Wong Kar-wai, Steven Soderbergh, Michelangelo Antonioni, Eros (2004)

Wong Kar-wai, Steven Soderbergh, Michelangelo Antonioni, Eros (2004)

 

  Δεν θα το έπαιρνα χαμπάρι ότι ο Γουόνγκ Καργουάι είχε γυρίσει τη μια από τις τρεις ταινίες της ανθολογία «Έρως» αν δεν την είχα γράψει σε βίντεο από το πάλαι ποτέ cine+, δεν την είχα μεταφέρει στη συνέχεια σε dvd και κατόπιν σε AVI, και να την βάλω στο φάκελο με τις ταινίες του.

  Γυρίστηκε το 2004, την ίδια χρονιά που γυρίστηκε και το «2046». Στο «Πέρα από τα σύννεφα» που με τον Βέντερς συνυπογράφει ο Αντονιόνι ο οποίος συμμετέχει και στο «Έρως», παρακολουθούμε τέσσερις ιστορίες, που και αυτές, όπως όλες οι ταινίες του Γουόνγκ, πραγματεύονται τη ματαίωση του έρωτα.

  Το τμήμα του Γουόνγκ έχει τίτλο «Το χέρι».

  Έχουμε γράψει πολλές φορές για τα σύνορα της αγάπης, που συνήθως υπερβαίνονται. Η τελευταία ταινία στην οποία τα είδαμε ήταν το «2046» (η προηγούμενη ανάρτησή μας). Εκεί, η μεγάλη κόρη του ξενοδόχου τα φτειάχνει με έναν Γιαπωνέζο, προς μεγάλη απελπισία του πατέρα της. Θα ξέρετε ότι οι κινέζοι υπέφεραν τα πάνδεινα από τους γιαπωνέζους όταν κατέλαβαν ένα μεγάλο μέρος της χώρας τους, ήδη πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Εδώ τα σύνορα δεν είναι εθνικά ούτε φυλετικά, είναι ταξικά.

  Αυτή είναι ένα ακριβοπληρωμένο call girl. Η γκαρνταρόμπα της κοστίζει μια περιουσία. Αυτός είναι ένας απλός υπάλληλος σε ένα ραφείο.

  Πηγαίνει να της πάρει μέτρα για το καινούριο της φόρεμα. Περιμένοντας να τελειώσει ακούει τα βογκητά. Μέσα έχει πελάτη.

  Φεύγει ο πελάτης. Τον δέχεται. Τον κόβει για πρωτάρη. Πώς θα μου πάρεις μέτρα αν δεν έχεις αγγίξει ποτέ σου γυναίκα; Και του τον παίζει.

  Από τότε της έχει φτιάξει πάρα πολλά φορέματα.

  Μετά αρχίζει η πτώση.

  Οι πελάτες λιγοστεύουν, αρρωσταίνει.

  Φεύγει για ταξίδι. Του αφήνει τα περισσότερα ρούχα της, να τα πουλήσει και να κρατήσει τα λεφτά.

  Επιστρέφει μετά από χρόνια.

  Χρωστάει στον ράφτη, αλλά και στον σπιτονοικοκύρη της. Ο βοηθός της πληρώνει το νοίκι.

  -Παντρεύτηκες;

  -Όχι.

  -Γιατί όχι;

  -Δεν με θέλει καμιά. Γιατί δεν μου βρίσκεις κάποια;

  -Τι λες για μένα; Πιστεύεις ότι δεν είμαι αρκετά καλή για σένα, έτσι;

  -Όχι, κάθε άλλο.

  -Τότε είμαστε σύμφωνοι, ε;

  -Ναι.

  -Είσαι πολύ καλός μαζί μου. Θα μπορούσες να μου φτιάξεις ένα φόρεμα;

  -Τι φόρεμα θέλεις;

  -Κάτι πολύ όμορφο. Έχω έναν παλιό πελάτη από την Αμερική. Μου έχει μεγάλη αδυναμία. Μου ζήτησε να βγούμε ραντεβού. Νομίζω ότι ίσως είναι η τελευταία μου ευκαιρία. Θέλω να με βοηθήσεις.

  -Εν τάξει.

  Πηγαίνει και φέρνει το πορτοφόλι της.

  -Μόνο αυτά έχω, πάρτα. Θα σου δώσω τα υπόλοιπα όταν θα τα έχω.

