Ακίρα Κουροσάβα, Ο θρόνος του αίματος (1955)

Ακίρα Κουροσάβα, Ο θρόνος του αίματος (1955)

 

  Ο «Θρόνος του αίματος» είναι μεταφορά του «Μάκβεθ». Χρόνια αργότερα θα ακολουθήσει το «Ραν», μεταφορά του «Βασιλιά Ληρ».

  Ο Κουροσάβα τοποθετεί τη δράση στην Ιαπωνία. Είναι φυσικό να έχει κάνει και αυτός τις αλλαγές του. Όμως, καθώς έχουν περάσει χρόνια που διάβασα τον «Μάκβεθ», δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν η γυναίκα του ήταν πράγματι έγκυος και απέβαλε. Το τέλος όμως το θυμάμαι, και δεν είναι το ίδιο.

  Μόνο μια από τις δυο προφητείες βλέπουμε εδώ, το δάσος που μετακινείται. Η άλλη, ότι τον Μάκβεθ δεν θα τον σκοτώσει άνθρωπος που τον γέννησε γυναίκα, δεν υπάρχει. Ο Μάκβεθ θα σκοτωθεί στο «Θρόνο του αίματος» από τους ίδιους τους άνδρες του.

  Είχε κάνει την απρονοησία να τους πει να μην φοβούνται τον ερχομό των εχθρών γιατί, όπως του είχε πει ένα πνεύμα του δάσους, το κάστρο θα καταστραφεί μόνο όταν προχωρήσουν εναντίον του τα δένδρα. Όταν λοιπόν οι στρατιώτες βλέπουν τα δένδρα να κινούνται (οι στρατιώτες του εχθρού είχαν χρησιμοποιήσει κλαδιά για καμουφλάζ) καταλαβαίνουν ότι το κάστρο θα αλωθεί, και δεν έχουν διάθεση να θυσιάσουν τη ζωή τους για μια χαμένη υπόθεση. Οι τοξότες θα τον βάλουν στο σημάδι.

  Τη σκηνή την ξαναβλέπουμε στο «Ραν». Μόνο που στο «Ραν» δεν πετυχαίνουν τον βασιλιά Ληρ. Στο «Θρόνο του αίματος», παρόλο τον καταιγισμό των βελών, ένα δυο τρία μόνο τον πετυχαίνουν, τα άλλα καρφώνονται δίπλα του, κάνοντας έτσι πιο εντυπωσιακή τη σκηνή. Αυτό που θα τον πετύχει στο λαιμό θα αποβεί μοιραίο.

  Τις πολεμικές σκηνές με στρατιώτες και ιππείς θα τις ξαναδούμε πολλά χρόνια αργότερα, έγχρωμες αυτή τη φορά και πιο εντυπωσιακές, στο «Ραν» και στο «Καγκεμούσα».

  Τη δραματικότητα της πλοκής την τονίζει ο Κουροσάβα εισάγοντας στοιχεία από το θέατρο Νο. Η λαίδη Μάκβεθ, με το στυλιζαρισμένο παίξιμο και τις αργές κινήσεις είναι σαν να παίζει σε έργο Νο. Ακούμε και μουσική που συναντάμε στο θέατρο Νο. Μάλιστα βλέπουμε και κανονική απαγγελία Νο από κάποιον ηθοποιό, που κλήθηκε να διασκεδάσει τους συνδαιτυμόνες του Μάκβεθ.

  Ο Μάκβεθ βλέπει τα φαντάσματα του δολοφονημένου βασιλιά και του φίλου του. Η γυναίκα του δεν μπορεί να βγάλει τα αίματα του δολοφονημένου βασιλιά από τα χέρια της, όσο και αν τα πλένει. Ο Νίτσε θα έλεγε γι’ αυτούς ότι δεν στέκονται στο ύψος των εγκλημάτων τους.

  Το ίδιο και ο Ρασκόλνικοφ («Έγκλημα και τιμωρία»), δεν στάθηκε στο ύψος του εγκλήματός του.

  Δυστυχώς μόνο οι λογοτεχνικοί εγκληματίες δεν στέκονται στο ύψος των εγκλημάτων τους, οι πραγματικοί εγκληματίες στέκονται μια χαρά. Κανείς δεν παραδόθηκε ή προδόθηκε από τύψεις. Δεν είναι τυχαίο που τόσα εγκλήματα μένουν ανεξιχνίαστα. 

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Ζω με φόβο».