Bertrand Tavernier, La fille de l’ Artagnan (1994)

Bertrand Tavernier, La fille de l’ Artagnan (1994)

 

  Αφού είδαμε την Σοφί Μαρσώ καβαλάρισσα στην «Μπλε Νότα», την είδαμε καπάκι και στην «Κόρη του ντ’ Αρντανιάν», με ανδρικό ντύσιμο, να καβαλάει άλογα.

  Τον Πόθο, τον Άθω και τον Άραμη, και φυσικά τον ντ’ Αρντανιάν, τους θυμάμαι από τα «Κλασικά Εικονογραφημένα», που τα διάβαζα μετά μανίας μαζί με τον «Μικρό ήρωα» και τον «Γκαούρ Ταρζάν», μαθητής δημοτικού.

  Μια συνομωσία εξυφαίνεται εναντίον του ανήλικου βασιλιά Λουδοβίκου IV. Ή μάλλον δύο. Η μια ήταν του Ναζαρέν, του πρωθυπουργού, ο οποίος ασκούσε την πραγματική εξουσία. Δεν είχε σκοπό την εξόντωση του βασιλιά, όμως οι άλλοι συνωμότες την είχαν. Αυτοί σκότωσαν και την ηγουμένη του μοναστηριού, στη φύλαξη του οποίου είχε αναθέσει ο ντ’ Αρντανιάν την κόρη του.

  Αυτή υπόσχεται στην ετοιμοθάνατη ηγουμένη ότι θα εκδικηθεί το θάνατό της. Ντύνεται αντρικά και πηγαίνει για το Παρίσι. Στο δρόμο θα συναντήσει τον νεαρό ποιητή. Φυσικά θα την ερωτευθεί και θα τον ερωτευθεί, το romance τέμνει κάθετα όλα τα κινηματογραφικά είδη. Θα συναντηθεί με τον πατέρα της, θα αποκαλυφθεί η συνομωσία, αυτή θα πέσει στα χέρια των συνωμοτών, όμως θα ελευθερωθεί.

  Αφού είδαμε την Σοφί Μαρσώ έφιππη, καιρός ήταν να τη δούμε και δεινή ξιφομάχο. Ένα μεγάλο μέρος της ταινίας είναι ξιφομαχίες. Στην τελική όμως αναμέτρηση με τον συνωμότη που φιλοδοξούσε να γίνει βασιλιάς την ξεγέλασε, κάνοντας τάχα ότι έπαθε καρδιακή προσβολή όταν ένιωσε στρυμωγμένος, πράγμα που παρά λίγο να της στοιχίσει τη ζωή. Πρόλαβε όμως ο πατέρας της και τον κάρφωσε με το ξίφος του από πίσω.

  Καλά να πάθει, ήθελε να της πιάσει την κουβέντα πριν της καρφώσει το ξίφος του στο λαιμό της.

  Σε μια σκηνή η Σοφί Μαρσώ, καβάλα στο άλογό της, προσπαθώντας να ξεφύγει από τους διώκτες της, ορμάει με το άλογο σε μια αίθουσα. Έχουν στρωμένο τραπέζι. Το άλογο πατάει πάνω στο τραπέζι για να περάσει απέναντι.

  Την ιστορία μου την είπε ο φίλος μου και ξάδελφός μου Γιώργης Μανιαδάκης.

  Ήταν τα χρόνια της τουρκοκρατίας. Ο προπάππους μου ο Ζωγραφαντώνης (Αντώνης Ζωγραφάκης, αδελφός της Ζαχαρένιας Ζωγραφάκη, προγιαγιάς του φίλου μου) από το Κεντρί (τέσσερα χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Ιεράπετρας) πηγαίνει να περάσει από τη νοτιοανατολική είσοδο της πλατείας για τη βορειοδυτική, να πάει σπίτι του. Όμως οι τούρκοι έχουν ραμαζάνι, δεν τον αφήνουν να περάσει. Τι κάνει αυτός; Δίνει μια βιτσιά του αλόγου του και περνάει πάνω από όλα τα τραπέζια. Είχε περάσει από την βορειοδυτική έξοδο όταν άκουσε τις μπάλες να σφυρίζουν δίπλα του.

  Έκανε, λέει, ένα μήνα να κατέβει στο χωριό, περιμένοντας να ξεθυμάνει η οργή των τούρκων.