  -Κράτησέ τα. Έχω ακόμη τα ρούχα σου. Τα πιο πολλά είναι καινούρια. Θέλουν μόνο λίγες μετατροπές. Μη χαλάς τα λεφτά σου.

  -Ξέρω ότι τα κράτησες. Αλλά δεν μπορώ να τα φορέσω πια. Αδυνάτισα. Θα πρέπει να μου πάρεις καινούρια μέτρα.

  -Δεν χρειάζεται. Ξέρω καλά το κορμί σου. Μου φτάνουν τα χέρια μου.

  Και αρχίζει να της χαϊδεύει το κορμί με τα χέρια του, αγκαλιάζοντάς την από πίσω. Αυτή του χαϊδεύει τις παλάμες με τα δικά της, ενώ ένα δάκρυ κυλάει από το μάγουλό της. Γέρνει πίσω το κεφάλι της και ακουμπάει στον ώμο του.

  Είναι πολύ άρρωστη. Μην ξανάρθεις του λέει, είναι κολλητικό. Το φόρεμα που μου έφτιαξες μάλλον δεν θα μπορέσω να το φορέσω.

  -Θυμάσαι το χέρι μου; Μάλλον θα με μίσησες εκείνη την ημέρα.

  -Όχι. Θέλω να σε ευχαριστήσω. Αν δεν υπήρχε το χέρι σου, δεν θα γινόμουν ράφτης.

  -Ξέχασέ με. Αγάπησε κάποια άλλη γυναίκα και να είσαι καλός μαζί της. Πλησίασε. Πάντα ήσουν καλός μαζί μου και ποτέ δεν σου το ξεπλήρωσα. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω. Έχασα τα πάντα. Κάποτε είχα αυτό το κορμί αλλά τώρα πια είναι άχρηστο. Το μόνο που μου έμεινε είναι τα χέρια μου. Δεν σε πειράζει, έτσι;

  Του ξεκουμπώνει το παντελόνι κι αρχίζει να του τον παίζει. Της χαϊδεύει το χέρι, μετά το πρόσωπο. Προσπαθεί να την φιλήσει. Αυτή βάζει μπροστά το χέρι της. Όχι για άλλο λόγο (οι πόρνες δεν φιλάνε στο στόμα, μόνο κατ’ εξαίρεση, εκλεκτούς πελάτες) αλλά για να μην κολλήσει. Αυτός επιμένει. Θα τα καταφέρει τελικά.

  Μα τι συγκινητική ταινία, από τις καλύτερες του Γουόνγκ.

  Size doesn’t count, το μέγεθος δεν μετράει, ισχύει και εδώ.   

  Και η Gong Li, η πάλαι ποτέ μούσα του Τζανγκ Γιμόου, τι εξαιρετική!!!

  Φάγαμε το χώρο με τον Γουόνγκ, να πούμε δυο λόγια  και για τα άλλα δυο segment.

  Και πρώτα πρώτα για τo «Το επικίνδυνο νήμα των πραγμάτων» του Αντονιόνι.

  Το ζευγάρι έχει πάει για μίνι διακοπές σε ένα κατάλυμα, δίπλα σε μια λίμνη. Η σχέση τους είναι γεμάτη ένταση.

  Περνάει μια γκόμενα. Η γυναίκα του τού λέει πού μένει. Πηγαίνει και τη βρίσκει. Και κάνουν έρωτα.

  Ο άντρας φεύγει για το Παρίσι, δουλειές. Της τηλεφωνεί. Του λείπει. Και σ’ αυτήν λείπει. -Η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ, του λέει.

  Αργότερα, βλέποντας την γκόμενα γυμνή στην παραλία, θα ξεγυμνωθεί κι αυτή και θα ξαπλώσει πλάι της.

  Μεγάλος σκηνοθέτης ο Αντονιόνι, αλλά εμένα δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Δεν υπάρχει περίπτωση να τον δω πακέτο, αλλά θα βλέπω πάντα τις επανεκδόσεις του.

  Γέλασα πολύ με την «Ισορροπία» του Steven Soderbegh.

  Σε πολλές ταινίες σατιρίζουν τους ψυχαναλυτές, όμως νομίζω ότι αυτή είναι η καλύτερη.

  Πείθει τον πελάτη, μετά από προσπάθεια, να ξαπλώσει στον καναπέ και να του αφηγηθεί πάλι το όνειρό του, μια γυμνή γυναίκα. Αυτός όλο αυτό το διάστημα βλέπει απέναντι με τα κιάλια. Σίγουρα κάποια γκόμενα. Στο τέλος της κάνει νοήματα και της πετάει έναν «πύραυλο» (από χαρτί) με το χέρι.  

