Fatih Akin, Το χρυσό γάντι (Der goldene Handschuh, 2019)

Fatih Akin, Το χρυσό γάντι (Der goldene Handschuh, 2019)

Από σήμερα, 5-12-2019, στους κινηματογράφους.

  Μπορεί η βικιπαίδεια να χαρακτηρίζει το έργο ως thriller drama, όμως το IMDb το χαρακτηρίζει ως crime, drama, horror. Τελευταίο βέβαια το horror, όμως εγώ έχω πει, αφότου έφυγα στη μέση της δημοσιογραφικής προβολής του «Σπιτιού του Τζακ», ότι horror δεν ξαναβλέπω. Όμως ο Φατίχ Ακίν είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες, έχω δει όλα του τα έργα, και έτσι αμφιταλαντευόμουνα. Την τελευταία στιγμή αποφάσισα να το δω.

  Το έργο είναι μεταφορά μυθιστορήματος που βασίζεται πάνω σε αληθινή ιστορία, αυτή του Fritz Honka ο οποίος μεταξύ 1970-1975 σκότωσε τουλάχιστον τέσσερις πόρνες.

  Δεν μετάνιωσα που το είδα, όπως δεν μετάνιωσα που είδα και τον «Δράκο του Ντίσελντορφ» του Φριτς Λανγκ. Δεν μου αρέσει να βλέπω έργα με αρνητικούς ήρωες, και προπαντός βέβαια σήριαλ κίλερς, όμως τους ήρωές τους, και ο Λανγκ και ο Ακίν, τους παρουσιάζουν με ελαφρυντικά. Αυτά στην ταινία του Λανγκ παρουσιάζονται στην απολογία του, ενώ στην ταινία του Ακίν κυρίως σε μια καμπή της πλοκής.

  Το έργο θα μπορούσε να ονομαστεί «Οι βλαβερές συνέπειες του ποτού» κατά το «Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού» του Τσέχωφ. Όλοι οι θαμώνες του «Χρυσού γαντιού», του μπαρ στην περιοχή με τις πόρνες, πίνουν ασταμάτητα. Ο Χόνκα φαίνεται διέπραττε τους φόνους του κάτω από την επήρεια του αλκοόλ.

  Κάποια στιγμή αποφάσισε να κόψει το ποτό – η καμπή της πλοκής που λέγαμε. Τα κατάφερε, χαιρόμαστε γι’ αυτό, όμως ορισμένες κακές συμπτώσεις τον έκαναν να ξανακυλήσει.

  Εξαιρετική η ερμηνεία του Χάιντς Στρουνκ, αλλά και των γυναικών στο ρόλο των πορνών.

  Και σ’ αυτή την ταινία ο Φατίχ Ακίν βάζει τον φίλο του τον Αδάμ Μπουσδούκο σε ένα μικρό ρόλο, καθώς και κάποιους άλλους Έλληνες. Είναι η οικογένεια των μεταναστών που ζουν στο από κάτω διαμέρισμα.

  Η ταινία, διαβάζω, είναι η πρώτη του Φακίν που χαρακτηρίζεται ως ακατάλληλη για θεατές κάτω των 18 ετών. Η σκηνή του στραγγαλισμού ήταν ιδιαίτερα σκληρή. Εγώ όταν βλέπω τέτοιες σκηνές κάνω μια οιονεί αποστασιοποίηση. Σκέφτομαι ότι την σκηνή αυτή τη βλέπει ο κάμεραμαν πίσω από την κάμερά του, για δεύτερη, τρίτη, τέταρτη κ.λπ. φορά, ώστε να ξεφύγω από τον ιλουζιονισμό της πραγματικότητας που μας μεταδίδει η ταινία.

  Αν δεν έχετε μεγάλη αντιπάθεια για τις ταινίες horror θα σας τη συνιστούσα, εφόσον βέβαια έλθει και στις αίθουσες και δεν μείνει στις νύχτες πρεμιέρας. Για εσάς βέβαια που αγαπάτε τις ταινίες τρόμου δεν τίθεται καθόλου ζήτημα.