Claude Pinoteau, La boum (1980)

Claude Pinoteau, La boum (1980)

 

  Στην τελευταία μου ανάρτηση για την ταινία «On the silver globe» (1988) του Αντρέι Ζουλάφσκι έγραψα:

  «Δεν μου αρέσουν οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας, αλλά Ζουλάφσκι είναι αυτός, πριν τέσσερα χρόνια ξαναείδα το «Σημασία έχει ν’ αγαπάς» με την ευκαιρία της επανέκδοσής του. Λέω να δω κάποιες από τις καλύτερες ταινίες του».

  Χθες βράδυ είχα κοιμηθεί λίγο, ένοιωθα κουρασμένος, μόλις που κατάφερα να γράψω για το ντοκιμαντέρ «Για την μικρή Οσάμα» που θα προβάλλεται από σήμερα και για τρεις μέρες διαδικτυακά, και δεν ένοιωθα, όχι απλώς διάθεση αλλά καν δύναμη να συνεχίσω το διάβασμα του «Ιπτάμενου ξενοδοχείου», εφηβικού μυθιστορήματος φαντασίας του Δημήτρη Μελικέρτη. Έτσι αποφάσισα να δω ταινία.

  Να δω σινεφίλ Ζουλάφσκι; Οι σινεφίλ ταινίες είναι απαιτητικές, εγώ ήθελα κάτι να χαλαρώσω. Αποφάσισα λοιπόν να δω την πρώτη ταινία της γυναίκας του, της όμορφης Σοφί Μαρσώ, που έτσι κι αλλιώς ήθελα να τη δω κάποια στιγμή, το «Μπουμ».

  Τι είναι το μπουμ;

  Είναι ένα παιχνίδι που ανακαλύψαμε με τα ξαδέλφια μου τα Τζανετάκια, όταν είμασταν παιδιά. Χωριζόμασταν σε δυο εχθρικά στρατόπεδα και κρυβόμασταν. Μετά ψάχναμε να βρούμε τον εχθρό. Όποιος έβλεπε πρώτος εχθρό του έλεγε «μπουμ, σε σκότωσα». Ο άλλος ήταν πια νεκρός, έβγαινε από το παιχνίδι. Βέβαια πολλές φορές έβλεπαν ταυτόχρονα ο ένας τον άλλο και ταυτόχρονα έλεγαν μπουμ, άντε τώρα να βρεις ποιος το πρωτοείπε. Όχι, δεν παραδέχονταν να θεωρηθούν και οι δυο νεκροί, κάποιος έπρεπε να υποχωρήσει. Καθώς δεν υπήρχε διαιτητής, αν δεν υποχωρούσε ο ένας από τους δυο αναγκαστικά σταμάταγε ο πόλεμος.

  Αστειεύομαι. Αυτοβιογραφούμαι στις κριτικές μου, καθώς κάποια πράγματα πυροδοτούν τους συνειρμούς μου και ανασκαλεύουν τη μνήμη μου. Εδώ μπουμ σημαίνει πάρτι, όμως όχι όποιο κι όποιο, αλλά ένα πάρτι πολύ πλούσιο, εξαιρετικό.

  Πρόκειται για νεανική κωμωδία με την δεκατετράχρονη τότε Σοφί Μαρσώ. Βλέπουμε τα φλερτ αλλά και τις αντιζηλίες. Βλέπουμε και τους γονείς που πρέπει να διαχειριστούν την εφηβεία της κόρης τους, αλλά και τα δικά τους συζυγικά προβλήματα. Ο άντρας έχει γκόμενα, το ανακαλύπτει η γυναίκα του, τον διώχνει από το σπίτι, τα φτειάχνει και αυτή με τον καθηγητή των γερμανικών της κόρης της, θα το ανακαλύψει ο άντρας της. Είναι έγκυος, ήδη δύο μηνών, φυσικά όχι με τον καθηγητή.

