Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Η ταινία μου θύμισε καταρχάς τη «Thelma and Luise». Η Luise εδώ είναι η Anja, μια συμφοιτήτρια της Θέλμας. Δεν είναι απλές
φίλες όπως η Θέλμα και Λουίζ, αλλά ερωτευμένες η μια με την άλλη. Και φυσικά η
ταινία δεν είναι road movie.
Μου θύμισε επίσης την «Μητέρα» του Αρονόφσκι.
Ξεκινάει σαν drama, είδος που μου αρέσει, και εξελίσσεται σαν mystery, είδος που δεν μου αρέσει ιδιαίτερα.
Η Θέλμα είναι φοιτήτρια. Μεγάλωσε σε
οικογένεια θρησκευόμενων. Το ομοφυλοφιλικό της αίσθημα για τη φίλη της
προσπαθεί να το καταπνίξει. Όταν ενδίδει στα φιλιά της νιώθει φοβερές ενοχές. Ακολουθούν
επιληπτικές κρίσεις. Είναι επιληπτική; Ή μήπως οι επιληπτικές κρίσεις της είναι
ψυχογενείς;
Ο αναστατωμένος ψυχισμός της ενεργοποιεί
παραψυχικές τηλεκινητικές δυνάμεις με καταστροφικά αποτελέσματα. Είναι φαίνεται
κληρονομικές, τις ίδιες είχε και η γιαγιά της.
Αυτό μου άρεσε. Βέβαια η τηλεκίνηση που
μελέτησα γράφοντας το πρώτο μου βιβλίο «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα»
ωχριά μπροστά στις τηλεκινητικές ικανότητες της Θέλμας.
Στα έργα mystery υπάρχει πάντα ένα ίζημα μυστηρίου. Τι συνέβη
ακριβώς με τον πατέρα της και τον παρακαλάει να την αφήσει, νομίζω δυο φορές
στο έργο; Τι υπόθεση να κάνω, ξέροντας ότι ο θρησκευόμενος πατέρας της τής
έβαζε τα χέρια πάνω από αναμμένα κεριά όταν ήταν μικρή, προφανώς όταν έκανε
κάποια αταξία, για να πάρει μια ιδέα από τις φωτιές της κόλασης;
Ίσως να είναι ζήτημα απλά προσληπτικών
ικανοτήτων. Για εσάς μπορεί να μην είναι mystery. Εξαιρετική σκηνοθεσία, εξαιρετικές ερμηνείες,
αξίζει να τη δείτε την ταινία.
Posts
No comments:
Post a Comment