Mikio Naruse, Street without end (1933)

Mikio Naruse, Street without end (1933)

 

  Και ενώ οι τρεις προηγούμενες ταινίες του Ναρούσε έχουν να κάνουν με την φτώχεια, στην αντιμετώπιση της οποίας οι γυναίκες αποδεικνύονται πιο δυναμικές, στην ταινία «Δρόμος χωρίς τέλος» έχουμε επί πλέον το μοτίβο «Τα σύνορα της αγάπης».

  Τα σύνορα αυτή τη φορά είναι ταξικά.

  Και, σε αντίθεση με τις γνωστές μας ταινίες, ενώ αρχικά υπερβαίνονται (ο άντρας παντρεύεται τη γυναίκα-σερβιτόρα σε καφέ, την οποία τραυμάτισε με το αυτοκίνητό του, πλήρωσε τα νοσήλιά της και την ερωτεύθηκε) στη συνέχεια βλέπουμε ότι αποτελούν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο στην ευτυχία του ζευγαριού.

  Η μητέρα και η αδελφή του άντρα δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι το γάμο του με μια σερβιτόρα. Της φέρονται με σκαιότατο τρόπο. Ο άντρας, αδύναμος να αντιδράσει, το ρίχνει στο ποτό. Η γυναίκα δεν αντέχει τις προσβολές τους και τον άντρα της να το έχει ρίξει στο ποτό, του λέει ότι θα φύγει για λίγο, ώστε να μείνει μόνος να σκεφτεί τη σχέση τους.

  Αυτός, απελπισμένος, τρέχει με το αυτοκίνητό του και τραυματίζεται θανάσιμα σε τροχαίο. Την αναζητά. Τρέχουν και τη φωνάζουν. Τι θα πει ο κόσμος, τραυματισμένος αυτός, η γυναίκα του να μην είναι στο πλάι του.

  -Αν είναι για το τι θα πει ο κόσμος να μην έλθω. Αλλά τον λυπάμαι, και θα έλθω.

  Είναι χαρούμενος που τη βλέπει. Το ίδιο και η μητέρα και η αδελφή του, που επί τέλους νιώθει καλύτερα βλέποντας τη γυναίκα του. Όμως αυτή, αφού τους τα ψάλλει, λέγοντάς τους ότι αυτές είναι υπεύθυνες για το τι έπαθε ο άντρας της, σηκώνεται και φεύγει. Αυτός, από το σοκ της εγκατάλειψης, πεθαίνει αμέσως, πριν αυτή προλάβει να απομακρυνθεί από το νοσοκομείο.

  Ξαναγυρνάει στη δουλειά της σαν σερβιτόρα. Ο αδελφός της, τον οποίο έχει υπό την προστασία της, έχει πάρει επί τέλους το δίπλωμα οδήγησης, οδηγεί. Και μια συναδέλφισσά της που προς στιγμή δελεάστηκε από τον κόσμο του θεάματος και δούλεψε ως ηθοποιός, τα παράτησε, γύρισε κι αυτή στην παλιά της δουλειά, σερβιτόρα σε καφέ.

  Αξιολύπητες οι ανώτερες τάξεις με τη σνομπαρία τους.

  Άξιες οι κατώτερες τάξεις, για τις οποίες η δουλειά δεν είναι ντροπή.

  Ο αποφασιστικός χαρακτήρας της γυναίκας που εγκατέλειψε τον άντρα της όταν είδε ότι ήταν αδύνατο να ζήσει στο σπίτι του, με τη μητέρα του και την αδελφή του να την προσβάλουν συνεχώς, μου θύμισε τη Νόρα στο «Κουκλόσπιτο» του Ίψεν, που κι αυτή παράτησε τον άντρα της. Επίσης την δεκαπεντάχρονη Ταρανέ στο «Είμαι η Ταρανέ» του Rasoul Sadrameli, το δυναμικό κορίτσι που αποφασίζει να μην κάνει έκτρωση και να κρατήσει το παιδί της παρόλο που την εγκατέλειψε ο άντρας της, σε μια τόσο συντηρητική κοινωνία όπως η ιρανική.

  Αυτή είναι η τελευταία βωβή ταινία του Ναρούσε.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Every night dream».