Χωρίς τη μαντινιάδα
Γίνεται να γράψει κανείς μια μαντινιάδα και να την κρατάει
για τον εαυτό του, να μην επιθυμεί τη δημοσιοποίησή της;
Φαίνεται πως γίνεται.
Την ιστορία μου την είπε μια φίλη μου.
Ο νεαρός παίρνει ένα charter και μαζί με τη φιλενάδα του πηγαίνουν
να πιουν καφέ στη Σαντορίνη. Η έγκυος γυναίκα του δεν παίρνει χαμπάρι. Οι
υποσυνείδητες ενοχές του τον κάνουν να ξεχάσει να βάλει βενζίνα. Το charter πέφτει στα μισά.
Πνίγονται και οι δυο. Αργότερα βρίσκουν τα πτώματά τους. Ο πατέρας,
κουρελιασμένος από τον πόνο, λέει μια εξαίρετη μαντινιάδα στην κηδεία του. Μου
την είπε η φίλη μου. Της ζήτησα να την επαναλάβει και να μου δώσει χαρτί να την
γράψω. Αρνήθηκε. Ήταν θέληση του πατέρα να μη δημοσιοποιηθεί πλατιά. Δεν
επέμεινα. Όχι γιατί ήξερα πως δεν θα είχε αποτέλεσμα η επιμονή μου αλλά γιατί
σεβάστηκα την επιθυμία του. Εδώ απλώς θέλω να γράψω ότι ήταν από τις πιο ωραίες
μαντινιάδες που άκουσα ποτέ.
Posts
No comments:
Post a Comment