  Φτειάχναμε τέτοιους πυραύλους και τους πετάγαμε ο ένας στον άλλο όταν είμασταν μικροί. Δεν ξέρω πώς ένας που έφτιαξα και τον προόριζα για τον Πατελάκη, συμμαθητή μου στα αγγλικά, σκάλωσε σε μια σωλήνα ηλεκτρικού (τότε υπήρχαν και εξωτερικές) στο ταβάνι. Έρχεται ο συγχωρεμένος ο κος Σταυρακάκης, έφυγε πριν λίγες μέρες, και ρωτάει ποιος τον πέταξε. Σήκωσα το χέρι μου. Το επιχείρημα ότι δεν είχα στόχο το ταβάνι αλλά τον Πατελάκη ήταν ολότελα σαθρό. Με έκανε αποβολή για μια μέρα. Πήγαινα τότε πρώτη τάξη στο φροντιστήριο και δευτέρα στο γυμνάσιο. 

  Τριτοετής φοιτητής στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών, έχοντας πάρει το Proficiency of Michigan, δούλεψα στο φροντιστήριό του για ένα χρόνο.

  Μετά από χρόνια που συναντηθήκαμε δεν θυμόταν ότι είχα δουλέψει στο φροντιστήριό του, αλλά τα διάφορα που του κάναμε εγώ και οι δυο φίλοι μου, ο Αντώνης και ο Γιώργης. Όταν πήγαινα στην τρίτη τάξη με έκανε δια παντός αποβολή τα Χριστούγεννα, ενώ με το τέλος της χρονιάς δήλωσε στον Αντώνη και στο Γιώργη ότι δεν θα τους ξαναδεχόταν.

  Δυο χρόνια μετά, αφού είχαν στενέψει οι επαγγελματικές μου επιλογές (καθώς δεν διάβαζα αποκλειόταν να περάσω στη φιλολογία, ενώ είχα ταλέντο στις ξένες γλώσσες, προχωρούσα μόνος μου τα αγγλικά και είχα ξεκινήσει γερμανικά και γαλλικά με μέθοδο άνευ διδασκάλου) πήγαμε και τον βρήκαμε με το Γιώργη, του ζητήσαμε να μας ξαναδεχθεί, τώρα είμασταν μεγάλοι, δεν θα κάναμε αταξίες. Μετά από προσποιητούς δισταγμούς μας δέχτηκε.

  Και όλο ρωτούσε τη γυναίκα του που μας έκανε μάθημα (ο ίδιος έκανε στις μικρές τάξεις): -Μα σίγουρα είναι ήσυχοι ο Δερμιτζάκης και ο Μαυρόματος; -Ναι, και πολύ καλοί μαθητές.  

  Ξεχάσαμε τον Γουόνγκ.

  Η προηγούμενη ταινία του που είδαμε ήταν το «2046», που όπως είπαμε γυρίστηκε την ίδια χρονιά, ενώ την επόμενη ταινία του, «Οι νύχτες μου μακριά σου» την είδαμε πριν δέκα χρόνια.

  Μια μας έμεινε, η τελευταία του ταινία, «The grandmaster». Επαναλαμβάνω, είδαμε πακέτο τον Wong Kar-wai, καθώς από την Πέμπτη που μας πέρασε παίζονται σε επανέκδοση οι ταινίες του «Έκπτωτοι άγγελοι», «Ευτυχισμένοι μαζί» και «Chungking express».  

 

  Δεν θα το έπαιρνα χαμπάρι ότι ο Γουόνγκ Καργουάι είχε γυρίσει τη μια από τις τρεις ταινίες της ανθολογία «Έρως» αν δεν την είχα γράψει σε βίντεο από το πάλαι ποτέ cine+, δεν την είχα μεταφέρει στη συνέχεια σε dvd και κατόπιν σε AVI, και να την βάλω στο φάκελο με τις ταινίες του.

  Γυρίστηκε το 2004, την ίδια χρονιά που γυρίστηκε και το «2046». Στο «Πέρα από τα σύννεφα» που με τον Βέντερς συνυπογράφει ο Αντονιόνι ο οποίος συμμετέχει και στο «Έρως», παρακολουθούμε τέσσερις ιστορίες, που και αυτές, όπως όλες οι ταινίες του Γουόνγκ, πραγματεύονται τη ματαίωση του έρωτα.

