Kiumars Poorahmad, Ice-flower

Kiumars Poorahmad, Ice-flower (Gole yakh, 2005)
http://www.imdb.com/title/tt0498802/

Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ταινία για όλη την οικογένεια. Και επί τέλους βλέπουμε μια ιρανική ερωτική ταινία, ή καλύτερα, μια και συνήθως το «ερωτική ταινία» σημαίνει κάτι άλλο, μια ταινία όπου ο έρωτας είναι το κύριο θέμα.
Όμως θα ήθελα να μιλήσω πρώτα για ένα ζήτημα αφηγηματικής αναμονής. Αν δεν ξέρεις το είδος της ταινίας, μπορεί να σου δημιουργηθούν λάθος αφηγηματικές αναμονές.
Η ταινία ξεκινάει με μια κοπέλα να έχει κλειδωθεί στο δωμάτιό της, και ένας άντρας να προσπαθεί να σπάσει την πόρτα. Στο τέλος τη σπάζει. Βλέπουμε την κοπέλα με γουρλωμένα από τον τρόμο μάτια να τον κοιτάζει καθώς την πλησιάζει. «Είναι θρίλερ», σκέφτομαι. Ο μανιακός δολοφόνος την έχει στο χέρι του. Πώς θα του ξεφύγει;
Στη συνέχεια βλέπουμε την κοπέλα στο γραφείο ενός αστυνομικού. Και μαθαίνω ότι ο μανιακός δολοφόνος δεν είναι μανιακός δολοφόνος, αλλά ο πατριός της. Θέλει να την «πουλήσει» σε έναν ηλικιωμένο, για να εξασφαλίσει, αυτός και η μητέρα της, τη δόση τους. Είναι ηρωινομανείς. Έτσι η κοπέλα το έσκασε από το σπίτι, αλλά την συνέλαβε η αστυνομία. Μήπως έχεις φίλο; Τη ρωτάει ο αστυνομικός. Ναι, απαντάει ντροπαλά. Ποιος είναι και πού μένει; Η κοπέλα διστακτικά δίνει τα στοιχεία του νεαρού.
Τον φέρνουν. Την αγαπάς την κοπέλα; Και βέβαια την αγαπάει. Και ο αστυνομικός τους παντρεύει στο άψε σβήσε. Είστε τυχεροί, τους λέει, που πέσατε σε μένα. Αλλά μην το μαρτυρήσετε, γιατί θα μου πλακωθεί τσούρμο να τους παντρέψω.
Η νύφη πηγαίνει να μείνει στο σπίτι της πεθεράς της, σε ένα χωριό, σχεδόν αμέσως μετά το γάμο, δεν θυμάμαι για ποιο λόγο. Για να βοηθήσει την γριά γυναίκα βγαίνει στην αυλή να γεμίσει τη στάμνα με νερό. Είναι νύχτα. Ένα άλογο χλιμιντρίζει ανήσυχο, ένα σκυλί γαυγίζει αγριεμένο, ακούγονται περίεργοι θόρυβοι, και η κοπέλα, ενώ αντλεί νερό από το πηγάδι, κοιτάζει γύρω με γουρλωμένα μάτια. Ε, δεν μπορεί, αυτή τη φορά κάποιος ανώμαλος βιαστής παραμονεύει, και τα ζώα τον πήραν χαμπάρι.
Και πάλι διάψευση. Τα ζώα είχαν μυριστεί το σεισμό, τον καταστρεπτικό σεισμό του 1990, που ισοπέδωσε ολόκληρα χωριά θάβοντας κάτω από τα ερείπια χιλιάδες κόσμο.
Η πεθερά σκοτώθηκε, όμως αυτή, με ένα κτύπημα στο κεφάλι, έχει πάθει αμνησία. Την βρίσκει τυχαία η καλή γυναίκα που με το αυτοκίνητό της την είχε φέρει στο χωριό. Την παίρνει μαζί της, την πηγαίνει σε γιατρούς, μάταια, η κοπέλα έχει χάσει τη μνήμη της. Την αναλαμβάνει υπό την προστασία της, σαν αληθινή μητέρα. Στο εξής ζουν μαζί.
Στη συνέχεια παρακολουθούμε τις χωριστές ζωές του ζευγαριού. Ο νεαρός, ταλαντούχος μουσικός, με τη βοήθεια μιας παραγωγού γίνεται αστέρι-και φίλος της παραγωγού η οποία είναι χωρισμένη. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται με το αζημίωτο. Όσο για την κοπέλα, γεννάει το κοριτσάκι που συνέλαβε την πρώτη νύχτα του γάμου της.
Στη συνέχεια την παράσταση την κλέβει η μικρή, μια εξάχρονη τσαπερδόνα. Θαυμάστρια του πατέρα της, χωρίς να ξέρει βέβαια ποιος είναι, θα θελήσει να παίξει σε μια ταινία του. Θα νικήσει τις αντίπαλές της στην οντισιόν, και θα παίξει στην ταινία, όπου υποδύεται την κόρη του.
Το τέλος το μαντεύετε: μετά από κάποιες περιπέτειες και μια δυσάρεστη συνάντηση με τον πατριό της που όμως είχε ευχάριστες συνέπειες γιατί χάρη σ’ αυτή η κοπέλα ξαναβρίσκει τη μνήμη της, το ζευγάρι θα ξαναενωθεί, και η μικρή θα ζήσει επί τέλους με τον πατέρα της που για τόσα χρόνια δεν γνώρισε.
Δεν είναι ταινία «με θέση», όπως οι περισσότερες ιρανικές, και όπως βέβαια το «Νυχτερινό λεωφορείο» που γύρισε ο Poorahmad την επόμενη χρονιά και το οποίο έχουμε παρουσιάσει, http://hdermi.blogspot.com/2012/01/kiumars-poorahmad-night-bus.html
είναι όμως μια πολύ ευχάριστη ταινία. Ταινία, όπως έγραψα στην αρχή, για όλη την οικογένεια.