Christian Petzold, Κόκκινος ουρανός (Afire-Roter Himmel, 2023)

 

Christian Petzold, Κόκκινος ουρανός (Afire-Roter Himmel, 2023)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Αφού είδαμε κάποιες ταινίες του Christian Petzold αποφασίσαμε να τον δούμε πακέτο.

  Παλιά τους σκηνοθέτες που έβλεπα πακέτο έβαζα τις αναρτήσεις μου για τις ταινίες τους σε ενιαίο αρχείο. Μετά αναρτούσα ξεχωριστά για κάθε ταινία, αναφέροντας όμως αυτή που είχα δει προηγουμένως, ώστε αν ήθελε κανείς θα μπορούσε να δει τι έχω γράψει για όλες τις ταινίες τους που έχω δει.

  Ο «Κόκκινος ουρανός» είναι η τελευταία ταινία του Petzold, και μου άρεσε πολύ. Έχει την στρωτή αφήγηση που μου αρέσει σε μια ταινία. Και βέβαια το σενάριο είναι εξαιρετικό, και το έχει γράψει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, όπως κάνουν συνήθως οι μεγάλοι σκηνοθέτες με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί ο κινηματογράφος τους cinema d’ auteur.

  Τα χαρακτηριστικά του:

  Διαθέτει την κύρια αρετή που πρέπει να διαθέτει μια ταινία κατά τον Syd Field: το σασπένς. Οι δυο φίλοι πηγαίνουν για μίνι διακοπές στο εξοχικό του ενός. Όμως θα είναι διακοπές εργασίας. Ο ένας είναι συγγραφέας ενώ ο άλλος, αραβικής πιθανόν καταγωγής (ο αντιρατσιστικός υπαινιγμός της ταινίας πολύ μου άρεσε) θα πρέπει να δώσει ένα δείγμα δουλειάς σαν φωτογράφος. Όμως συμπτωματικά έχει ξεσπάσει μια πυρκαγιά στα πέριξ. Και το δάσος είναι σαν αυτό στο Μάτι, δίπλα είναι η θάλασσα. Σίγουρα κάτι θα συμβεί μ’ αυτή την πυρκαγιά.

  Μια δεύτερη μεγάλη αρετή είναι η ανατροπή. Θα δούμε δυο μεγάλες ανατροπές στην ταινία.

  Έχουμε και το θέμα του ομοφυλόφιλου έρωτα (έχει να κάνει με τη μια ανατροπή) τον οποίο ο σκηνοθέτης εκθειάζει με το να…. (είπαμε, δεν μπορώ να κάνω σπόιλερ).

  Υπάρχει και ο straight έρωτας, όμως θα ευοδωθεί, αν ευοδωθεί, μετά το τέλος της ταινίας.

  Θα τα φτιάξουν τελικά ή δεν θα τα φτιάξουν;

  Καθένας θα πιθανολογήσει για το ένα ή για το άλλο ανάλογα με τις προσλαμβάνουσές του. Εγώ για παράδειγμα, που μου αρέσουν τα happy end, πιστεύω ότι τα έφτιαξαν.

  Από τα πέντε πρόσωπα που εμφανίζονται στην ταινία (ο συγγραφέας, ο φίλος του, η Νάντια, ο εκδότης του και ο ναυαγοσώστης) την παράσταση την κλέβει, και ερμηνευτικά, ο συγγραφέας (στο ρόλο του είναι ο Thomas Schubert). Αποκλίνων λιγάκι όπως οι περισσότεροι της φάρας στην οποία ανήκω και εγώ (εσύ διαφέρεις από τους άλλους ανθρώπους μου έλεγε συχνά η πρώην μου, και επίσης ότι μου αρέσει η μοναξιά), θα δημιουργήσει ψιλοπροβληματάκια στους υπόλοιπους. Δεν τους ακολουθεί στη θάλασσα, αλλά και όταν το κάνει δεν κολυμπάει. Ενοχλείται από τους ερωτικούς θορύβους της Νάντιας, που η έλευσή της ήταν μη αναμενόμενη. Έχει μια αδεξιότητα στη σχέση μαζί τους. Είναι και λίγο ζοχάδας. Μετά από κάθε μ@λ@κία που κάνει λέει Scheisen. Τις κωμικές νότες στην ταινία αυτός τις προσφέρει.

  Θα αρπάξω την ευκαιρία να σχολιάσω.

  Του ζητάει το χειρόγραφο του βιβλίου του και της το δίνει. -Τακτοποίησε εσύ το τραπέζι, εγώ ανυπομονώ να το διαβάσω.

  Ποια είναι η γνώμη της;

  Δεν της άρεσε.

  Ούτε και στον εκδότη του, καλύτερα να το παρατήσει και να ασχοληθεί με κάτι άλλο (είναι το δεύτερο βιβλίο του).

  Και εγώ λέω: αν ο Σάμιουελ Τζόνσον, κορυφαίος θεωρητικός και βιβλιοκριτικός του 18^ου αιώνα, ήταν ο επιμελητής των εκδοτικών οίκων που εξέδωσαν τον «Τρίστραμ Σάντι» και τον «Τομ Τζόουνς» σίγουρα θα τα απέρριπτε (τα έθαψε ως κριτικός), και εμείς σήμερα δεν θα τα γνωρίζαμε.

  Εγώ, όταν μου εμπιστεύονται χειρόγραφα, ποιήματα κυρίως, αποφαίνομαι μόνο αν μου άρεσε και πόσο, επισημαίνω τυχόν πραγματολογικά λάθη και προτείνω υποδείξεις που κάνουν καλύτερο το στίχο κατά τη γνώμη μου, που βέβαια ο ποιητής δεν είναι υποχρεωμένος να δεχτεί.

  Πολλά αριστουργήματα απορρίφτηκαν από τους αναγνώστες των αρχικών εκδοτικών οίκων στους οποίους απευθύνθηκαν οι συγγραφείς τους. Πόσα άραγε αριστουργήματα να έχουν γραφεί και που θα μείνουν άγνωστα;

  Όταν σου κάνει υποδείξεις ο εκδότης δεν έχεις παρά να τις δεχτείς, αν θέλεις να εκδοθεί το βιβλίο σου. Εγώ έτσι έκανα με το Θάνο. Μου το είπε ο ίδιος, για κάποια που αρνήθηκε τις υποδείξεις του. Της είπε, τότε να πας σε άλλο εκδότη. Δεν είναι σίγουρο ότι βρήκε άλλο εκδότη.

  Παραλίγο να το ξεχάσω, η ταινία είναι το δεύτερο μέρος μιας σχεδιαζόμενης τριλογίας της οποίας το πρώτο ήταν η «Undine», η προηγούμενη ταινία του, όμως η προηγούμενη ταινία του που είδαμε εμείς ήταν η «Polizei ruf: Tatorte».