Κι άλλες μαντινιάδες-Όταν η μνήμη δεν βοηθάει καθόλου (σελ. 4)

Όταν η μνήμη δεν βοηθάει καθόλου

Είναι παραμονή Χριστουγέννων. Γυρνάω από τον εκδότη μου, που μόλις έχει παραλάβει από το τυπογραφείο το βιβλίο με τις μαντινιάδες. Παίρνω είκοσι αντίτυπα, εύχομαι καλές γιορτές και τους αφήνω, αυτόν και τη φίλη του, να κάνουν τη δουλειά τους, δηλαδή τη διανομή στα βιβλιοπωλεία. Εκτός από το δικό μου είναι και άλλα τρία στη σειρά. Εγώ έχω ένα μισάωρο ποδαρόδρομο μέχρι την Ευελπίδων, όπου σε ένα στενό εκεί κοντά βρίσκεται το συνεργείο αυτοκινήτων που έχω αφήσει το Jimney μου για σέρβις. Περνώντας τη Μουστοξύδη θυμάμαι ότι εδώ μένει ο Μανώλης ο Μπαχλιτζανάκης, που μια μαντινιάδα του παραθέτω στο βιβλίο μου. Θα είναι ο πρώτος που θα πάρει το βιβλίο με αφιέρωση. «Μανώλη, δικό σου. Να, σε αυτή τη σελίδα σε αναφέρω, και γράφω και μια μαντινιάδα σου». Διαβάζει τι γράφω, και μου λέει «Η μαντινιάδα που έγραψες δεν είναι όπως σου την είχα πει. Ήταν καλοκαίρι, ζέστη, ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, και ξαφνικά μου ήλθε η έμπνευση.

 

Θυμάσαι που το έκανες ομπρέλα το σεντόνι;

Εδά που σε χρειάζομαι σε πήραν οι δαιμόνοι

Η ορίτζιναλ είναι πιο σεμνή από αυτήν που έγραψα εγώ. Όμως νόμιζα ότι έτσι μου την είχε πει:

Ψ@λ# μου που το έκανες ομπρέλα το σεντόνι

εδά που σε χρειάζομαι σε πήραν οι δαιμόνοι

Πολύ αργά για να διορθώσουμε.

Μέσα η κυρία Σοφία μας ετοίμασε δίκταμο, φυτεμένο σε γλάστρα στην ταράτσα του σπιτιού τους, και κρητικό αθότυρο με φρυγανιές. Νοστιμότατα και τα δυο.