Andrzej Żuławski, Mes nuits sont plus belles que vos jours (1989)

Andrzej Żuławski, Mes nuits sont plus belles que vos jours (1989)

 

 

  Όταν διάβασα ότι ο Αντρέι Ζουλάφσκι φέρθηκε σε μια πρωταγωνίστριά του χειρότερα από ό,τι ο Μπερτολούτσι στη Μαρία Σνάιντερ, τον έβαλα κι αυτόν στη μαύρη λίστα· με πέντε εξαιρέσεις: τις τέσσερις ταινίες που γύρισε με πρωταγωνίστρια την τότε σύντροφό του Σοφί Μαρσώ και την κινηματογραφική μεταφορά του «Μπορίς Γκοντουνόφ», αγαπημένης μου όπερας, την οποία έχω ήδη δει. Το «L’ amour braque» θα τo δω αφού ξαναδιαβάσω τον «Ηλίθιο», του οποίου αποτελεί χαλαρή μεταφορά.

  Ας το πω από τώρα: «Οι νύχτες μου είναι πιο ωραίες από τις μέρες σας» μου άρεσε πάρα πολύ. Όμως, όπως έγραψα και στην ανάρτηση για τον «Μπορίς Γκοντουνόφ», δεν σκοπεύω να δω άλλες ταινίες του εκτός από αυτές που ανέφερα, υπάρχουν ένα σωρό άλλες καλές ταινίες τις οποίες δεν θα προλάβω να δω.

  Ο Λούκας είναι ταλαντούχος κομπιουτεράς, όμως πάσχει από μια ανίατη αρρώστια του εγκεφάλου από την οποία σύντομα θα καταλήξει. Η Μπλανς είναι μέντιουμ. Ένας υπνωτιστής την υπνωτίζει και βγάζει τα άπλυτα των θεατών στα φόρα. Όμως στο τέλος βγάζει και τα ρούχα της, πράγμα που η Μπλανς θα το μάθει αργότερα από τον Λούκας. Δεν μπορεί να ξεφύγει, η μάνα της την πιέζει, ενεργώντας σαν προαγωγός.

  Θα συναντηθούν σε ένα εστιατόριο. Έρωτας με την πρώτη ματιά, όμως πρέπει να ακολουθήσει τη μητέρα της.

  Κουβαλάνε και οι δυο τραυματικές εμπειρίες. Σε λάιτ μοτίφ η Μπλανς, σε ένα φτωχικό δωμάτιο, βλέπει έναν άντρα να βιαιοπραγεί πάνω στη μητέρα της. Ίσως είναι ο πατέρας της, κανείς δεν ξέρει, η μητέρα της άλλαζε τους άντρες σαν τα πουκάμισα.

  Ο Λούκας έχει μια ακόμη πιο τραυματική εμπειρία. Ο πατέρας του, που δεν ήταν πατέρας του, έπνιξε στο ποτάμι όπου κολύμπαγαν τη μητέρα του με τον νεαρό, τον πατέρα του προφανώς, όταν τους είδε να ερωτοτροπούν. Το επεισόδιο το βλέπουμε αποσπασματικά, αλλά με σωστή χρονολογική σειρά, κατά διαστήματα στην ταινία.

  Θα την αναζητήσει, θα παρακολουθήσει μια séance, θα κάνουν έρωτα στην πολυτελή σουίτα του ξενοδοχείου την οποία πλήρωσε πανάκριβα. Στο μεταξύ η αρρώστια του εγκεφάλου του θα έχει επίδραση στο λόγο του. Οι φράσεις που βγαίνουν από το στόμα του είναι ελλειπτικές.

  Το αεροπλάνο της φεύγει σε λίγο. Τι να κάνουν, θα χωρίσουν για πάντα;

  Όχι. Προχωρούν και οι δυο μέσα στη θάλασσα, που είναι ελαφρά τρικυμισμένη. Ένα τελευταίο φιλί πριν τους σκεπάσει το κύμα.

  Ένας απελπισμένος έρωτας δυο ταλαιπωρημένων ψυχών, πολύ με συγκίνησε.

  Παραλίγο να το ξεχάσω: Μια παρόμοια σκηνή με μια κοπέλα, αυτοκτονική, να προχωράει μέσα στη θάλασσα μέχρι που κρύβεται το κεφάλι της κάτω από το νερό, είδαμε και στην «Κλειστή κουρτίνα» των Jafar Panahi και Cambuzia Partovi. Τον Jafar Panahi ελπίζω να τον ξέρετε. Αν δεν τον ξέρετε, διαβάσετε την ανάρτησή μου για την ταινία.