Maurice Pialat, Police (1985)
Ξανά το δίδυμο Ζεράρ Ντεπαρτιέ-Σοφί Μαρσώ που είδαμε και στο «Οχυρό Σαγκάν». Μόνο που εδώ το έργο δεν είναι περιπέτεια, είναι crime, romance, drama.
Δεν μου αρέσουν τα crime, και το έργο ήταν στο μεγαλύτερο μέρος crime. Ο Ζεράρ Ντεπαρτιέ προσπαθεί να συλλάβει κάποιους εμπόρους ναρκωτικών. Θα συλληφθούν ύποπτοι, ανάμεσά τους και η Σοφί Μαρσώ. Μετά γίνεται romance. Το έχω ξαναγράψει, μου αρέσουν τα romance, κατά βάθος είμαι ρομαντικός, και ας είμαι οπαδός του απλοϊκού ρεαλισμού (Μην το ξεχνάμε, το δεύτερο πτυχίο μου είναι του Φιλοσοφικού Τμήματος του Καποδιστριακού, πριν διευρυνθεί σε ΦΠΨ).
Και drama;
Το δράμα είναι στο τέλος, καθώς δεν έχουμε το happy end των romance. Ο Ζεράρ Ντεπαρτιέ είναι ερωτευμένος μαζί της, θέλει να την παντρευτεί, βγάζει 10.000 φράγκα το μήνα, αρκετά για να ζήσουν.
Ρομαντικός κι αυτός.
Όχι όμως και η Σοφί Μαρσώ. Είναι και αυτή ερωτευμένη μαζί του, όμως είναι ρεαλίστρια, καθώς την ακολουθεί ένα βαρυμένο παρελθόν ξέρει ότι θα υπάρξουν προβλήματα στη σχέση τους.
Η περίληψη της πλοκής που δίνει η βικιπαίδεια δεν με υποψίασε για το μεγαλειώδες τέλος: Though he has done this to save Noria's life, and has declared his love for her, she leaves him.
-Δος μου ένα τελευταίο φιλί, του ζητά η Σοφί.
-Φύγε Νόρια. Όχι.
-Είπες ότι μ’ αγαπάς.
-Και βέβαια σ’ αγαπώ.
Βγαίνει από το αμάξι, απομακρύνεται. Η κάμερα τον ακολουθεί. Σε γκρο πλαν «διαβάζουμε» τα συναισθήματά του.
Δεν θυμόμουνα την ταινία, μετά υποψιάστηκα, και το επιβεβαίωσα: «Σημασία έχει ν’ αγαπάς» του Ζουλάφσκι. Αντιγράφω από την ανάρτησή μου. «Σημασία δεν έχει το σεξ, έχει το «ν’ αγαπάς». Για ένα πήδημα ήθελε τον Σερβέ, ο οποίος όμως δεν της έκανε τη χάρη γιατί την είχε ερωτευτεί». (Για τον «Γιούγκερμαν» θα κάνω αργότερα ανάρτηση, μόλις την τελειώσω).
Τι σημασία έχει ένα τελευταίο φιλί, τη στιγμή που θα την έχανε για πάντα;
Εξαιρετικός στην ερμηνεία του ο Νταπαρτιέ, όμως η Σοφί Μαρσώ είναι πραγματικά εκπληκτική, στην καλύτερη ερμηνεία της από όσες ταινίες της έχω δει μέχρι τώρα.
No comments:
Post a Comment