Veit Helmer, Ο στηθόδεσμος (The bra, 2020)

Veit Helmer, Ο στηθόδεσμος (The bra, 2020)

 

  Μετά από 21 χρόνια από τότε που γύρισε το «Tuvalu», ο Φάιτ Χέλμερ επιστρέφει στον οιονεί βουβό κινηματογράφο.

  Εδώ μάλιστα είναι ολότελα βουβός: δεν θα ακούσουμε καμιά λέξη, σε αντίθεση με το «Τουβαλού». Και βέβαια δεν θα δούμε μεσότιτλους, ούτε και τους ήρωες να μιλάνε.

  Επίσης είναι έγχρωμος.

  Τέλος βλέπουμε το ίδιο πρωταγωνιστικό δίδυμο, Chulpan Khamatova και Denis Lavant, όμως σε δεύτερους ρόλους.

  Καθώς η ταινία είναι one man show, όλα τα άλλα πρόσωπα είναι σε δεύτερους ρόλους.

  Ποιος είναι αυτός ο one man;

  Μα δεν τον είδαμε μόλις πριν ένα μήνα στο «Underground»;   

  Μα ναι, είναι ο Μίκι Μανοήλοβιτς.

  Είναι μηχανοδηγός. Η Τσουλπάν Χαμάτοβα που βρίσκεται στο κτήριο ελέγχου τον χαιρετάει χαρούμενα κάθε φορά που τον βλέπει να περνάει με την αμαξοστοιχία του. Μια φορά που τον βλέπει και πεζό του σκαρώνει μια φάρσα.

  Η αμαξοστοιχία διασχίζει μια φτωχογειτονιά. Οι γυναίκες απλώνουν τα ρούχα τους τεντώνοντας σκοινιά από τη μια μεριά του δρόμου στην άλλη. Όταν περνάει η αμαξοστοιχία ένας πιτσιρικάς που μένει σε ένα σκυλόσπιτο, ειδοποιημένος από την Χαμάτοβα, τους ειδοποιεί με τη σειρά του τρέχοντας και σφυρίζοντας με τη σφυρίχτρα του. Οι γυναίκες τότε μαζεύουν βιαστικά τα ρούχα τους.

  Καμιά φορά δεν προλαβαίνουν. Ένα σεντονάκι πέφτει πάνω στο παρμπρίζ της αμαξοστοιχίας. Ο Μίκι το αρπάζει και το βάζει στην άκρη. Αργότερα θα το επιστρέψει.

  Την επόμενη φορά πάνω στο παρμπρίζ κολλάει ένα σουτιέν. Προλαβαίνει και το αρπάζει πριν το παρασύρει ο αέρας.

  Σε κανένα δεν θα περνούσε από το μυαλό να ψάξει να βρει σε ποιαν ανήκει για να το επιστρέψει. Όμως αυτός, μοναξιασμένος καθώς είναι, του έχει γίνει εμμονή να επιστρέφει τα τέτοιου είδους λάφυρα.

  Εδώ δεν αναζητούμε το ιερό Γκράαλ, αυτό έπεσε στα χέρια μας χωρίς να το επιδιώκουμε, αναζητούμε τον ιδιοκτήτη του.

  Το αφηγηματικό μοντέλο της ταινίας είναι Α+Β+Γ+Δ+Ε…

  Ο Μίκι επισκέπτεται διάφορα σπίτια, και βρίσκεται μπροστά σε μια πολύ πλατιά γκάμα αντιμετώπισης. Κάποιες του κλίνουν κατάμουτρα την πόρτα. Κάποιες τον προβάρουν. Δεν τους κάνει. Μια προσπαθεί να τον οικειοποιηθεί, χωρίς να της κάνει. Μια του την πέφτει. Ο σύζυγος μιας άλλης, καθώς επιστρέφει στο σπίτι του τον βλέπει με καχυποψία καθώς απομακρύνεται.

  Το ίδιο και την δεύτερη φορά.

  Την τρίτη τον πλακώνει στο ξύλο. Έρχονται και κάποιοι άλλοι και αρχίζουν να τον κτυπάνε και αυτοί.

  Μου θύμισε το τυποποιημένο: «Δεν σε γνώρισα, αν έβλεπα στο δρόμο να σε κτυπάνε θα σε κτύπαγα κι εγώ».

  Η ψυχολογία της μάζας.

  Όμως δεν τους φτάνει αυτό, τον αλυσοδένουν πάνω στις ράγες.

  Το τραίνο έρχεται.

  Θα προλάβει ο πιτσιρικάς να τον ελευθερώσει;

  Αυτό μας έλλειπε, εδώ στις περιπέτειες προλαβαίνει, στην κωμωδία δεν θα προλάβαινε;

  Στο τέλος ο πιτσιρικάς ανακαλύπτει σε ποιαν ανήκει ο στηθόδεσμος.

  Δηλαδή περίπου.

  Τον οδηγεί σε μιαν απλώστρα.

  Ανάμεσα στα άλλα ρούχα είναι και ένα γυναικείο βρακί, ίδιο χρώμα, ίδιο σχέδιο. Ο Μίκι κρεμάει τον στηθόδεσμο δίπλα του.

  Η Τσουλπάν, επιστρέφοντας από τη δουλειά της, βλέπει με έκπληξη τον χαμένο της στηθόδεσμο να κρέμεται στην απλώστρα.

  Πολύ μου άρεσε και αυτή η ταινία, τόσο πολύ μάλιστα που αποφάσισα να δω τον Χέλμερ πακέτο. Εξάλλου δυο ακόμη ταινίες μυθοπλασίας έχει γυρίσει, ένα ντοκιμαντέρ και κάποιες ταινίες μικρού μήκους. Αν δεν το κάνω τώρα δεν θα το κάνω ποτέ, δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψω, όπως θα επιστρέψω στον Κουροσάβα και στον Κουστουρίτσα που τους βλέπω πακέτο.

  Κοιτάζοντας το βιογραφικό του βλέπω ότι συνυπογράφει το σενάριο της ταινίας «Ένα κόλπο του φωτός» (1995) του Wim Wenders, τον οποίο έχω δει πακέτο.