Erwin Leiser, Mein kampf

Erwin Leiser, Mein kampf (1960)

  Χθες γύρισα από την Κρήτη, κουρασμένος από το ταξίδι και από την τακτοποίηση εδώ. Έκανα μια πολύ μικρή σιέστα την ώρα της σιέστας, και μια δεύτερη, τετράωρη. Ξύπνησα κατά τις 11.30. Καθώς ήξερα ότι θα αργούσα να νυστάξω αποφάσισα να δω ταινία, αφού ασχολήθηκα με διάφορα πράγματα. Αποφάσισα να δω το ντοκιμαντέρ «Ο αγών μου», που δεν κατάφερα να δω στην Κρήτη.

  Είχα ξαναδεί αρκετές από αυτές τις σκηνές, σε άλλα ντοκιμαντέρ όπως η ταινία του Μιχαήλ Ρομ «Ο αληθινός φασισμός». Σκηνές φρικιαστικές, σκηνές που δεν ξεχνιούνται εύκολα.

  Στην τελευταία μου ανάρτηση για την «Οδύσσεια» έγραψα ότι διάβασα το βιβλίο «Ο αγών μου» από περιέργεια. Έκανα μια ανάρτηση στην οποία έγραψα απλά ότι το διάβασα. Θυμάμαι όμως ότι σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις με φίλους είχα πει ότι αν ήμουν εβραίος και είχα διαβάσει το «Ο αγών μου», θα τα είχα μαζέψει και θα είχα φύγει αμέσως. Τώρα σκέφτομαι ότι αυτό αφορούσε τους γερμανούς. Οι δικοί μας εβραίοι στη Θεσσαλονίκη βέβαια δεν θα μπορούσαν να φανταστούν το κακό, όπως και οι εβραίοι που ζούσαν σε άλλες χώρες. Η Αγγλία θα ήταν ρίσκο, ο μόνος ασφαλής προορισμός ήταν η Αμερική.

  Βλέποντας την ταινία πρόσεξα ότι όλοι, με πρώτο και καλύτερο το Χίτλερ, μιλούσαν υστερικά. Ο κόσμος επευφημούσε. Μάλλον πρέπει να βρω να διαβάσω το βιβλίο του Elias Kanetti «Μάζα και εξουσία».