Behtash Sanaeeha and Maryam Moqadam, Η μπαλάντα της λευκής αγελάδας (Ballad of a white cow, 2020)

Behtash Sanaeeha and Maryam Moqadam, Η μπαλάντα της λευκής αγελάδας (Ballad of a white cow, 2020)

 

Από σήμερα στους κινηματογράφους

 

  Η ταινία είναι ένα δριμύ κατηγορώ για τη θανατική ποινή. Το Ιράν έρχεται δεύτερο σε εκτελέσεις  με πρώτη την Κίνα, μόνο που η Κίνα έχει πάνω από δεκαπενταπλάσιο πληθυσμό (1,4 δισεκατομμύρια κατοίκους έναντι 84 εκατομμυρίων του Ιράν). Στην πραγματικότητα έρχεται πρώτο, το διάβασα πριν μήνες σε κάποια άλλη ιστοσελίδα. Επίσης είναι μια ταινία για τις τύψεις και τη μεταμέλεια.

  Τον άντρα της Μίνας τον καταδίκασαν σε θάνατο για ανθρωποκτονία και τον εκτέλεσαν. Όμως αργότερα διαπιστώθηκε ότι ήταν αθώος. Ο πραγματικός δολοφόνος, νοιώθοντας ένοχος (πώς μου θύμισε τον Ρασκόλνικοφ!) ομολόγησε την ενοχή του.

  Πραγματολογικά στοιχεία: ο σύζυγος της σπιτονοικοκυράς της, παρά της αντιρρήσεις της γυναίκας του, της κάνει έξωση. Την είδαν σε ένα αυτοκίνητο με κάποιον που δεν ήταν συγγενής της, πράγμα ανεπίτρεπτο.

  Ποιος ήταν αυτός;

  Ο Ρεζά, ο δικαστής που καταδίκασε τον άντρα της, στη δίκη όπου έδωσε για πρώτη φορά θανατική ποινή. Νοιώθοντας τύψεις παραιτείται από τη δουλειά του και προσπαθεί να την βοηθήσει. Παρουσιάζεται δίνοντάς της ένα σημαντικό ποσό, τάχα ότι το χρωστούσε στον άντρα της. Αργότερα θα της νοικιάσει ένα δικό του σπίτι.

  Η κόρη της είναι κωφάλαλη. Θα αναπτύξει μια καλή σχέση του.

  Αυτή δεν ικανοποιείται με την αποζημίωση, θέλει μια συγνώμη από τους δικαστές, την οποία δεν είναι διατεθειμένοι να της την δώσουν. Προσκόμματα της γραφειοκρατίας τάχα.

  Ο Ρεζά αντιμετωπίζει την οργή του γιου του, ο οποίος καταδικάζει τη θανατική ποινή, για την άδικη απόφαση. Αργότερα ο Ρεζά θα αντιμετωπίσει κάτι χειρότερο.

  Αναφερθήκαμε ήδη σε ένα στιλιστικό στοιχείο του Σαναΐχα, τα μεσαίας διάρκειας πλάνα, μιλώντας για την πρώτη του ταινία, «Ο κίνδυνος της όξινης βροχής». Η κάμερα συχνά προτιμάει να ξεκουράζεται παρατηρώντας από κάποια απόσταση τα πρόσωπα. Ο Σαναΐχα (πάντα με την Μοκαντάμ, που πρωταγωνιστεί κιόλας) δίνει εικαστικά πλάνα με ευθείες γραμμές, κάθετες, οριζόντιες, κάποιες φορές διαγώνιες. Επίσης συχνά δίνει πλάνα σχεδόν αμφιπλεύρου συμμετρίας (το πρώτο πλάνο της ταινίας είναι το πιο χαρακτηριστικό), κάτι που έχουμε παρατηρήσει και σε άλλους σκηνοθέτες.

  Και πώς τελειώνει η ταινία;

  Α, όλα κι όλα, όπως ο Ποκοπίκο είναι τάφος στα μυστικά έτσι κι εγώ δεν κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι αποτελεί μια διπλοτυπία της ταινίας του Christian Petzold «Wolfsburg» (2003), την οποία πρέπει να είχε υπόψη του ο Σαναΐχα.