František Vláčil, Albert (1985)

František Vláčil, Albert (1985)

 

    Με αφορμή το «Άσπρο περιστέρι» που παίζεται από την Πέμπτη που μας πέρασε, και την «Παγίδα του διαβόλου», που θα παίζεται από αύριο στο Στούντιο.

  Αρχικά είχα αποφασίσει να δω τρεις μόνο ταινίες του Βλάτσιλ και όχι να τον δω πακέτο. Αυτές είναι οι «Κονσέρτο στο τέλος του καλοκαιριού», μια βιογραφία ενός αγαπημένου μου συνθέτη, του Αντονίν Ντβόρζακ, το «Δηλητήριο του φιδιού», γιατί σ’ αυτό ο Βλάτσιλ εκδραματίζει το πρόβλημα του αλκοολισμού του (μου άρεσε τόσο πολύ ώστε αποφάσισα να τον δω πακέτο), και τον «Άλμπερτ», γιατί είναι διήγημα του Τολστόι.

  Δεν το θυμόμουνα, τελικά το είχα διαβάσει.

  Διαβάζοντας την ανάρτησή μου γι’ αυτό, βλέπω ότι και εδώ εκδραματίζει ο Βλάτσιλ το πρόβλημα του αλκοολισμού του·  και μάλιστα η περσόνα του Άλμπερτ είναι πιο πιστή στο πρόσωπό του από ότι του μηχανικού στο «Δηλητήριο του φιδιού». Ο Άλμπερτ είναι ένας ταλαντούχος μουσικός όπως και αυτός είναι ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης.

  Ο Ντελέσωφ, εντυπωσιασμένος από το ταλέντο του (τον άκουσε να παίζει σε ένα αρχοντόσπιτο) τον περιμάζεψε, έχοντας πληροφορηθεί για τον άτυχο έρωτά του που τον οδήγησε στον αλκοολισμό.

  Θα παραθέσουμε μια ατάκα που λέει στον υπηρέτη του:

  «Είναι τόσο λίγες οι φορές που σου δίνεται η ευκαιρία να βοηθήσεις κάποιον που πρέπει να είσαι ευγνώμων όταν σου δίνεται».

  Ναι, είμαι ευγνώμων που πρόσφατα μου δόθηκε μια  τέτοια ευκαιρία.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Ο μικρός τσομπάνος από την κοιλάδα».