Pietro Germi, Serafino (1968)

Pietro Germi, Serafino (1968)

 

  Την ταινία την είχα δει πρωτοετής φοιτητής και μου άρεσε πολύ. Ήθελα πάντα να την ξαναδώ. Και δόθηκε η ευκαιρία.

  O Σεραφίνο είναι ένας πατούχας χωρίς τις πατούχες του Πατούχα, βοσκός στο βουνό τον περισσότερο καιρό. Κατεβαίνει πότε πότε για να πηδήξει την Ασμάρα. Η Ασμάρα έχει δυο εξώγαμα, δεν αποκλείεται το ένα να είναι δικό του, πού να ξέρει. Για πεσκέσι της πηγαίνει κάθε φορά ένα κεφάλι τυρί.

  Στο βουνό θα τον βρουν οι χωροφύλακες και θα του πουν ότι εδώ και τρία χρόνια έπρεπε να είχε παρουσιαστεί στο στρατό. Καλά, δεν πήρε το ειδοποιητήριο; Το πήρε, αλλά πώς να το διαβάσει αφού δεν ξέρει γράμματα;

  Πολύ τρελάρας, αφού φάει κάμποσες φυλακές και φέρει σε απόγνωση τους ψυχιάτρους θα πάρει απολυτήριο.

  Γυρνάει στο χωριό και βλέπει μια όμορφη κοπέλα. Μα ποια είναι αυτή; Μα η ξαδέλφη του η Λύντια. Βρε πώς μεγάλωσε, μέσα σε οκτώ μόνο μήνες που έλλειπα στο στρατό.

  Μουρντάρης και ωραίος καθώς είναι θα την καταφέρει. Αυτός τη θέλει για ένα πήδημα, αυτή τον αγαπάει. -Πες μου πως με αγαπάς, του λέει. Αυτός υπεκφεύγει.  

  Έχει και μια θεια. Κοιμάται μαζί της, στο ίδιο κρεβάτι, όμως χωρίς ενοχές αφού δεν κάνει σεξ μαζί της. Αντίθετα το παιδί στα «Άγουρα χρόνια» του Κρόνιν που κοιμάται με τη γιαγιά του, νιώθει ενοχές. -Κοιμήθηκα με τη γιαγιά μου, ομολογεί με απόγνωση στο τέλος ενός κεφαλαίου, το μόνο που θυμάμαι από το μυθιστόρημα.  

  Η θεια αυτή τον αγαπάει, όμως όχι όπως η θεια η Θοδώρα τον ανιψιό της που μαζί πηγαίνανε στη χώρα, κατά το κρητικό άσμα.

  Και αυτός την αγαπάει.

  Ξυπνάει ένα πρωί και βλέπει ότι τα έχει κακαρώσει.

  Βάζει τις φωνές, πλακώνουν όλοι οι συγγενείς και κάνουν άνω κάτω το σπίτι, όχι για να το διαγουμίσουν όπως εκείνοι το σπίτι της μαντάμ Ορτάνς, ιστορική ανακρίβεια του Καζαντζάκη, εμείς οι γεραπετρίτες το ξέρουμε, αλλά για να βρούνε τη διαθήκη. Την βρήκαν. Προσπαθούν να τουμπάρουν τον Σεραφίνο, να του δώσουν αρκετά λεφτά για να βγάλει τα χρέη του, αλλά να υπογράψει ότι δεν θέλει άλλο μερτικό. Διστάζει, δεν υπογράφει, για να μάθει τελικά ότι είναι ο μοναδικός κληρονόμος.

  Αγοράζει ένα ακριβό αμάξι και κάνει δώρα σε όλους. Σπιτώνει στο αρχοντικό της θειας του την Ασμάρα, αλλά και άλλους φτωχούς χωριανούς, τους χωράει όλους.

  Ο θείος του, ο πατέρας της Λύντιας, τον πηγαίνει στο δικαστήριο, είναι τρελός, δεν μπορεί να διαχειρίζεται την περιουσία του. Ένα τσούρμο χωριανοί έρχονται να μαρτυρήσουν υπέρ του. Σε μια αγόρασε γυαλιά. Σε έναν άλλο τις μασέλες του. Τις βγάζει και τις δείχνει στο δικαστήριο, για απόδειξη. Και όλους τους πήγε βόλτα με το αμάξι του.

  Είναι πράγματι τρελός αποφαίνεται το δικαστήριο.

  Εν τάξει, τρελός, αλλά δεν θα χάσει και την περιουσία του, απλά δεν μπορεί να τη διαχειριστεί, θα τη διαχειρίζεται ο θείος. Και αν παντρευτεί; Μα η γυναίκα του. Α, έτσι, τότε να πάρει την Λύντια.

  Στην εκκλησία θα σκάσει τον παπά, μη εννοώντας να πει το «ναι» όπως πρέπει, δηλαδή νέτο σκέτο χωρίς συνοδευτικά σχόλια. Ο παπάς θα παραιτηθεί αγανακτισμένος. Ο Σεραφίνο  βγαίνει έξω, όμως οι φίλοι του τον σπρώχνουν πάλι μέσα στην εκκλησία ενώ ταυτόχρονα διαπληκτίζονται με τους συγγενείς της Λύντιας. Του έχουν έτοιμη άλλη νύφη, την Ασμάρα. Τώρα θα πει νέτο σκέτο το ναι.

  Πρέπει να ήταν πράγματι τρελός για να προτιμήσει την Ασμάρα αντί για την όμορφη Ottavia Piccolo.

  Ή μήπως ήταν τρελός ο σεναριογράφος;   

  Τον τύπο του Σεραφίνο θα τον δούμε, μετά από σαράντα τόσα χρόνια, να τον ενσαρκώνει, σε μια πολύ πιο ήπια εκδοχή, ο Checco Zalone, στις ταινίες του Genaro Nunciante.