Christian Petzold, Φαντάσματα (Gespenster, 2005)

Christian Petzold, Φαντάσματα (Gespenster, 2005)

 

  Με τα «Φαντάσματα» ο Petzold επιστρέφει στη θεματική των πρώτων ταινιών του, την προσπάθεια επιβίωσης δυο ταλαιπωρημένων γυναικών.

  Η Νίνα μεγάλωσε σε ανάδοχες οικογένειες. Τη βλέπουμε να ζει σε ένα ίδρυμα αποκατάστασης. Μαζεύει τα σκουπίδια από το δάσος. Εκεί θα συναντήσει την Τόνι, μια άλλη ταλαιπωρημένη ψυχή. Θα το σκάσει μαζί της.

  Και πώς θα ζήσουν;

  Με μικροπαραβατικότητες.

  Η Φρανσουάζ έχασε την κόρη της όταν ήταν μωρό. Για ένα λεπτό την άφησε από τα μάτια της και κάποιος την έκλεψε με το καροτσάκι. Η κάμερα έχει καταγράψει τη σκηνή.

  Την ψάχνει, απεγνωσμένα. Κάποιες φορές νομίζει ότι τη βρήκε.

  Νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική. Βγαίνει. Συνεχίζει το ψάξιμο. Πέφτει πάνω στη Νίνα. Αυτά τα σημάδια στο πόδι της τα είχε το μωρό της. Και στο σβέρκο της έχει ένα σημάδι σε σχήμα καρδιάς. Να το δει.

  Καθώς κάνει να το δει η Τόνι της κλέβει το πορτοφόλι. Τρέχουν να φύγουν.

  Έχει πράγματι αυτό το σημάδι στο σβέρκο;

  Η Τόνι κοιτάζει. Η σιωπή της σημαίνει κατάφαση. Ήδη βέβαια για το θεατή τα σημάδια στο πόδι ήταν ολοφάνερη απόδειξη.

  Η Τόνι πάει να πηδηχθεί με αυτόν που τις προσκάλεσε στο πάρτι, και η γυναίκα του διώχνει με σκαιότητα την Νίνα.

  Φεύγει.

  Συναντάει τη Φρανσουάζ.

  Σίγουρα είναι η κόρη της, δεν έχει αμφιβολία.

  Έρχεται ο άντρας της.

  Την παίρνει με το ζόρι να φύγουν. Δώσε της τουλάχιστον κάποια χρήματα, του λέει.

  Γιατί την πήρε; Νόμιζε μήπως ότι ήταν μια ακόμη περίπτωση, όπως αυτές στο παρελθόν, που νόμιζε η γυναίκα του ότι βρήκε την κόρη της; Ή μήπως δεν ήθελε με καμιά περίπτωση να δεχθεί σαν κόρη του αυτή την μικρή αλήτισσα;

  Στο τελευταίο πλάνο βλέπουμε την Νίνα να απομακρύνεται, στο κλασικό τσαπλινικό τέλος.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Wolfsburg».