Yves Robert, Pardon mon affaire (1976)

Yves Robert, Pardon mon affaire (1976)

 

  Πρώτη φορά είδα ταινία να ακολουθεί τόσο πιστά την ταινία της οποίας είναι remake. Μιλάμε για τη «Γυναικάρα με τα κόκκινα» (1984). Όμως είναι εύκολα κατανοητό. Ο Gene Wilder είναι ηθοποιός, δεν τον ενδιέφερε να δώσει μια σκηνοθετική άποψη αλλά μια ερμηνευτική. Και πράγματι, η ερμηνεία του διαφέρει από την ερμηνεία του Jean Rochefort. Συγκρατημένη, soft, του Rochefort, πληθωρική του Gene Wilder.

  Παρά το ότι η ταινία του Ρομπέρ έχει βαθμολογία 7.1 στο IMDb, η ταινία του Wilder που έχει μόλις 6 μου άρεσε περισσότερο. Ίσως γιατί κουβαλάει και την αύρα των άλλων ταινιών του. Πάντως οι σκηνές με τον πιτσιρικά, φίλο της κόρης του που είναι ερωτευμένος με τη γυναίκα του, είναι πιο απολαυστικές. Ακόμη, οι σκηνές με τη μητέρα του φίλου του του γιατρού, η οποία απουσιάζει στην ταινία του Wilder, είχαν πολύ πλάκα.

  Η γαλλική ταινία μας αφήνει να υπονοήσουμε ότι έχουν κάνει ήδη σεξ ο Ετιέν με τη γυναικάρα πριν καταφτάσει ο σύζυγος, ενώ στην ταινία το Wilder δεν πρόλαβαν. Θυμάμαι πόσο με είχε απογοητεύσει αυτό όταν πρωτοείδα την ταινία. Αλλά οι αμερικάνοι είναι πουριτανοί, το ξέρουμε. Απόγονοι πουριτανών, διωγμένων από τους καθολικούς, δεν είναι εξάλλου; Αυτός είναι και ο λόγος που ο Wilder στην ταινία του δεν μας λέει τι έγινε με τη γυναίκα του που τον είδε στην τηλεόραση στο περβάζι όπου τον έσπρωξε με τη βία η γυναικάρα για να μην τον δει ο σύζυγός της, το σχολίασα αυτό στην ανάρτηση. Στην ταινία όμως του Ρομπέρ η γυναίκα τρέχει στο μέρος όπου είναι συγκεντρωμένα τα πλήθη. Καταλαβαίνει, γυρνάει και φεύγει. Ο Ετιέν δεν έχει καμιά αμφιβολία ότι θα τον παρατήσει. Επί πλέον, δεν μας λέει αν ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψει, όπως η γυναίκα του φίλου του (τέσσερις είναι οι κολλητοί), που τον παράτησε όταν πήρε χαμπάρι τα τσιλιμπουρδίσματά του αλλά μετά τον συγχώρησε.   

  Πάντως κι αυτός πήδηξε μόλις αντιλήφθηκε την όμορφη δημοσιογράφο που κατέφθασε στο χώρο.