Νικόλας Τριανταφυλλίδης, Οι αισθηματίες

Νικόλας Τριανταφυλλίδης, Οι αισθηματίες (2014)

  Έχω γράψει επανειλημμένα ότι το σασπένς αποτελεί μια μεγάλη αφηγηματική αρετή. Όμως είναι δύσκολο ένα έργο να ξεκινήσει με «σασπένς του τι» θα γίνει στο τέλος, ενώ πιο εύκολο είναι το «σασπένς του πώς» φτάσαμε σε ένα τέτοιο τέλος. Για παράδειγμα το «σασπένς του τι» στο «Λάθος» του Σαμαράκη γίνεται «σασπένς του πώς» στην γαλλική κινηματογραφική μεταφορά του έργου ( La faille, 1974) από τον Peter Fleischmann, με την ταινία να ξεκινάει με την πτώση του ήρωα από το μπαλκόνι.

Με «σασπένς του πώς» ξεκινάει η ταινία «Οι αισθηματίες» του Νικόλα Τριανταφυλλίδη. Βλέπουμε τον πληρωμένο δολοφόνο να πυροβολεί κρυμμένος πίσω από ένα παράθυρο τον νεαρό που είναι μαζί με την κοπέλα. Αργότερα μαθαίνουμε ποιος είναι ο νεαρός, ποια είναι η κοπέλα και γιατί έγινε η δολοφονία, και στο τέλος ξαναβλέπουμε τη σκηνή.

Οι αισθηματίες στην πραγματικότητα είναι δυο κακοποιοί στην υπηρεσία ενός μεγαλοτοκογλύφου και αρχαιοκάπηλου. Απειλούν εκείνους που δεν πληρώνουν, ενώ καμιά φορά σκοτώνουν κιόλας.

Όμως το έργο δεν είναι μια κλασική αστυνομική ταινία. Εστιάζει στα ψυχολογικά και υπαρξιακά προβλήματα των δυο ηρώων, που οξύνονται περισσότερο όταν εμφανίζεται ο έρωτας.

Ναι, ο έρωτας σε κάνει ευάλωτο.

Είδαμε για δευτερόλεπτα γκεστ σταρ τον Τατσόπουλο. Ακούσαμε και στίχους από τον Στρατή Θαλασσινό· και μια βαγκνερική μουσική, που μάλλον είναι κομμάτι του Βάγκνερ που όμως δεν αναγνωρίσαμε μιας και δεν τον ξέρουμε ιδιαίτερα, και ας κάναμε μ’ αυτόν την γνωριμία μας με την κλασική μουσική.

Πολύ καλή ταινία που πήρε βραβείο καλύτερης μουσικής από  την Ακαδημία Ελληνικού Κινηματογράφου, ενώ είναι υποψήφια για το βραβείο καλύτερης ταινίας της ίδιας ακαδημίας. Είναι επίσης η επίσημη συμμετοχή μας στο 36^ο φεστιβάλ κινηματογράφου Μόσχας. Παίζεται και αύριο.