Andrzej Zulawski, La note bleue (1991)

Andrzej Zulawski, La note bleue (1991)

 

  Ας ξεκινήσουμε διορθώνοντας το IMDb που δεν με αφήνει να το διορθώσω στη σελίδα του. Το IMDb γράφει ότι «the film covers the last few days of fragile Chopin's professional life». Το σωστό είναι ότι «the film covers a few days of fragile Chopin's professional life, three years before his death.

  Τελικά το σενάριο κάνει το διαφορά. Έχω ξαναγράψει πόσο υποτιμημένο είναι το σενάριο, εδώ να συμπληρώσω ότι εννοώ κυρίως την πλοκή, το στόρι.  

  Συναρπαστικό το στόρι στο «Οι νύχτες μου είναι καλύτερες από τις μέρες σας», μου άρεσε πολύ. Δεν μπορώ να πω όμως το ίδιο και για την «Μπλε νότα», που παίρνει τον τίτλο από ένα μουσικό κομμάτι του Σοπέν.

  Σε όλο το έργο βλέπουμε μια παρέα στο αρχοντικό της Γεωργίας Σάνδη, η οποία φιλοξενεί τον άρρωστο Σοπέν, να σαχλαμαρίζει, να ερωτοτροπεί, να μαγειρεύει, να τρώει… Άνοστα πράγματα όλα αυτά. Λίγο ενδιαφέρον δίνει στην πλοκή ο έρωτας της Solange, της κόρης της Γεωργίας Σάνδη, με τον Σοπέν, που του προτείνει μάλιστα να φύγουν και να παντρευτούν. Αργότερα αλλάζει γνώμη, του ζητάει μάλιστα και συγνώμη, θα παντρευτεί τον γλύπτη Casimir Dudevant. Βλέπουμε επίσης και τον Ντελακρουά και τον Τουργκιένεφ, άλλον «Μισάνθρωπο», κολλημένο σε μια γυναίκα που δεν τον αγάπησε ιδιαίτερα, που είχε και άλλους εραστές. Τα έργα του τα διάβασα τα τελευταία δυο χρόνια, με τελευταίο την «Άντσαρ».

  Τελικά ο Ζουλάφσκι είναι ύφος και όχι στόρι, ένα ύφος arthouse που αρέσει στους εκλεκτούς (δεν είμαι απ’ αυτούς), αλλά όχι στους περισσότερους, και αυτό άλλωστε εξηγεί και τη χαμηλή βαθμολογία που έχουν οι περισσότερες ταινίες του στο IMDb. Ψάχνω από περιέργεια, βλέπω ότι κυρίως οι πρώτες του έχουν πάνω από 7 (περιέργως και το «On the silver globe», ταινία horror, ταινία που σταμάτησα να τη βλέπω στα είκοσι λεπτά. Μετά ήταν που διάβασα πώς φέρθηκε στην πρωταγωνίστρια). Κάποιες έχουν κάτω από έξι, ενώ ελάχιστες ξεπερνάνε το 6,5.

  Ψάχνοντας για τις βαθμολογίες είδα ότι το «La femme publique» (1984) είναι εμπνευσμένο από τους «Δαιμονισμένους» του Ντοστογιέφσκι. Τελικά δεν γίνεται, θα τη δω κι αυτή την ταινία και θα συμπληρώσω την ανάρτησή μου. Στο τέλος κάθε ανάρτησης για μυθιστόρημα γράφω και για τις κινηματογραφικές μεταφορές του και για τις ταινίες για τις οποίες αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και που είδα επί τη ευκαιρία. Έχω παραθέσει την ομώνυμη ταινία του Βάιντα και την «Κινέζα» του Γκοντάρ.

  Έλεγα να δω και το «Possession» με την Ιζαμπέλ Ατζανί, στην οποία μοιάζει η Σοφί Μαρσώ (Solange) όπως ακούσαμε στο «La boum 2», μετά όμως πρόσεξα ότι η ταινία χαρακτηρίζεται ως horror, και στα horror λέμε όχι.  

  Τα φετίχ του Ζουλάφσκι είναι το ολόγυμνο σώμα, κυρίως γυναικείο, και το γκροτέσκο. Βλέπουμε και εδώ γκροτέσκες φιγούρες, σαν φαντάσματα, ψηλές πάνω σε ξυλοπόδαρα ντυμένες στα μαύρα, και άλλες ντυμένες στα λευκά, τρεις φορές νομίζω, τις δυο πρώτες εντελώς στο άσχετο, ενώ την τρίτη, σαν μαγικός ρεαλισμός, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εικονογραφούν την «Μπλε νότα» που παίζει εκείνη τη στιγμή ο Σοπέν.

  Η γρήγορη κίνηση της κάμερας, ευτυχώς όχι πάντα, και τα σχεδόν κατακερματισμένα πλάνα, σαν σπασμένος καθρέφτης, είναι χαρακτηριστικά υφολογικά του στοιχεία.