Saeed Roustaee, 6.5 εκτός ελέγχου (Just 6.5, 2019)

Saeed Roustaee, 6.5 εκτός ελέγχου (Just 6.5, 2019)

 

Από προχθές στους κινηματογράφους 

Φαίνεται ότι το θέμα των ναρκωτικών κατατρύχει τον Σαήντ Ρουσταή, γιατί είναι πάλι το θέμα της καινούριας του ταινίας «6.5 εκτός ελέγχου».

  Η προηγούμενη ταινία του, «Μια ζωή και μια μέρα», που είναι και η πρώτη του, ήταν drama. Δείχνει το πώς τα ναρκωτικά μπορεί να αναστατώσουν τη ζωή μιας οικογένειας. Η καινούρια του ταινία ξεκινάει σαν crime, και νόμιζα ότι θα εξελισσόταν σαν τέτοια. Όμως όχι. Είναι και αυτή drama, ή, για την ακρίβεια, crime and drama.

  Ο Payman Maadi (εξαιρετικός, όπως και στο «Μια ζωή και μια μέρα) είναι αστυνομικός στη δίωξη ναρκωτικών. Πώς να πιάσουν τους μεγαλοκαρχαρίες; Ξεκινώντας από τους χρήστες. Θα τους αναγκάσουν να κατονομάσουν τα βαποράκια. Τα βαποράκια θα κατονομάσουν τους προμηθευτές. Οι προμηθευτές θα κατονομάσουν τους έμπορους, και οι έμποροι τους παραγωγούς.

  Η αλυσίδα αυτή λειτουργεί τέλεια. Κάνουν επιδρομή σε μια περιοχή με άστεγους. Μένουν μέσα σε τσιμεντοσωλήνες. Τους φέρνουν στο τμήμα.

  Η επόμενη κίνηση, στο βαποράκι.

  Αυτός λείπει, έχει πάει για ψωμί.

  Κάνουν έρευνα, τα παιδιά κλαίνε, η γυναίκα του ουρλιάζει, απτόητοι οι αστυνομικοί.

  -Μα δεν βρήκαμε τίποτα.

  -Δεν είναι δυνατόν, οι μισοί από τους συλληφθέντες τον κατονομάζουν.

  Τελικά τα βρίσκουν πάνω στη γυναίκα. Ένας αστυνομικός σκύλος τον οποίο έφεραν επί τούτοις τη μυρίστηκε.

  Και η αλυσίδα ξετυλίγεται.

  Δεν βλέπουμε το δράμα των χρηστών, αλλά το δράμα των κρίκων της αλυσίδας. Κάθε ένας έχει τους λόγους του που μπλέχτηκε στην ιστορία. Η φτώχια είναι ο βασικός.

  Ο τελευταίος κρίκος που το παίζει μάγκας, προσπαθεί να δωροδοκήσει, απειλεί, στο τέλος ξεσπάει σε κλάματα. Ξέρει ότι τα πράγματα έχουν πια τελειώσει γι’ αυτόν.

  Είναι όμως πράγματι ο τελευταίος κρίκος;

  -Πώς γίνεται και ενώ εκτελούμε τόσους πολλούς, στη χώρα (ογδόντα εκατομμυρίων κατοίκων) οι χρήστες είναι εξίμισι εκατομμύρια;

  Τελικά μήπως αυτός δεν ήταν ο τελευταίος κρίκος, αλλά υπάρχουν και άλλοι πιο πάνω;

  Η διαφθορά στην εξουσία είναι γνωστή, και κάποια στιγμή παρά λίγο να πάρει η μπάλα και τους δυο αστυνομικούς, μια υποψία ήταν αρκετή για να χώσουν τον Payman στη φυλακή. Βέβαια θα ανακαλυφθεί γρήγορα ότι είναι αθώος και θα απελευθερωθεί.

  Υπάρχουν πολλά επεισόδια που δείχνουν το δράμα όχι των χρηστών, αλλά των διακινητών.

  Το πρόβλημα προφανώς είναι κοινωνικό. Τα ναρκωτικά είναι αγχολυτικά και αντικαταθλιπτικά, γι’ αυτό καταφεύγουν τόσοι πολλοί σ’ αυτά.

  Και γιατί όχι στη Δύση;

  Γιατί στη Δύση, ο περισσότερος κόσμος που πάσχει από κατάθλιψη και άγχος το ρίχνει στο ποτό. Το ποτό δεν εξοντώνει παρά πολύ αργότερα, και εφόσον του γίνεται φοβερή κατάχρηση. Όμως, βλέπετε, στο Ισλάμ απαγορεύεται το ποτό. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, ενώ δεν κυκλοφορεί σταγόνα (που λέει ο λόγος) οινόπνευμα, υπάρχει τόση διάδοση στα ναρκωτικά. Πωλούνται όμως μπύρες χωρίς αλκοόλ, τις παίρνει η γυναίκα για τα νεφρά της.

  Τα ναρκωτικά δεν εμφανίστηκαν μετά την ισλαμική επανάσταση του 1979, υπήρχαν και πριν. Θυμάμαι που διάβαζα στις εφημερίδες, κάθε τρεις και μια, ότι εκτελούνταν έμποροι ναρκωτικών. Νομίζω όμως ότι τους εκτελούσαν με τουφεκισμό, όχι με κρεμάλα.

  Η πλοκή είναι φανταστική, όμως το θέμα των ναρκωτικών είναι βέβαια πραγματικό. Μήπως πραγματικό είναι και το στρίμωγμα σαν σαρδέλες των φυλακισμένων στα κελιά; Μήπως πραγματική είναι και η απίστευτη βία των αστυνομικών, που δεν την βλέπουμε ούτε στις αμερικάνικες ταινίες;

  Δεν ξέρω αν ήταν στις προθέσεις του Ρουσταή, αλλά βλέποντας την εκτέλεση με απαγχονισμό διατρανώνεται για μια ακόμη φορά η πεποίθησή μου ότι η θανατική ποινή είναι μια βαρβαρότητα. Μπράβο στην Ευρώπη και στις μισές πολιτείες των ΗΠΑ που την έχουν καταργήσει. Όσο για τις άλλες μισές…

  Άκουσα ότι σκέφτεται να την επαναφέρει και ο Ερντογάν.

  Την ίδια νευρική, αγχωτική κίνηση της κάμερας που παρακολουθεί από κοντά έντονες σκηνές δράσης και συμπλοκών είδαμε και σ’ αυτή την ταινία όπως και στην προηγούμενη του Ρουσταή. Όμως υπάρχουν και σκηνές με έντονο διάλογο.

  Εξαιρετική ταινία, παίζεται σε πάρα πολλούς κινηματογράφους. Εγώ την είδα στη Λαΐδα, που κάνει και έκπτωση για πάνω από τους 65 χρονών. Επί πλέον βρίσκεις εύκολα πάρκινγκ.

  Δεν προβλήθηκε σε δημοσιογραφική προβολή. Έτσι κι αλλιώς δεν πηγαίνω πια στις δημοσιογραφικές προβολές στο Ιντεάλ, ο φίλος μου ο Νίκος ο φαρμακοποιός με προειδοποίησε, όχι σε κλειστούς χώρους. Μόνο μετά το εμβόλιο, ξανά.