Φιλοποίμην Φίνος, Το τραγούδι του χωρισμού (1939)

Φιλοποίμην Φίνος, Το τραγούδι του χωρισμού (1939)

 

    Γράψαμε ότι η επιτυχία της «Προσφυγοπούλας» του Τόγκο Μισράχι οδήγησε τον Δημήτρη Μπόγρη να γράψει το σενάριο της ταινίας «Το τραγούδι του χωρισμού» του Φιλοποίμενος Φίνου πάνω στο ίδιο μοτίβο, με μια μικρή παραλλαγή όπως είπαμε.

  Το ζευγάρι εδώ είναι ο Κώστας (Λάμπρος Κωνσταντάρας, εικοσιεπτάχρονος τότε) και η Ζωίτσα. Έχει μια βάρκα και πότε ψαρεύει πότε μεταφέρει τουρίστες. Ακόμη τραγουδάει συχνά σε μια ταβέρνα όπου πηγαίνει με τους φίλους του, διασκεδάζοντας τους θαμώνες της.

  Όμως κάποια στιγμή καταφτάνει η Μιράντα. Μόλις έχει χωρίσει με τον πλούσιο φίλο της.

  Οριστικά;

  Μια παρεξήγηση ήταν, λέει.

  Ακούει τον Κώστα να τραγουδάει και τον ερωτεύεται. Του τάζει μεγάλη καριέρα στην Αθήνα. Αυτός παρασύρεται και την ακολουθεί, όπου πράγματι, εδώ και ένα χρόνο, κάνει λαμπρή καριέρα.

  Πρόκειται να τραγουδήσει στο ραδιόφωνο. Είναι ενθουσιασμένος, το ίδιο και η Μιράντα, το ίδιο και οι χωριανοί του στην Ύδρα. Η ίδια δεν μπορεί να τον συνοδεύσει, έχει κάποιες υποχρεώσεις, όμως το βράδυ θα βγουν να το γλεντήσουν, τον περιμένει.

  Φεύγει όμως αυτός, επιστρέφοντας από το ραδιόφωνο, ανακαλύπτει ένα γράμμα που της έστειλε ο πρώην της εκείνη την ημέρα. Ήταν μια παρεξήγηση, της λέει, ζητάει την επανασύνδεση. Ο Κώστας καταλαβαίνει το λάθος του να αφήσει τη Ζωίτσα και παίρνει το πλοίο επιστρέφοντας στο νησί.

  Και η παραλλαγή που λέγαμε;

  Η Μιράντα τον αγαπούσε αληθινά. Είναι απαρηγόρητη που ένα λάθος της, να μην εξαφανίσει το γράμμα, ήταν η αιτία να τον χάσει.

  Και εδώ ακούμε πολλά τραγούδια από τον Κωνσταντάρα, που όμως είναι ντουμπλαρισμένος.

  Και μια ατάκα από την ταινία που τη λέει ο Ζαργάνας, ένας φίλος του που ήλθε να τον βρει στην Αθήνα μπας και του αλλάξει τα μυαλά.:

  «Δυο μέρες έχω εδώ στην Αθήνα και πιάστηκε η ψυχή μου από την άσφαλτο και τα αυτοκίνητά σας».

  Σκέψου να τα έβλεπε σήμερα. Σε ένα πλάνο που έδειχνε τις στήλες του Ολυμπίου Διός, είδαμε δυο αυτοκίνητα να κατεβαίνουν και τους πεζούς να περνάνε απέναντι σαν να μη συμβαίνει τίποτα, με ένα αμάξι μάλιστα να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από κοντά τους. Κόβει ταχύτητα για να μην τους πατήσει. Σήμερα είναι σωστή αυτοκτονία να επιχειρήσει κανείς κάτι τέτοιο.

  Όπως και στο «Μάγο της Αθήνας» (1931) του Αχιλλέα Μαδρά, η κάμερα μας ξεναγεί στα αξιοθέατα της Αθήνας, κυρίως σε αρχαιολογικούς χώρους. Όμως όχι μόνο στην Αθήνα. Βλέπουμε την πύλη των λεόντων στις Μυκήνες και το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, πριν την αναστήλωσή του. Η Μιράντα του έκανε κανονική ξενάγηση.

  Η ταινία δεν είχε την επιτυχία που περίμενε ο Φίνος, ο οποίος έκανε την εξής δήλωση γι’ αυτή την αποτυχία: «Ο Μπόγρης μας έδωσε ένα ωραίο σενάριο και εμείς φτιάξαμε ένα πιλάφι».

  Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν άρεσε, εμένα μου άρεσε. Όμως καλύτερα έτσι γιατί ο Φίνος αμέσως μετά προσανατολίστηκε στην παραγωγή. Αν δεν γινόταν ο πιο επιτυχημένος παραγωγός του ελληνικού κινηματογράφου, δεν θα είχαμε ίσως την τύχη να δούμε πολλές ωραίες ταινίες που γυρίστηκαν στο στούντιό του.

Την ταινία μπορείτε να τη δείτε στο youtube.