  Το τμήμα του Γουόνγκ έχει τίτλο «Το χέρι».

  Έχουμε γράψει πολλές φορές για τα σύνορα της αγάπης, που συνήθως υπερβαίνονται. Η τελευταία ταινία στην οποία τα είδαμε ήταν το «2046» (η προηγούμενη ανάρτησή μας). Εκεί, η μεγάλη κόρη του ξενοδόχου τα φτειάχνει με έναν Γιαπωνέζο, προς μεγάλη απελπισία του πατέρα της. Θα ξέρετε ότι οι κινέζοι υπέφεραν τα πάνδεινα από τους γιαπωνέζους όταν κατέλαβαν ένα μεγάλο μέρος της χώρας τους, ήδη πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Εδώ τα σύνορα δεν είναι εθνικά ούτε φυλετικά, είναι ταξικά.

  Αυτή είναι ένα ακριβοπληρωμένο call girl. Η γκαρνταρόμπα της κοστίζει μια περιουσία. Αυτός είναι ένας απλός υπάλληλος σε ένα ραφείο.

  Πηγαίνει να της πάρει μέτρα για το καινούριο της φόρεμα. Περιμένοντας να τελειώσει ακούει τα βογκητά. Μέσα έχει πελάτη.

  Φεύγει ο πελάτης. Τον δέχεται. Τον κόβει για πρωτάρη. Πώς θα μου πάρεις μέτρα αν δεν έχεις αγγίξει ποτέ σου γυναίκα; Και του τον παίζει.

  Από τότε της έχει φτιάξει πάρα πολλά φορέματα.

  Μετά αρχίζει η πτώση.

  Οι πελάτες λιγοστεύουν, αρρωσταίνει.

  Φεύγει για ταξίδι. Του αφήνει τα περισσότερα ρούχα της, να τα πουλήσει και να κρατήσει τα λεφτά.

  Επιστρέφει μετά από χρόνια.

  Χρωστάει στον ράφτη, αλλά και στον σπιτονοικοκύρη της. Ο βοηθός της πληρώνει το νοίκι.

  -Παντρεύτηκες;

  -Όχι.

  -Γιατί όχι;

  -Δεν με θέλει καμιά. Γιατί δεν μου βρίσκεις κάποια;

  -Τι λες για μένα; Πιστεύεις ότι δεν είμαι αρκετά καλή για σένα, έτσι;

  -Όχι, κάθε άλλο.

  -Τότε είμαστε σύμφωνοι, ε;

  -Ναι.

  -Είσαι πολύ καλός μαζί μου. Θα μπορούσες να μου φτιάξεις ένα φόρεμα;

  -Τι φόρεμα θέλεις;

  -Κάτι πολύ όμορφο. Έχω έναν παλιό πελάτη από την Αμερική. Μου έχει μεγάλη αδυναμία. Μου ζήτησε να βγούμε ραντεβού. Νομίζω ότι ίσως είναι η τελευταία μου ευκαιρία. Θέλω να με βοηθήσεις.

  -Εν τάξει.

  Πηγαίνει και φέρνει το πορτοφόλι της.

  -Μόνο αυτά έχω, πάρτα. Θα σου δώσω τα υπόλοιπα όταν θα τα έχω.

  -Κράτησέ τα. Έχω ακόμη τα ρούχα σου. Τα πιο πολλά είναι καινούρια. Θέλουν μόνο λίγες μετατροπές. Μη χαλάς τα λεφτά σου.

  -Ξέρω ότι τα κράτησες. Αλλά δεν μπορώ να τα φορέσω πια. Αδυνάτισα. Θα πρέπει να μου πάρεις καινούρια μέτρα.

  -Δεν χρειάζεται. Ξέρω καλά το κορμί σου. Μου φτάνουν τα χέρια μου.

  Και αρχίζει να της χαϊδεύει το κορμί με τα χέρια του, αγκαλιάζοντάς την από πίσω. Αυτή του χαϊδεύει τις παλάμες με τα δικά της, ενώ ένα δάκρυ κυλάει από το μάγουλό της. Γέρνει πίσω το κεφάλι της και ακουμπάει στον ώμο του.

