Ermano Olmi, Il posto

Ermano Olmi, Il posto (1961)

Πριν γράψω για την ταινία θα κάνω επικόλληση από ένα αυτοβιογραφικό απόσπασμα που έχει τίτλο «Η σχέση μου με τον κινηματογράφο».

  «Στο βιβλίο που ανέφερα στο κεφάλαιο για τη μουσική, το «Θαύμα καλλιτεχνικής δημιουργίας», υπήρχε και ένα τμήμα αφιερωμένο στον κινηματογράφο. Εκεί διάβασα ότι υπάρχει και ένας άλλος κινηματογράφος, ποιοτικός, καλύτερος από αυτόν που έβλεπα στο χωριό μου. Τη λέξη «σινεφίλ» την έμαθα αργότερα. Τα έργα αυτά παιζόντουσαν σε ένα κινηματογράφο που λεγόταν Στούντιο.

  Είδα αρκετά έργα εκεί που τα έχω ξεχάσει, δεν θα ξεχάσω όμως το πρώτο έργο που είδα όταν ανέβηκα στην Αθήνα για να δώσω Πανελλαδικές: Το πόστο».

  Πρέπει να το ξαναείδα το «Πόστο», αλλά πολύ παλιά. Αποφάσισα να το ξαναδώ τώρα όταν είδα ότι ο Amir Naderi το συμπεριέλαβε στις 100 ταινίες που του άρεσαν περισσότερο, και τις οποίες παραθέτει, έμμεσα βέβαια, στην τελευταία του ταινία με τίτλο «Cut».  

  Η ταινία, παρά το ότι γυρίστηκε το 1961, τοποθετείται στην παράδοση του ιταλικού νεορεαλισμού, με την ασπρόμαυρη εικόνα. Ο νεαρός Ντομένικο κάνει αίτηση για μια θέση σε μια εταιρεία. Είναι αρκετές οι θέσεις, αλλά πολύ περισσότεροι οι υποψήφιοι. Ανάμεσά τους είναι και η Αντονιέτα.

  Ο ντροπαλός Ντομένικο φλερτάρει διακριτικά μαζί της. Θα προσληφθούν και οι δυο. Ο Ντομένικο παίρνει προσωρινά τη θέση του κλητήρα και δουλεύει σε άλλο κτήριο, σε άλλη βάρδια. Της γράφει μια κάρτα και την αφήνει μαζί με άλλα γράμματα στο κτίριο όπου εργάζεται. Όμως την ίδια στιγμή συναντώνται τυχαία. Αυτή τον προσκαλεί στον πρωτοχρονιάτικο χορό της εταιρείας. Αυτός θα πάει, αυτή όμως δεν θα εμφανιστεί. Προσπαθεί να διασκεδάσει την πλήξη του.

  Ένας υπάλληλος της εταιρείας πεθαίνει και παίρνει τη θέση του. Το γραφείο του το διεκδικούν παλαιότεροι υπάλληλοι, επειδή έχει καλύτερο φωτισμό. Αναγκαστικά θα μετακομίσει, σε ένα γραφείο στο βάθος της αίθουσας. Και η ταινία τελειώνει, χωρίς να ξαναδούμε την Αντονιέτα.

  Ναι, τα ρομάντζα τα βλέπουμε κυρίως σε χολιγουντιανές ταινίες τύπου «Pretty Woman», όχι σε έργα ιταλικού νεορεαλισμού.

  Και όμως, υπάρχει ρομάντζο που έχει σχέση με την ταινία, αλλά βρίσκεται έξω από την πλοκή της. Ο τριαντάχρονος Όλμι, δυο χρόνια μετά, παντρεύτηκε την όμορφη πρωταγωνίστρια, την Loredana Detto. Γεννημένη το 1946 ήταν δεκαπέντε χρονών όταν γυρίστηκε η ταινία. Περίμενε να γίνει δεκαεπτά για να της βάλει το στεφάνι.

  Έκαναν τρία παιδιά και είναι από τότε μαζί· εντελώς αντιρρεαλιστικά, μια και στον κόσμο του κινηματογράφου τα διαζύγια πάνε σύννεφο.