ’ αυτή της τη συλλογή τα κάνει ακόμη πιο ολιγόστιχα, σαν χάι κου ή σαν μαντινάδα.

  Αυτά μου αρέσουν περισσότερο. Μοιάζουν με fulguratio, αστραπές έμπνευσης.

  Στα πολύστιχα ποιήματα θα βρεις στίχους μέτριους, ίσως και κακούς, ποτέ στα σύντομα ποιήματα, τα οποία είναι όλα τους διαμάντια.

  Τα ποιήματα αυτά είναι από τα πιο ερωτικά που έχω διαβάσει.

 

Αδόκιμες

ρηγματικές φράσεις

πληρούν τον εγκλεισμό μου.

Σ’ αγαπώ

 

  Την αγάπη αυτή πρέπει να την ξεπεράσει:

 

Οι μέρες μάκρυναν

οι φωνές δυνάμωσαν.

Ήλθε η ώρα·

ξύπνα απ’ τον ύπνο

τον παλιό σου.

 

   Μα ήταν τόσο πολύ ερωτευμένη;

 

Ούτε κατ’ εικόνα

ούτε καθ’ ομοίωσιν.

Πάνω από τον θεό

ανέβασες στον πήχυ

έρωτα.

 

  Εδώ θα γράψω τον τίτλο του ποιήματος: Έρωτας.

  Θα κάνω ένα σχόλιο: καθ΄ ομοίωσιν. Πώς να ξέρουν οι νέοι που μεγάλωσαν με το μονοτονικό ότι το ομοίωσις παίρνει δασεία, άρα το τ του κατά γίνεται θ;

  Από τα προβλήματα του μονοτονικού.

 

Σφιχτά με δένει η δίψα.

Ξερά τα χείλη μου

Πληγή ο λαιμός μου.

Αργά κι αθόρυβα

Σέρνομαι προς τις πηγές σου.

 

  Και ένα ακόμη:

 

Βρίσκω τον εαυτό μου

ξανά

σε παλιές σελίδες

και μισά φεγγάρια·

όλα ή τίποτα

στο πρόσωπό σου.

 

    Από τα πιο ολιγόστιχα, και πιο εκφραστικά:

 

Οι λευκές σελίδες

φωνάζουν

πόνο.

 

  Και αυτό το τετράστιχο ποίημα πολύ εκφραστικό.

 

Σε περιμένω.

Σαν ξεχασμένη γη

σαν μικρό παιδί

σαν πατρίδα μόνη.

 

  Διαβάζοντάς το μου ήλθε αυθόρμητα στο μυαλό ο στίχος από την «Κριτσοτοπούλα» του Μιχάλη Διαλυνά: Σαν μαραμένη ροδαρά, σαν κουρσεμένη χώρα.

 

Από το πρόσωπό σου

αγαπώ τα μάτια σου

σαν με διαβάζουν.

 

  Όμως…

 

Όλοι έφυγαν.

Εσύ πιο γρήγορα απ’ όλους

πέταξες.

 

  Στην ανάρτησή μας για την πρώτη της ποιητική συλλογή γράφαμε για τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο που συχνά «κρύβεται» με το σπάσιμό του σε δυο στίχους.

 

Το σώμα μου ψηφιδωτό

μέσα στην αγκαλιά σου.

Κάθε πρωί προστίθεμαι

το βράδυ αφαιρούμαι

πάνω στο κορμί σου.

 

  Πολύ έξυπνο το παρακάτω:

 

«Ανειλημμένες υποχρεώσεις»

επικαλέστηκε ο στίχος

κι εξαφαν…

 

Το ποτέ και το πάντα

ήταν λέξεις βαριές για σένα.

Ήταν να μην πέσουμε στο ίσως.

 

  Στον έρωτα δεν υπάρχει το ποτέ, υπάρχει το «θα σ’ αγαπώ για πάντα» και το «ίσως να παντρευτούμε».

 

  Για πάντα; Eis aiona? Ha ha ha ha; Σαρκάζει ο Κάτουλος με τη φωνή των γερόντων. Ήταν παθός.

 

  Και ένα μονόστιχο ποίημα:

 

Ολιγογράφος η ευτυχία.

 

  Πόσο αληθινό!!!

 

  Συναντήσαμε και το εφέ της παρωνυμίας (λέξεις που μοιάζουν) σε ένα ποίημα.

 

Γραμματική η έννοιά σου.

Δραματική η έγνοια σου.

Μισώ τους φθόγγους·

χωρίζουν τις φωνές μας.

 

  Έννοια-έγνοια

 

  Στην ΕΠΟΧΗ έχουμε το φελλών-φαλλών.

 

  Εδώ η παρωνυμία παίζει με τις σημασίες: Σ(χ)ήμα κινδύνου.

 

Αν αλλάξεις γνώμη

μην παραλείψεις.

Να με κρατάς ανήμερη.

 

  Σ’ αυτόν τον στίχο έχουμε παράφραση: Να με κρατάς ανήμερη αντί για ενήμερη.

 

  Τρεις μόνο στίχοι που κρύβουν χίλιες εικόνες (συχνά παραφράζω και εγώ).

 

έρωτας

απουσία

φόβος

 

  Καθώς διάβαζα τα ποιήματα αυτά στο μυαλό μου ερχόταν η εικόνα φίλης αγαπημένης, λες και τα έγραψε αυτή.

 

  Εξαιρετικά και αυτά τα ποιήματα της Κατερίνας Κατράκη, ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδα.

 

Μπάμπης Δερμιτζάκης