Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Πάλι θα μιλήσω για τη σύμπτωση. Πριν λίγες
μέρες είδαμε την ταινία του Michael Winterbottom «Ταξίδι στην Ισπανία» (θα
αναρτήσουμε για την ταινία στις 24 Αυγούστου, όταν θα αρχίζει να παίζεται στους
κινηματογράφους), με την οποία «Το Παρίσι μπορεί να περιμένει» έχει ένα κοινό
σημείο: το φαγοπότι. Ταξιδεύοντας στην Ισπανία οι δυο ήρωες, γευματίζοντας σε
διάφορα εστιατόρια, συζητάνε για διάφορα (κινηματογράφο, λογοτεχνία, κ.ά), ενώ βλέπουμε
τα γκαρσόνια να κουβαλάνε συνεχώς λαχταριστούς μεζέδες. O Αrnaud Viard, συνεργάτης του Alec Baldwin, προθυμοποιείται να πάει με το αμάξι του την Diane Lane, τη γυναίκα του, στο Παρίσι, μια και αυτή, εξαιτίας ενός προβλήματος με το
αυτί της, δεν μπορεί να ταξιδέψει με το αεροπλάνο. Δεν βιάζεται να πάνε, σε
αντίθεση με αυτή. Στο δρόμο θα σταματήσουν πολλές φορές (κάθε ώρα, λέει, πρέπει
να σταματάνε για να ξεκουράζεται) για να φάνε (πάλι τα γκαρσόνια με λαχταριστά
φαγητά) αλλά και για να την ξεναγήσει σε ενδιαφέρονται μέρη. Είδαμε και το
μουσείο Λιμιέρ, με τις πρώτες κάμερες των αδελφών που ήσαν οι εφευρέτες της έβδομης
τέχνης.
Εξαιρετικός ο Arnaud Viard στο ρόλο του. Χαλαρός, φλερτάρει όχι ιδιαίτερα διακριτικά την Diane. Χαρακτηριστικό είναι το επεισόδιο που τους
χαλάει το αμάξι. Ξαφνικά αρχίζει να βγάζει καπνούς. Οποιοσδήποτε άλλος θα
αναστατωνόταν, αυτός καθόλου. Παίρνει την Diane και πάνε στην παρακείμενη όχθη ενός ποταμού να κάνουν
πικνίκ. Και όταν επιστρέφουν τι γίνεται; Είναι ανίκανος να προσδιορίσει τη
βλάβη. Η Diane
αναλαμβάνει, βλέπει ότι είναι κομμένος ο ιμάντας του ventilataire, βγάζει την κάλτσα της και με αυτή τον αντικαθιστά
μέχρι να φτάσουν στο πλησιέστερο συνεργείο.
Soft comedy, χαριτωμένη, μας άρεσε.
Posts
No comments:
Post a Comment