  Είναι πολύ άρρωστη. Μην ξανάρθεις του λέει, είναι κολλητικό. Το φόρεμα που μου έφτιαξες μάλλον δεν θα μπορέσω να το φορέσω.

  -Θυμάσαι το χέρι μου; Μάλλον θα με μίσησες εκείνη την ημέρα.

  -Όχι. Θέλω να σε ευχαριστήσω. Αν δεν υπήρχε το χέρι σου, δεν θα γινόμουν ράφτης.

  -Ξέχασέ με. Αγάπησε κάποια άλλη γυναίκα και να είσαι καλός μαζί της. Πλησίασε. Πάντα ήσουν καλός μαζί μου και ποτέ δεν σου το ξεπλήρωσα. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω. Έχασα τα πάντα. Κάποτε είχα αυτό το κορμί αλλά τώρα πια είναι άχρηστο. Το μόνο που μου έμεινε είναι τα χέρια μου. Δεν σε πειράζει, έτσι;

  Του ξεκουμπώνει το παντελόνι κι αρχίζει να του τον παίζει. Της χαϊδεύει το χέρι, μετά το πρόσωπο. Προσπαθεί να την φιλήσει. Αυτή βάζει μπροστά το χέρι της. Όχι για άλλο λόγο (οι πόρνες δεν φιλάνε στο στόμα, μόνο κατ’ εξαίρεση, εκλεκτούς πελάτες) αλλά για να μην κολλήσει. Αυτός επιμένει. Θα τα καταφέρει τελικά.

  Μα τι συγκινητική ταινία, από τις καλύτερες του Γουόνγκ.

  Size doesn’t count, το μέγεθος δεν μετράει, ισχύει και εδώ.   

  Και η Gong Li, η πάλαι ποτέ μούσα του Τζανγκ Γιμόου, τι εξαιρετική!!!

  Φάγαμε το χώρο με τον Γουόνγκ, να πούμε δυο λόγια  και για τα άλλα δυο segment.

  Και πρώτα πρώτα για τo «Το επικίνδυνο νήμα των πραγμάτων» του Αντονιόνι.

  Το ζευγάρι έχει πάει για μίνι διακοπές σε ένα κατάλυμα, δίπλα σε μια λίμνη. Η σχέση τους είναι γεμάτη ένταση.

  Περνάει μια γκόμενα. Η γυναίκα του τού λέει πού μένει. Πηγαίνει και τη βρίσκει. Και κάνουν έρωτα.

  Ο άντρας φεύγει για το Παρίσι, δουλειές. Της τηλεφωνεί. Του λείπει. Και σ’ αυτήν λείπει. -Η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ, του λέει.

  Αργότερα, βλέποντας την γκόμενα γυμνή στην παραλία, θα ξεγυμνωθεί κι αυτή και θα ξαπλώσει πλάι της.

  Μεγάλος σκηνοθέτης ο Αντονιόνι, αλλά εμένα δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Δεν υπάρχει περίπτωση να τον δω πακέτο, αλλά θα βλέπω πάντα τις επανεκδόσεις του.

  Γέλασα πολύ με την «Ισορροπία» του Steven Soderbegh.

  Σε πολλές ταινίες σατιρίζουν τους ψυχαναλυτές, όμως νομίζω ότι αυτή είναι η καλύτερη.

 

Πείθει τον πελάτη, μετά από προσπάθεια, να ξαπλώσει στον καναπέ και να του αφηγηθεί πάλι το όνειρό του, μια γυμνή γυναίκα. Αυτός όλο αυτό το διάστημα βλέπει απέναντι με τα κιάλια. Σίγουρα κάποια γκόμενα. Στο τέλος της κάνει νοήματα και της πετάει ένα αεροπλανάκι (από χαρτί) με το χέρι.  

  Φτειάχναμε τέτοια αεροπλανάκια και τα πετάγαμε ο ένας στον άλλο όταν είμασταν μικροί. Δεν ξέρω πώς ένα που έφτιαξα και το προόριζα για τον Πατελάκη, συμμαθητή μου στα αγγλικά, σκάλωσε σε μια σωλήνα ηλεκτρικού (τότε υπήρχαν και εξωτερικές) στο ταβάνι. Έρχεται ο συγχωρεμένος ο κος Σταυρακάκης, έφυγε πριν λίγες μέρες, και ρωτάει ποιος το πέταξε. Σήκωσα το χέρι μου. Το επιχείρημα ότι δεν είχα στόχο το ταβάνι αλλά τον Πατελάκη ήταν ολότελα σαθρό. Με έκανε αποβολή για μια μέρα. Πήγαινα τότε πρώτη τάξη στο φροντιστήριο και δευτέρα στο γυμνάσιο. 

