Emir Kusturica, Super 8 stories (2001)

Emir Kusturica, Super 8 stories (2001)

 

  Μου αρέσουν οι ταινίες μυθοπλασίας, να βλέπω ιστορίες. Τα ντοκιμαντέρ μου αρέσουν μόνο εφόσον μου αρέσει το θέμα. Δυο ντοκιμαντέρ για τον ιρανικό κινηματογράφο και τον Κιαροσταμί θα τα δω, όμως τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει για μένα ένα ντοκιμαντέρ με θέμα μια γιουγκοσλαβική ροκ ορχήστρα, έστω και αν έχει όνομα «No smoking band», καθώς δεν είμαι, ούτε υπήρξα, καπνιστής;

  Κανένα.

  Όμως όταν βλέπω πακέτο ένα σκηνοθέτη θέλω να βλέπω κάθε ταινία του. Έτσι είδα και τις «Σούπερ 8 ιστορίες».

  Βλέποντας το ντοκιμαντέρ αυτό συνειδητοποίησα ότι το μοντάζ παίζει μεγαλύτερο ρόλο στα ντοκιμαντέρ από ό,τι στις ταινίες μυθοπλασίας. Πρέπει να υπάρχει εναλλαγή πλάνων για να μη βαρεθεί ο θεατής, και πλάνων τέτοιων που να δημιουργούν ένα ρυθμό. Βλέπουμε για παράδειγμα τα μέλη της μπάντας μέσα σε ένα λεωφορείο να κουβεντιάζουν και να αστειεύονται μεταξύ τους. Σίγουρα υπήρξε μια μόνο λήψη, της οποίας όμως τα πλάνα βρίσκονται σκόρπια στην ταινία. Και βέβαια θα δούμε το συγκρότημα σε διάφορες συναυλίες.

  Το φετίχ φετίχ, θα δούμε ζώα στο άσχετο μέσα στο ντοκιμαντέρ. Δεν θα μου βγάλει κανείς από το μυαλό ότι η κατσίκα μπήκε σκόπιμα στο λεωφορείο.

  Θα δούμε και τον Κουστουρίτσα να παίζει κιθάρα στην ταινία, και βέβαια να συζητάει και να αστειεύεται με τους υπόλοιπους.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Μαύρη γάτα, άσπρος γάτος».