Christopher Nolan, Tenet (2020) Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους

Christopher Nolan, Tenet (2020)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους

  Θα το γράψω ακόμη μια φορά, έχω ειδολογικές προτιμήσεις. Πρώτα μ’ αρέσουν οι κοινωνικές ταινίες (drama) και μετά οι κωμωδίες. Μ’ αρέσουν επίσης οι πολεμικές ταινίες. Καθώς οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας δεν μου αρέσουν, το «Tenet» δεν υπήρχε περίπτωση να το δω στη δημοσιογραφική προβολή. Ένας λόγος παραπάνω είναι ότι  πρόσφατα είδα το «Inception» του Νόλαν που παιζόταν σε επανέκδοση, και η υπόθεσή του μου φάνηκε αρκετά μπερδεμένη. Φαντάστηκα ότι ίδια μπερδεμένη υπόθεση θα έχει και το «Tenet». Και ένας ακόμη λόγος: Ο φίλος μου ο Νίκος ο Παναγιώτου, ο φαρμακοποιός, με προειδοποίησε: μακριά από κλειστούς χώρους, μόνο σε θερινούς κινηματογράφους.

  Μέχρι να κάνω το εμβόλιο.   

  Διάβασα σήμερα στο facebook ότι παίζεται στη γειτονιά μου, στο cine Γαλάτσι, στο Άλσος Βεΐκου, και αποφάσισα να πάω να το δω. Με γεμίζει με αναμνήσεις καθώς περνούσα δίπλα του από και προς το κολυμβητήριο, μέχρι ακριβώς πριν δέκα χρόνια. Μετά πήγαινα στο κλειστό της Γκράβας. Όμως πήγαινα κατά διαστήματα με τον συγχωρεμένο το φίλο μου το Γιώργο στην καφετέρια που βρίσκεται ακριβώς πάνω από το κολυμβητήριο.

  Ευτυχώς ήταν πιο στρωτή η υπόθεση αυτής της ταινίας. Ευτυχώς.

  Μαθητής είχα διαβάσει σε κλασικά εικονογραφημένα το βιβλίο του Ουέλς «Η μηχανή που τρέχει μέσα στο χρόνο». Εδώ ταξιδεύουν μέσα στο χρόνο τόσο οι άνθρωπο όσο και το περιβάλλον, και μάλιστα όχι υποχρεωτικά σε παράλληλες πορείες καθώς το ταξίδι αυτό δεν είναι μόνο προς το μέλλον, αλλά και προς το παρελθόν.

  Ο ήρωας έχει μια αποστολή: να σώσει τον κόσμο από τον κακό. Έχει μαζί του και ένα βοηθό. Θα εμφανιστεί και ένας άλλος, η γυναίκα του κακού. Δεν γίνεται να υπάρχει ταινία χωρίς γυναίκα, θα ήταν σκέτη αποτυχία.

  Δεν χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες για την πλοκή, τη γράφει εξάλλου η βικιπαίδεια.

  Το περιβάλλον του σινεμά μου θύμισε το περιβάλλον του σινε-Αστέρια, του θερινού κινηματογράφου του χωριού μου. Πίσω και δίπλα από την οθόνη πανύψηλα δένδρα, ενώ στον ουρανό βάδιζε αργά αργά ένα σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι. Δίπλα του η πούλια, και παραδίπλα άλλα αστέρια. Είχα να δω φεγγάρι και αστέρια από πέρυσι το Νοέμβρη που ήμουν στην Κρήτη.

  Όχι, δεν μετάνιωσα καθόλου που είδα την ταινία.