  Τριτοετής φοιτητής στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών, έχοντας πάρει το Proficiency of Michigan, δούλεψα στο φροντιστήριό του για ένα χρόνο.

  Μετά από χρόνια που συναντηθήκαμε δεν θυμόταν ότι είχα δουλέψει στο φροντιστήριό του, αλλά τα διάφορα που του κάναμε εγώ και οι δυο φίλοι μου, ο Αντώνης και ο Γιώργης. Όταν πήγαινα στην τρίτη τάξη με έκανε δια παντός αποβολή τα Χριστούγεννα, ενώ με το τέλος της χρονιάς δήλωσε στον Αντώνη και στο Γιώργη ότι δεν θα τους ξαναδεχόταν.

  Δυο χρόνια μετά, αφού είχαν στενέψει οι επαγγελματικές μου επιλογές (καθώς δεν διάβαζα αποκλειόταν να περάσω στη φιλολογία, ενώ είχα ταλέντο στις ξένες γλώσσες, προχωρούσα μόνος μου τα αγγλικά και είχα ξεκινήσει γερμανικά και γαλλικά με μέθοδο άνευ διδασκάλου) πήγαμε και τον βρήκαμε με το Γιώργη, του ζητήσαμε να μας ξαναδεχθεί, τώρα είμασταν μεγάλοι, δεν θα κάναμε αταξίες. Μετά από προσποιητούς δισταγμούς μας δέχτηκε.

  Και όλο ρωτούσε τη γυναίκα του που μας έκανε μάθημα (ο ίδιος έκανε στις μικρές τάξεις): -Μα σίγουρα είναι ήσυχοι ο Δερμιτζάκης και ο Μαυρόματος; -Ναι, και πολύ καλοί μαθητές.  

  Ξεχάσαμε τον Γουόνγκ.

  Η προηγούμενη ταινία του που είδαμε ήταν το «2046», που όπως είπαμε γυρίστηκε την ίδια χρονιά, ενώ την επόμενη ταινία του, «Οι νύχτες μου μακριά σου» την είδαμε πριν δέκα χρόνια.

  Μια μας έμεινε, η τελευταία του ταινία, «The grandmaster». Επαναλαμβάνω, είδαμε πακέτο τον Wong Kar-wai, καθώς από την Πέμπτη που μας πέρασε παίζονται σε επανέκδοση οι ταινίες του «Έκπτωτοι άγγελοι», «Ευτυχισμένοι μαζί» και «Chungking express».  

  Η συμπλήρωση που κάνω τώρα, ενώ έχω ήδη αναρτήσει, δεν είναι κάτι που ξέχασα. Με πήρε στο κινητό ο φίλος μου ο Σταύρος για να μου πει ότι ήταν ψέματα η φήμη ότι πέθανε ο κος Σταυρακάκης. Μάλιστα, μου λέει αστειευόμενος, ότι αφού τον χαιρέτησε τον ακούμπησε δυο φορές φιλικά στην πλάτη, μήπως τελικά ήταν φάντασμα.

  Ο Σταύρος δεν φοβήθηκε, όμως ο Γιάννη του αρφανού τα ’κανε πάνω του. Είχε κυκλοφορήσει τότε η φήμη ότι πέθανε ο πατέρας μου. Με φωνάζει η Κατίνα η γυναίκα του καθώς περνούσα μπροστά από το σπίτι τους (είναι στο δρόμο) και μου είπε, -Άστα ωρέ Χαραλάμπη, ήρθε προχθές ο άντρας μου από το καφενείο και ήτρεμε ωσά το φουντοκάλαμο. -Ειντά ’χεις ωρέ Γιάννη, του λέω. -Άστα Κατίνα, εφαντάχτηκα. Είντα φαντάχτηκες ωρέ Γιάννη. -Καθώς πήγαινα στο καφενείο είδα και καθότανε σε μια καρέκλα ο Μανώλης ο Ντερμιτζής.

  Και γύρισε πίσω.

  Όταν είπα στο Σταύρο για το αεροπλανάκι και τον Πατελάκη, έμαθα το δυσάρεστο. Ο Πατελάκης έφυγε πριν είκοσι περίπου χρόνια, από καρδιά.