Γονεϊκή αγάπη

Γονεϊκή αγάπη

  Έχω μάθει να μην θεωρώ τίποτα στη ζωή μου δεδομένο, for granted. Όμως εκείνη τη φορά το παράκανα.

  Πήγαινα στο δημοτικό. Θυμάμαι τον δάσκαλο, τον κο Λασιθιωτάκη, συμμαθητή του πατέρα μου, όμως δεν θυμάμαι σε ποια τάξη, γιατί μας έκανε μάθημα σε τρεις συνεχόμενες τάξεις, τρίτη τετάρτη και πέμπτη. Μας έβγαζε ένα μικρό λόγο για το πόσο οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, τι θυσίες κάνουν γι’ αυτά, κ.λπ. κ.λπ.

  Αφού είχα περάσει τα λεγόμενά του από κριτική σκέψη, και πριν τελειώσει το λογύδριό του, μου ξεφεύγει και λέω δυνατά: -Ντα κι έμενα (δηλαδή κι εμένα οι γονείς μου με αγαπούν, κάνουν θυσίες για μένα, κ.λπ. κ.λπ.).

  Όλη η τάξη ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια. Το αρχαίο γνωμικό «μη προτρεχέτω η γλώττα του νοός» το έμαθα αργότερα, στο γυμνάσιο.