Behtash Sanaeeha, Ο κίνδυνος της όξινης βροχής (Risk of acid rain, 2015)

Behtash Sanaeeha, Ο κίνδυνος της όξινης βροχής (Risk of acid rain, 2015)

 

  Εν όψει της αυριανής προβολής της «Μπαλάντας της λευκής αγελάδας» των Μπεχτάς Σαναΐχα και Μαριάμ Μογκαντάμ.

  Ένα δοκίμιο πάνω στη μοναξιά είναι η ταινία.

  Αυτός, εξηντάρης, γεροντοπαλλήκαρο, χωρίς φίλους, ψάχνει τον μοναδικό φίλο που είχε ποτέ, τον οποίο έχει να δει εδώ και τριάντα χρόνια. Αυτή, νέα κοπέλα, με το φίλο της να φεύγει στο εξωτερικό χωρίς να πολυνοιάζεται γι’ αυτήν (η καριέρα πάνω απ’ όλα, είναι μουσικός), νοσηλευόμενη για κρίσεις πανικού, θα συναντηθεί μαζί του, και θα αλληλοβοηθηθούν στις προσπάθειές τους. Θα τον παρουσιάσει σαν θείο της για να βγει από την κλινική. Είναι ο μόνος άνθρωπος που έχει η γιαγιά της για να στηριχθεί. Ο νεαρός ρεσεψιονίστας (το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής διαδραματίζεται σε ένα ξενοδοχείο), θα εμπλακεί στη σχέση τους, πράγμα που θα του στοιχίσει την απόλυση από το αφεντικό του που τον είχε προσλάβει από λύπηση. «Δεν είχες πού να κοιμηθείς, δεν είχες συγγενείς να σε συνδράμουν», του λέει, «κι εγώ σε περιμάζεψα».

  Για την ποιητική του Σαναΐχα θα γράψουμε στην επόμενη ταινία του, όπου τα στιλιστικά στοιχεία του είναι πιο έντονα. Τα μεσαία διάρκειας πλάνα είναι ένα απ’ αυτά. Δυο επεισόδια όμως, με τα συντομότατα «βουβά» πλάνα που δείχνουν ευτυχισμένες στιγμές τους (στο πρώτο, αυτός και αυτή μαγειρεύουν. Στο δεύτερο, και οι τρεις τους, νύχτα, κάθονται σε ένα πεζούλι και πίνουν μπύρες) με μάγεψαν κυριολεκτικά.

  Αυτή επιστρέφει στη γιαγιά της, με αυτόν να τη συνοδεύει. Αμήχανος αποχαιρετισμός.

  Τελικά θα συναντήσει το φίλο του;

  Είναι κάποιος υψηλά ιστάμενος, τον συναντάει κανείς με ραντεβού. Ήλθε επί τέλους, ο φύλακας τον φωνάζει να περάσει να πάει να τον δει. Μετά από μια μικρή αμφιταλάντευση θα απομακρυνθεί. -Θα ξαναπεράσω, λέει.

  Σίγουρα δεν θα ξαναπεράσει.

  Πραγματολογικό στοιχείο: Της πληρώνει το πρόστιμο, ήταν κάτι για το τσαντόρ της, μάλλον δεν θα το φορούσε όπως έπρεπε.

  Μια γυναίκα μόνη σε δωμάτιο ξενοδοχείου;

  Και γιατί δηλαδή, απαγορεύεται;

  Όχι, δεν απαγορεύεται, αλλά μια τέτοια γυναίκα τη βλέπουν με λοξό μάτι.

  Πρέπει να θυμάμαι ονόματα: Μαριάμ Μοκαντάμ, εξαιρετική η ερμηνεία της. Έπαιζε και στην ταινία των Jafar Panahi και Kambuzia Partovi «Closed curtain» (2013).

  Συγκινητική ταινία, πολύ μου άρεσε.