  Ξαναβλέπουμε και εδώ το γνωστό μοτίβο: τσακώνεται το ζευγάρι αλλά φυσικά, κομεντί είναι αυτή, θα τα ξαναβρούνε, αλλά μόλις στο τέλος της ταινίας.

  Υπάρχει και η προγιαγιά. Θα παρηγορεί και θα συμβουλεύει την δισέγγονή της κάθε φορά που θα την κατσαδιάζουν οι γονείς της. Δεν είναι καμιά συντηρητική, εξάλλου τα έχει με κάποιον εδώ και 44 χρόνια, που είναι παντρεμένος. Στο «Μπουμ 2» θα παντρευτούν.

  Η καημένη η Denise Grey που την υποδύεται, δεν πρόλαβε να τα εκατοστήσει, πέθανε το 1996 σε ηλικία 99 χρονών. Και ο μπαμπάς, ο Claude Brasseur, πέθανε πέρυσι τον Δεκέμβρη, 84 χρόνων.

  Είχε τρομερή εισπρακτική επιτυχία το «Μπουμ» και γι’ αυτό έκαναν και sequel, που επίσης είχε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Για να δούμε τις βαθμολογίες στο IMDb. 6,7 το «Μπουμ», 6,3 το «Μπουμ 2», το οποίο είδα καπάκι μετά.

  Αντικειμενική βαθμολογία θα έλεγα, είναι απλά καλές κομεντί, η εισπρακτική τους επιτυχία μάλλον οφείλεται στην δροσερή παρουσία της Σοφί Μαρσώ, που έκανε λαμπρή καριέρα στη συνέχεια. Πρόσφατα ξαναείδα (με υπότιτλους αυτή τη φορά) τους «Σουάνους» (1988) του Φιλίπ ντε Μπροκά, κινηματογραφική μεταφορά του πρώτου μυθιστορήματος του Μπαλζάκ, στο οποίο πρωταγωνιστούσε.

Η Σοφί Μαρσώ, στο frame που επέλεξα για την ανάρτηση μοιάζει πάρα πολύ την 陳海茵,

αλλιώς Ancor Carolin, την όμορφη ταϊβανέζα παρουσιάστρια ειδήσεων. Βλέπω τα βίντεο που αναρτά στο facebook, βλέπω τις αναρτήσεις της και στο Instagram, και συχνά, όταν έχω χρόνο, αντιγράφω το συνοδευτικό κείμενο των φωτογραφιών της, πάντα με την κορούλα της, το επικολλώ στο njstar, τον κινέζικο κειμενογράφο μου, το μετατρέπω στην απλοποιημένη γραφή της ηπειρωτικής Κίνας, και το διαβάζω. Όσα ιδεογράμματα δεν τα ξέρω, βάζω πάνω τον κέρσορα και μου τα μεταφράζει.

  Επί τη ευκαιρία να σας κάνω ένα μάθημα κινέζικων. Το όνομά της προφέρεται Cheng Hai Ying. Τα ιδεογράμματα δεν είναι χωρίς σημασία, αλλά εδώ έχουν απλώς φωνητική αξία. Το Cheng είναι ένα πολύ συνηθισμένο επώνυμο (μπαίνει στην αρχή, ενώ το δισύλλαβο που ακολουθεί είναι το όνομα). Το Χάι σημαίνει θάλασσα. Το 上海 σημαίνει Πάνω στη θάλασσα και προφέρεται Shang Hai. Αν τα κολλήσεις έχουμε Shanghai. Έτσι βγήκε η Σανγκάη, που η σωστή της προφορά είναι Σανγκχάι, με το γκ μόλις να ακούγεται ενώ ακούγεται καθαρά το χ.

  Λέμε Πεκίνο από το αγγλικό Pekin. Στην πραγματικότητα είναι Bei Jing, (Μπέι Τζινγκ) 北京, βόρεια πρωτεύουσα. Ήδη το Beijing έχει αρχίσει να επικρατεί.