Μαρία Χωρατατζή – Μηλιώτη, «Ακτίνες φωτός» και «Τραγούδι της ζωής»

Μαρία Χωρατατζή – Μηλιώτη, «Ακτίνες φωτός» και «Τραγούδι της ζωής», Πειραιάς 2004.

Η παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

Μετά από απουσία 12 χρόνων η Μαρία Χορατατζή Μηλιώτη επανέρχεται με δυο ποιητικές συλλογές της που έχουν τίτλο «Ακτίνες φωτός» και «Τραγούδι της ζωής». Στην πρώτη περιλαμβάνονται «Ποιήματα 1999-2001» και στη δεύτερη «Ποιήματα 2001-2003». Από αυτές τις χρονολογικές ταυτοποιήσεις των ποιημάτων της φαίνεται ότι η Μαρία Χωρατατζή Μηλιώτη δεν απείχε μόνο εκδοτικά, αλλά και συγγραφικά, για περίπου οκτώ χρόνια. Επανήλθε όμως ανανεωμένη, αν και με ανιχνεύσιμο το προσωπικό της ύφος.
Η στροφή που βλέπουμε στην ποίησή της έχει να κάνει κυρίως με τη θεματική της και την ατμόσφαιρά των ποιημάτων της. Θα τη χαρακτηρίζαμε θρησκευτική ποίηση. Το είδος είναι αρκετά σπάνιο, μας έρχεται στο νου μόνο ο Τάκης Παπατσώνης, και αυτό δίνει στην ποίησή της μια ιδιαιτερότητα. Ήδη οι λέξεις φως και ουρανός που βρίσκονται στους δυο τίτλους είναι αποκαλυπτικές του περιεχομένου τους, και επαναλαμβάνονται πολλές φορές μέσα στα ποιήματα, τόσο στο κυρίως σώμα όσο και στους τίτλους, όπως και η λέξη Θεός, και φυσικά η λέξη αγάπη.
«Άσε το χέρι του Θεού
ν’ αγγίξει την καρδιά
κι απαλά να την ξυπνήσει
στου φωτός τα μυστικά.
Άσε τη φωνή του θεού
να μιλήσει στη ψυχή
κι απαλά να την οδηγήσει
στα μονοπάτια τα’ ουρανού» (σελ. 16).
Και πιο κάτω γράφει:
«Πόσο δύσκολο είναι
να δω μέσα μου,
το μονοπάτι να ακολουθήσω,
για να βρεθώ κοντά Σου» (σελ. 42).
Στη δεύτερη συλλογή οι συλλήψεις είναι ακόμη πιο τολμηρές:
«Ήταν Μεγάλο Σάββατο,
σαν επισκέφτηκα τον οίκο του Θεού
κι ο Αρχάγγελος άνοιξε την Πύλη.
Εκείνο το πρωινό
που πήγα να συναντήσω το Χριστό,
θυμήθηκα ότι την προηγούμενη μέρα
ήμουν κι εγώ νεκρή» (σελ. 22, δεύτερη συλλογή).
Η Μαρία Χορατατζή-Μηλιώτη δεν ενδιαφέρεται για πρωτοτυπίες και φορμαλιστικές αναζητήσεις. Δεν την διακατέχει η «αγωνία της επίδρασης», αλλά η λαχτάρα να εκφράσει το βαθύ θρησκευτικό της αίσθημα σε μια γλώσσα απλή, σε μικρά ποιήματα με μικρούς στίχους. Στις σπάνιες φορές που, εγκαταλείποντας τον θρησκευτικό λυρισμό της γίνεται αφηγηματική (π.χ. Στη σπηλιά της αγάπης), το θρησκευτικό όραμα ακολουθεί σαν ουρά κομήτη πίσω της.
Μας συγκινεί η θρησκευτική συγκίνηση της Μαρίας Χωρατατζή Μηλιώτη, και φαντάζομαι κάθε αναγνώστη της ποίησής της.