Paolo and Vittorio Taviani, Allonsanfan (1974)

Paolo and Vittorio Taviani, Allonsanfan (1974)

Από σήμερα στον Ζέφυρο, σε επανέκδοση.

  O Φούλβιο (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι), αριστοκράτης αλλά οπαδός του Ναπολέοντα και μέλος μιας μυστικής επαναστατικής αδελφότητας, μετά την Παλινόρθωση ρίχνεται στη φυλακή. Όμως ελευθερώνεται από τις αρχές, οι οποίες πιστεύουν ότι μέσω αυτού θα παγιδεύσουν τους συντρόφους του. Ο επαναστάτης ανήκει πια στο παρελθόν, προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από τους παλιούς συντρόφους του, αλλά δεν τα καταφέρνει. Ο ηθικός του ξεπεσμός φαίνεται όταν αφήνει να πνιγεί ο πιο στενός του φίλος (στην πραγματικότητα είχε την πρόθεση να τον σκοτώσει) για να του φάει την γκόμενα. Αργότερα θα προδώσει και τους συντρόφους του. Αλλά η θεία δίκη καραδοκεί.

  Θα το γράψω άλλη μια φορά, δεν μου αρέσουν οι ιστορίες όπου ο κεντρικός ήρωας είναι ένα αρνητικό πρόσωπο, που μου προκαλεί αποτροπιασμό. Και τέτοιος είναι ο Φούλβιο. Ακόμη, με αφήνει αμήχανο η προτιθέμενη σκηνοθετική πρόσληψη (αλλιώς: «τι θέλει να πει ο ποιητής»), την οποία δεν κατάλαβα, ή αν είναι αυτό που υποπτεύομαι με βρίσκει αντίθετο. Με συγκινούν οι μειοψηφίες που επιμένουν στο επαναστατικό τους όραμα, ακόμη κι αν είναι τάγματα ξυπόλυτα και έχουν πέσει μέσα σε σκοτάδια απόλυτα.

  Η εξαιρετική σκηνοθεσία, με το κατά τόπους μπουρλέσκ όπως και ένα κάποιο στυλιζάρισμα, και που μου θύμισε αρκετά τον συγχωρεμένο τον Αγγελόπουλο, δεν ήσαν αρκετά για να μου αρέσει η ταινία. Ούτε και το εξαιρετικό μουσικό μοτίβο του Ένιο Μορικόνε. Αλλά, να το επαναλάβω ακόμη μια φορά; Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, και αυτή η ταινία των Ταβιάνι θεωρείται αριστούργημα. Εσάς μπορεί να σας άρεσε, όσοι την έχετε ήδη δει, και να σας αρέσει, όσοι θα την δείτε.