Jonas Carpignano, Για την Κιάρα (A Chiara, 2021)

Jonas Carpignano, Για την Κιάρα (A Chiara, 2021)

 

  Από χθες στους κινηματογράφους.

  Η πλοκή τοποθετείται στην Καλαβρία. Η ταινία ξεκινάει με μια οικογενειακή γιορτή, για τα δεκαοκτάχρονα γενέθλια της μεγαλύτερης κόρης του Κλαούντιο και της Καρμέλας, γενέθλια ενηλικίωσης.

  Μετά από δυο χρόνια θα τα γιορτάσει και η κατά δυο χρόνια μικρότερη αδελφή της.

  Η Κιάρα.

  Τελικά δυο χρόνια λιγότερα στην εφηβική ηλικία σημαίνουν πολλά από την άποψη της ωριμότητας.

  Η αδελφή της ξέρει για τις δραστηριότητες του πατέρα τους, αυτή όμως όχι. Και όταν κάποια στιγμή αυτός εξαφανίζεται, η Κιάρα αναστατώνεται κυριολεκτικά. Θέλει να μάθει. Της λένε να μην το ψάχνει, να κάτσει στα αυγά της, όσο λιγότερα ξέρει τόσο το καλύτερο. Αυτή όχι, θα το ψάξει. Η αναστάτωση που της προκαλεί η εξαφάνισή του θα έχει συνέπειες, και πρώτα απ’ όλα στη φοίτησή της στο σχολείο.

  Θα πέσει στα χέρια μιας κοινωνικής υπηρεσίας που θα φροντίσει να την αναλάβει μια ανάδοχη οικογένεια. Όμως καταφέρνει και το σκάει από το τραίνο που την μετέφερε σ’ αυτήν.

  Θα συναντήσει τον πατέρα της.

  Όχι, δεν είναι δολοφόνος αυτός, δεν έχει σκοτώσει ποτέ.

  Ναρκωτικά μήπως;

  Μα τι άλλο.

  Ακούσαμε και αυτό το παλαβό: της λέει ότι η Μαφία φτιάχτηκε για την επιβίωση.

  Ναι, ίσως φτιάχτηκε από φουκαράδες που εξελίχθηκαν όμως σε μεγαλοεπιχειρηματίες.

  Καθώς έβλεπα την ταινία σκέφτηκα ότι τη μισή ευθύνη την έχουν οι έμποροι ναρκωτικών και την άλλη μισή οι χρήστες. Οι αλκοολικοί όμως έχουν εξολοκλήρου την ευθύνη, όπως και οι εθισμένοι στο τσιγάρο.

  Ένα ποτηράκι κρασί στο φαγητό κάνει καλό. Και η ρακή λέει σκοτώνει τον κορονοϊό (μύθος που έχουν διαδώσει οι συμπατριώτες μου οι κρητικοί). Όμως ούτε ένα τσιγάρο δεν κάνει καλό στην υγεία.

  Ένα γνωστό μου ζευγάρι έκοψαν πρώτα το ουίσκι. Μετά το τσιγάρο. Ήταν μονόδρομος η δεύτερη επιλογή, για να πληρώσουν τις δόσεις του σπιτιού.

  Ακριβά χόμπι αυτά για μένα, αλλά και ανόητα.

  Στο πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών με ένα σωρό θηλυκά που κάπνιζαν όλα, με ρωτούσαν γιατί δεν καπνίζω. Μα γιατί είναι θηλυπρέπεια, τους απαντούσα, όλες εσείς καπνίζετε, κάπως πρέπει να ξεχωρίζουμε εμείς οι άντρες από εσάς.

  Ούτε ο Τόμι, ούτε ο Τάτης, ούτε ο συγχωρεμένος ο Γιώργος κάπνιζαν.

  Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα η ταινία. Ειδικά η οικογενειακή γιορτή στην αρχή της ταινίας που κράτησε πάνω από είκοσι λεφτά για μένα ήταν κουραστική.

  Αν βγαίνει ένα επιμύθιο αυτήν είναι ότι η πραγματική οικογένεια, όσο προβληματική κι αν είναι, είναι καλύτερη από την ανάδοχη. Τα αισθήματα που αναπτύσσονται με τους δεσμούς αίματος είναι ισχυρότατα. Αυτό το ήξερε και ο Ken Loach και γι’ αυτό γύρισε το «Lady bird, lady bird», βασισμένο σε πραγματική ιστορία.