Ο Ταλάλ Ντερκί, σύριος κουρδικής
καταγωγής, είναι κατά βάση ντοκιμαντερίστας. Σπούδασε στη σχολή Σταυράκου. «Τα
παιδιά του χαλιφάτου», όπως είναι ο πρωτότυπος, γερμανικός τίτλος, είναι ένα
ντοκιμαντέρ που γύρισε στη Συρία. Κερδίζοντας την εμπιστοσύνη μιας οργάνωσης
τζιχαντιστών, παρακολουθεί τη ζωή μιας οικογένειας. Ο πατέρας (για έναν
πρόκειται, όχι για πολλούς), είναι φανατικός ισλαμιστής και εργάζεται ως
ναρκαλιευτής όταν δεν στήνεται σαν ελεύθερος σκοπευτής. Υπάρχει αρκετό σασπένς
καθώς τον παρακολουθεί ο Ντερκί με την κάμερά του να ψάχνει για νάρκες και να
τις απασφαλίζει. Όμως το αποφασιστικό επεισόδιο κατά το οποίο, εξαιτίας μιας
στιγμιαίας απροσεξίας στάθηκε αφορμή να χάσει το αριστερό του πόδι, δεν το
συνέλαβε η κάμερα.
Το ενδιαφέρον
εστιάζεται κυρίως στα παιδιά. Έχει οκτώ, και ελπίζει οι δυο γυναίκες του να
γεννήσουν δίδυμα και να τα κάνει δώδεκα. Το τζιχάντ χρειάζεται μαχητές.
Το πώς επηρεάζονται
τα παιδιά από τον πόλεμο το βλέπουμε στα παιχνίδια τους. Και βέβαια κάποια
στιγμή τα παιχνίδια θα σταματήσουν, τα παιδιά θα αρχίσουν να εκπαιδεύονται σαν
μαχητές.
Από τα παιδιά του ο
Οσάμα είναι ο φανατικός ενώ ο Ayman,
μετριοπαθής, θα εγκαταλείψει το στρατόπεδο για να γυρίσει στο σχολείο του.
Έχουμε την τάση να
κοιτάζουμε με καχυποψία κάθε μουσουλμάνο. Όμως εδώ και χρόνια είναι πεποίθησή
μου ότι η μεγάλη ελπίδα για την καταπολέμηση του ισλαμικού φονταμενταλισμού δεν
είναι τα όπλα της Δύσης αλλά οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι, που μπαίνουν φραγμό
στον ισλαμικό μεσαίωνα που ευαγγελίζονται οι τζιχαντιστές. Είδαμε πόσο
αποτελεσματικοί ήσαν στην Αίγυπτο, και πιο πριν στην Αλγερία.
Posts
No comments:
Post a Comment