Μάκης Μωραΐτης, Ληξούρι, αντίο (2017)

Μάκης Μωραΐτης, Ληξούρι, αντίο (2017)

  Ο Μάκης Μωραΐτης είναι κινηματογραφιστής και συγγραφέας. Του έχω παρουσιάσει τη συλλογή διηγημάτων του «Η θλίψη των γλάρων» στο «Polis art-cafe», και σε βιβλιοκριτική στο Λέξημα τη μετάφρασή του των ποιημάτων του γιαπωνέζου ερημίτη μοναχού Τάϊγκου Ριόκαν. Σειρά έχει σήμερα το ντοκιμαντέρ του «Ληξούρι, αντίο», που είδαμε χθες στην Αλκυονίδα.

  Βλέπω με επιφύλαξη κάθε ντοκιμαντέρ που αναφέρεται σε μέρη που δεν είναι η Κρήτη. Όμως το ντοκιμαντέρ του Μάκη με κατέκτησε.

  Κάθε έργο, λογοτεχνικό ή κινηματογραφικό, που αναφέρεται στον γενέθλιο τόπο, κρύβει μέσα του μια νοσταλγία· μια νοσταλγία τόσο για τον ίδιο τον τόπο όσο και για την παιδική ηλικία, που χάθηκε ανεπιστρεπτί. Η νοσταλγία αυτή είναι διάχυτη στο ντοκιμαντέρ αυτό του Μάκη.

  Ο Μάκης είναι ιδιαίτερα επινοητικός. Πριν από τα γράμματα της αρχής βλέπουμε μια σκηνή σε ένα καφενείο με τέσσερα άτομα που παίζουν χαρτιά και κάποιος τους διακόπτει. Τυπική σκηνή σε επαρχιακό καφενείο, όσοι είμαστε από χωριά την έχουμε ζήσει, που ο Μάκης την δίνει με έντονο χιούμορ.

  Στη συνέχεια έχουμε την εισαγωγή του φανταστικού. Ο φύλακας άγγελος, που όμως είναι χωρίς φτερά, αφηγείται στον πιτσιρικά τα πριν και τα μετά της ζωής του.

  Και τα μετά;

  Μα φυσικά αφού είναι άγγελος, δηλαδή παντογνώστης, αν και όχι ακριβώς σαν τον κύριό του· ξέρει μόνο για τον μικρό που είναι φύλακάς του.

  Η συνέχεια της ιστορίας είναι η ιστορία του μικρού, από τότε που ήταν στην κοιλιά της μάνας του μέχρι την ωριμότητά του, που συγγραφέας πια επιστρέφει στον γενέθλιο τόπο του. Και η ιστορία αυτή δίνεται με μια εναλλαγή φωτογραφιών της εποχής με κινηματογραφημένα επεισόδια, σε ασπρόμαυρο τα περισσότερα. Εν είδει ιντερμέτζου παρεμβάλλονται χιουμοριστικά επεισόδια με «αποκλίνοντες» τύπους της επαρχίας. Ο άνδρας με τα πηδηματάκια χιπ χοπ (μεταφορά ενός διηγήματός του) και ο νεαρός που είναι στην πραγματικότητα εφοπλιστής αλλά προς το παρόν τα πλοία του τα κρατάνε άλλοι, κλέβουν την παράσταση.

  Ωραίος ο Μάκης, ωραίοι οι ηθοποιοί που παίζουν, ωραίος και ο Γιάννης Μανωλιδάκης με την κιθάρα του. Όταν η ταινία προβληθεί στους κινηματογράφους μην τη χάσετε. Ελπίζω να ανέβει κάποια στιγμή και στο you tube για να μείνει κτήμα εσαεί.