Maritte Lee Go, A rose for her grave: The Randy Roth story (2023)

 

Maritte Lee Go, A rose for her grave: The Randy Roth story (2023)

 

  Βλέπω σκηνοθέτες πακέτο, αλλά παλιά έβλεπα και γυναίκες. Ελάχιστες. Φυσικά ωραίες. Η τελευταία ήταν ο Σοφί Μαρσώ, που την έβλεπα στη διάρκεια της καραντίνας. Πιο πριν είχα δει όλες τις ταινίες της Laura Ramsey, η οποία ξαφνικά έπαψε να εμφανίζεται. Την τελευταία της ταινία τη γύρισε το 2013, το «Awful nice», για την οποία έγραψα την επόμενη χρονιά. Ήταν η εποχή που δεν έγραφα για κάθε ταινία που έβλεπα, και έτσι δεν έγραψα για όλες τις ταινίες της, σε αντίθεση με τις ταινίες της Σοφί Μαρσώ. Την «ανακάλυψα» στην ταινία του μαροκινού σκηνοθέτη Nabil Ayouch, «Whatever Lola wants» (2008).

  Μετά από δέκα χρόνια εμφανίστηκε πάλι σε ταινία, για την ακρίβεια τηλεταινία, την «Ένα τριαντάφυλλο για τον τάφο της: η ιστορία του Ράντι Ροθ», βασισμένη σε πραγματική ιστορία.  

  Η ταινία είναι ένα θρίλερ, είδος που δεν συμπαθώ, με έκανε να συνειδητοποιήσω όμως κάτι.

  Συχνά γράφω για το «σασπένς του τι» (θα γίνει στο τέλος) και το «σασπένς του πώς» (φτάσαμε στο γνωστό σε μας τέλος). Εδώ συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν και δυο ακόμη σασπένς: «Σασπένς του ποιος» (είναι ο δολοφόνος) και «σασπένς του πώς» (θα πιαστεί ο δολοφόνος). Η δεύτερη περίπτωση είναι η περίπτωση της ταινίας.

  Ποια δολοφόνησε;

  Τη γυναίκα του, την Λώρα Ράμσεϊ.

  Πότε;

  Δυστυχώς ακριβώς στη μέση της ταινίας.

  Σαραντάρα πια-γεννήθηκε το 1982 (θυμήθηκα τα «40 καράτια» του Μίλτον Κατσέλας), εξακολουθεί να είναι πάρα πολύ όμορφη.

  Κατά τη γνώμη μου το 6 που έχει η ταινία στο IMDb την αδικεί. Εγώ έβαλα 7.