Κι άλλες μαντινιάδες-Απόσπασμα από τα «Αυτοβιογραφικά αποσπάσματα» (σελ. 8)

Απόσπασμα από τα «Αυτοβιογραφικά αποσπάσματα»

Στα είκοσί μου χρόνια έγραψα μια αυτοβιογραφία. Όταν φοιτητής επισκέφτηκα τον Κίμωνα Φράυερ, τον μεταφραστή της «Οδύσσειας» του Καζαντζάκη στο σπίτι του, και με ρώτησε κάποια στιγμή αν είχα γράψει τίποτα, του δήλωσα με καμάρι ότι είχα γράψει μια αυτοβιογραφία. Χαμογέλασε, και θυμάμαι ότι είπε σχολιάζοντας πως βιάστηκα λιγάκι.

  Δεν το μετάνιωσα. Εκεί κατέγραψα πράγματα που σήμερα έχω ξεχάσει. Ένα κεφάλαιο με λαογραφικό ενδιαφέρον που έχει τίτλο «Φίλοι και παιχνίδια» δημοσιεύτηκε στο τοπικό τριμηνιαίο έντυπο της Ιεράπετρας «Οι Μεσελέροι» και το ανάρτησα και στο διαδίκτυο. Η ιδέα να γράψω μια αυτοβιογραφία τώρα που είμαι συνταξιούχος στριφογύριζε στο μυαλό μου εδώ και καιρό, όμως δεν ήθελα να αφιερώσω ιδιαίτερο χρόνο γι’ αυτήν. Έτσι αποφάσισα να γράφω «Αυτοβιογραφικά αποσπάσματα» όταν κάτι με τσιγκλίζει και να τα αναρτώ στο διαδίκτυο. Βρίσκομαι ήδη στην τρίτη ανάρτηση με τίτλο «Τα ακροβατικά», από την οποία αντιγράφω το παρακάτω απόσπασμα.

    «Τώρα κυκλοφόρησε το βιβλίο μου «Πες της το με μια μαντινιάδα», όπου αρχικά σχολιάζω κάποιες μαντινιάδες, ξένες και δικές μου, και στο τέλος παραθέτω κάμποσες δικές μου, ασχολίαστες. Ξέχασα να παραθέσω μια ακόμη μαντινιάδα που την άκουσα από το θείο το Νικόλα στη Θριφτή (αλλιώς στο Αόρι, ή πιο σωστά στα όρη) όπου έκανε χρόνια καφενείο. Ακόμη και όταν είχε γεράσει και το έκλεισε πήγαινε εκεί και παραθέριζε, όλο το καλοκαίρι. Η μαντινιάδα αυτή δείχνει μια τραγική πλευρά της μετακατοχικής Ελλάδας.

Τ’ αγγειά  γενήκαν θυμιατά και τα σκατά λιβάνι

των κερατάδων τα παιδιά γενήκαν καπετάνιοι.

  Καθώς γράφω αυτή τη μαντινιάδα θυμάμαι ένα ωραίο ανάλογο δίστιχο από τον Αρετόκριτο (πήγα να το διορθώσω σε Ερωτόκριτο αλλά προτίμησα να το  αφήσω έτσι, όπως μου ήλθε αυθόρμητα στο μυαλό). Το λέει η Αρετούσα.

Όλα για μένα σφάλασι και πάσιν άνω κάτω,

Για με ξαναγεννήθηκε η φύση των πραγμάτων».